อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 537

ตั้งแต่แรกที่รู้ว่ามีคนมา กำไลหยกบนมือของนางก็ร้อนแล้ว

ช่วงที่ผ่านมานี้ กำไลหยกของนางไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นางยังคิดว่ามันเสียไปแล้ว....คืนนี้กำไลหยกร้อน เตือนนางว่าอันตรายกำลังมาใกล้

หยุนหว่านหนิงรีบลืมตาขึ้นมา ในขณะที่คนคนนั้นใช้มีดแทงลงมา นางพลิกตัวกลิ้งลงจากเตียง

จากนั้นนางก็เอาขวดสเปรย์กันหมาป่าออกมาจากช่องว่าง พ่นไปบนหน้าของคนชุดดำคนนั้นทันที

คนชุดดำคนนั้นปิดปากปิดจมูกได้อย่างแน่นหนา แต่ดวงตาทั้งคู่เผยอยู่ภายนอก

เขาก็คิดไม่ถึงว่าหยุนหว่านหนิงจะตื่นตัว ยังตอบโต้กลับอย่างรวดเร็วขนาดนี้ ก่อนที่เขาจะลงมือแทง ก็พลิกตัวกลิ้งหนีไปแล้ว

สเปรย์กันหมาป่าพ่นออกมา.....

พ่นใส่ดวงตาทั้งคู่ของคนชุดดำคนนั้น

ความรู้สึกที่เผ็ดร้อนนั่น คนชุดดำเจ็บปวดจนครวญครางออกมา มือทั้งคู่กุมตาไว้แล้วก้าวถอยหลังไปหลายก้าว

ฉวยโอกาสตอนที่เขาเอามาไปกุมตาไว้ หยุนหว่านหนิงชักดาบที่เสียบบนบนกระดานเตียงออกมา จ่อตรงไปที่คนชุดดำคนนั้น พร้อมพูดขึ้นว่า “หากไม่อยากตาย ก็ถอยไปตรงมุมกำแพงอย่างว่าง่าย มือทั้งคู่วางบนหัว”

ไม่เลวเลย

เมื่อกี้หากไม่ใช่เพราะนางรู้ตัวไว คนชุดดำคนนี้ไม่เพียงแทงคอของนาง

ยังอาจจะแทงนางจนร่างพรุน จนนางตายอยู่บนเตียง?

หยุนหว่านหนิงหวาดกลัวจนเหงื่อซึม รอดพ้นมาจากความตายทำให้นางรู้สึกผ่อนคลาย มองดูคนชุดดำด้วยสายตาเยือกเย็น

“ข้า ข้าทำไม่ได้”

คนชุดดำพูดขึ้นอย่างเจ็บปวด

เขาเจ็บปวดตาอย่างมาก จะตาบอดหรือเปล่า?

ผู้หญิงคนนี้เอาอะไรมาพ่นใส่เขา ร้ายกาจถึงเพียงนี้?

“ทำไม่ได้? งั้นข้าจะฟันมือของเจ้าทิ้ง”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ

เวลานี้ ใบหน้าของนางไม่ยิ้มแย้มร่าเริงเหมือนเคย กลับแฝงไปด้วยแววอาฆาต

โม่ฮั่นอี่ว์ที่อยู่ด้านข้าง กับโจวฉางเฟิงที่อยู่ตรงข้ามต่างก็ตกใจตื่น พร้อมพูดขึ้นว่า “หว่านหนิง เกิดอะไรขึ้น? มีคนมาฆ่าเจ้าหรือ? เจ้าบาดเจ็บไหม?”

โม่ฮั่นอี่ว์รีบมาหาอย่างรีบร้อน พร้อมคว้าจับกรงเหล็กไว้

“ไม่บาดเจ็บ”

สายตาหยุนหว่านหนิงจับจ้องมองคนชุดดำคนนั้น พูดกับโม่ฮั่นอี่ว์กับโจวฉางเฟิงว่า “อย่าเอะอ่ะเสียงดัง อย่าทำให้คนอื่นแตกตื่น”

พวกเขารู้ หยุนหว่านหนิงกลัวยังมีคนร้ายหลบซ่อนอยู่

ทั้งสองคนจึงหุบปาก

แต่ห้องขังหยุนหว่านหนิงมีม่านกั้นไว้ มองไม่เห็นสถานการณ์ภายใน

โม่ฮั่นอี่ว์พูดบ่นว่า “เป็นผู้หญิงยังไงกัน? วิปริตมากเลย ถูกลอบฆ่ายังไม่เป็นอะไร.....”

หากเป็นเขา คงถูกจัดการตอนอยู่ในฝันตั้งแต่แรกแล้ว

เขารู้สึกนับถือหยุนหว่านหนิงเพิ่มมากขึ้น

ภายใต้การถูกดาบของหยุนหว่านหนิงจ่อทำร้าย คนชุดดำค่อยๆวางมือลง หลับตาถอยไปตรงมุมกำแพง เวลานี้ไม่สนใจศักดิ์ศรีของความเป็นชายแล้ว คุกเข่าลง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหมิง โปรดไว้ชีวิต”

“เจ้ารู้ว่าข้าเป็นใคร ยังกล้ามาลอบฆ่าข้า กล้าหาญมากใช่ไหม?”

สายตาหยุนหว่านหนิงเย็นชา

ภายใต้เสียงเทียนสาดส่อง ดวงตาของคนชุดดำเริ่มแดงเริ่มบวมแล้ว

สเปรย์กันหมาป่าของนาง เป็นสูตรเข้มข้น

เดิมนางอยากเอาปืนออกมาหนึ่งกระบอก แต่ในเวลาคับขันเฮียช่องว่างกลับไม่ทันใจ

พูดเตือนนางว่า ปืนพกเป็นสิ่งที่อันตรายอย่างยิ่ง ช่องว่างห้ามมิให้ใช้

หยุนหว่านหนิง “……”

เฮีย เจ้าเป็นช่องว่างที่ทำได้ทุกอย่างไม่ใช่หรือ?

ช่องว่างที่ทำได้ทุกอย่าง สามารถให้ได้ทุกอย่างไม่ใช่หรือ?

ช่วงเวลาวิกฤตกลับมาพูดเตือนนางแบบนี้....โชคดีที่เฮียช่องว่างยังมีน้ำใจ ถึงไม่ให้ปืนพก แต่ก็ให้สเปรย์กันหมาป่าสูตรรุนแรง

เป็นสเปรย์กันหมาป่าที่รุนแรงกว่าที่เคยใช้กับมังกรตาเดียวหลายเท่า

ดังนั้น คนร้ายคนนี้จึงตกอับอยู่ในเงื้อมมือของนาง

“บอกมา ใครส่งเจ้ามา?”

หยุนหว่านหนิงจ่อดาบไว้ตรงคอของเขา

ดาบที่เมื่อกี้ยังเล็งอยู่ตรงคอของหยุนหว่านหนิง ถูกจ่ออยู่บนคอของตนเอง....คนชุดดำตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อนอีก