อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 546

กันไฉที่เป็นหัวหน้าเห็นแล้วก็รีบขวางลูกน้องที่อยู่ด้านหลังทันที

แต่เพราะพวกเขากำลังหนีลงเขา เมื่อคืนนี้ก็มีน้ำค้างค่อนข้างมาก ทางเดินบนเขาทั้งเปียกและลื่น

กันไฉขวางอยู่ด้านหน้าสุด คนที่อยู่ด้านหลังต่างก็หยุดฝีเท้าไม่อยู่

ทุกคนพยายามจะหยุดให้ได้ แต่เพราะขาที่ไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง จึงพากันไถลลงไป กันไฉผู้น่าสงสารถูกทับอยู่ด้านล่างสุด คนนับสิบทับถมกันจนเป็นอรหันต์

“โอ๊ย!”

กันไฉถูกทับจนแทบจะกระอักเลือด เขาตะโกนร้องด้วยความยากลำบาก “รีบลุกขึ้น ออกไปให้หมด!”

เหล่าบรรดามือสังหารรีบพากันลุกขึ้นด้วยความลุกลี้ลุกลน แต่พวกเขากลับดูเหมือนกำลังขี่วงล้อไฟก็ไม่ปาน พากันเดินแหวกกันไฉอย่างทุลักทุเล แล้วก็พากันล้มเข้าไปในพุ่มไม้

กันไฉลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก

เขาเป็นมือสังหาร ซึ่งไม่ใช่แค่มือสังหารธรรมดาเท่านั้น แต่เป็นถึงพี่ใหญ่ของคณะมือสังหาร...

กันไฉมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้านั้นไม่ธรรมดา

ภายนอกเขาดูธรรมดา แต่รอบข้างกลับปะทุไปด้วยกลิ่นอายอาฆาต

คนผู้นี้ถือว่ามีฝีมือไม่เบาทีเดียว!

“เจ้า เจ้าคือผู้ใด คิดจะทำอะไร”

กันไฉยืดเอวพลางจ้องมองเขาตาเขม็งด้วยแววตาที่คิดว่าน่ากลัวที่สุดแล้ว

“ข้าแซ่ซ่ง”

ซ่งจื่ออวี๋จ้องมองเหล่าบรรดามือสังหารที่ล้มระเนระนาดอยู่ในพุ่มไม้ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย จากนั้นก็เหลือบมองกันไฉ “มิทราบว่าท่านมีนามว่าอย่างไร”

นี่มัน...

กันไฉเริ่มรู้สึกลังเลขึ้นมา

เมื่อครู่นี้เขาสัมผัสผิดพลาดหรืออย่างไรกัน

ชายผู้นี้ดูนิสัยสุภาพเรียบร้อย รูปร่างเรียวเล็กแต่กลับไม่ได้ดูสูงใหญ่แต่อย่างใด

เวลาพูดจาก็ดูมีมารยาท ไม่เหมือนยอดฝีมือเลยแม้แต่น้อย คงจะเป็นหนอนหนังสือมากกว่ากระมัง?!

กันไฉก็เริ่มมีความมั่นใจขึ้นมา

เขายืดอกพลางเดินเข้าหาซ่งจื่ออวี๋ด้วยสีหน้าท่าทีที่เย่อหยิ่ง “น้องซ่ง ข้าแซ่กัน นามว่าไฉ เรียกข้าว่ากันไฉก็พอ!”

กันไฉ?!

ชื่อนี้ถือว่าพิลึกไม่น้อย

แม้แต่ผู้ที่มีประสบการณ์กว้างขวางเช่นซ่งจื่ออวี๋ก็รู้สึกคาดไม่ถึง

“พี่กันไฉ ยินดีที่ได้พบกันครั้งแรก”

ไม่เสียทีที่เป็นซ่งจื่ออวี๋ เขาไม่เผยสีหน้าตกตะลึงหรือแปลกใจออกมาเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ เท่านั้น จากนั้นก็กล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่ก็เป็นกันเองในเวลาเดียวกัน

“สวัสดี สวัสดี”

กันไฉรีบเข้าเดินเข้าไปจับมือ

ซ่งจื่ออวี๋รีบถอยหลังมาหนึ่งก้าวพลางจ้องมองกันไฉที่เลอะดินโคลนทั้งตัวด้วยสายตาที่รังเกียจ

กันไฉรีบก้มดูตัวเอง จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาด้วยความเก้อเขินพลางพูดขึ้นว่า “ดูข้าสิ! เนื้อตัวสกปรกไปหมด ทำเจ้าขำแล้ว”

“วันนี้ข้ากับน้องซ่งเจอกันเป็นครั้งแรก รู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างมาก เอาอย่างนี้ดีหรือไม่...”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ซ่งจื่ออวี๋ก็กระโดดถีบกันไฉจนกระเด็นไปไกล

เขาห้อยต่องแต่งอยู่บนกิ่งไม้ราวกับผ้าขี้ริ้วร้ายๆ ก็ไม่ปาน

“น้องซ่ง เจ้าทำอะไรน่ะ?!”

กันไฉจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ?!

เมื่อครู่นี้เขาพึ่งจะบอกว่าถูกชะตาเป็นอย่างมาก อยากจะพูดคุยกับ ‘น้องซ่ง’ ดีๆ เสียหน่อย อีกอย่าง น้องซ่งผู้นี้ดูสุภาพเรียบร้อย นึกไม่ถึงว่าถีบเดียวของเขาจะทำให้กันไฉกระเด็นลอยมาไกลขนาดนี้?!

กันไฉห้อยต่องแต่งไปมา สีหน้าตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก “น้องซ่ง นี่มันหมายความว่าอย่างไร”

ซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับหันไปมองเหล่าบรรดามือสังหารที่เหลือแทน

เหล่าบรรดามือสังหารต่างก็ตกใจเป็นอย่างมาก!

คนที่ถูกซ่งจื่ออวี๋ถีบจนกระเด็นนั้น เป็นถึงพี่ใหญ่ของพวกเขาเชียวนะ!

เจ้าตัวเล็กที่ดูอ่อนแอไม่มีพิษไม่มีภัยผู้นี้ แรงถีบมหาศาลเป็นอย่างมาก!

เมื่อสายตาของซ่งจื่ออวี๋จ้องมองมายังพวกเขา เหล่าบรรดามือสังหารต่างพากันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบอาวุธพุ่งเข้าไปต่อสู้กับเขาทันที “เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่มาจากไหนกัน มีตาหามีแววไม่!”

ถึงแม้ว่าเขาจะมีฝีมือ แต่ดูผอมแห้งแรงน้อยเป็นอย่างมาก

หากทุกคนบุกเข้าไปพร้อมกัน จะต้องล้มเขาได้อย่างแน่นอน!

กันไฉยังคงห้อยอยู่บนต้นไม้ แต่กลับพยายามตะโกนห้ามด้วยความร้อนใจว่า “พวกเจ้าอย่าทำน้องซ่งบาดเจ็บเชียว! เบาๆ มือหน่อย!”