อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 63

ฝูงชนชมการแสดงอย่างอยากรู้อยากเห็น

ตอนนี้กลายเป็นแบบนี้เสียแล้ว ฮองเฮาจ้าวกล่าวหยุดยั้ง “ก็แค่น้ำป่ายฮัวขวดหนึ่ง! หลักฐานอะไรยืนยันไม่ได้ ข้าเห็นว่าเรื่องคืนนี้ คงเป็นแค่ความเข้าใจผิด”

“พวกเจ้าสองคนล้วนเป็นสะใภ้ตระกูลเดียวกัน มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ต้องรักใคร่ปรองดอง”

นางมองหยุนหว่านหนิงด้วยสีหน้าไม่แยแส

สายตาข่มขู่ ฉายแววชัดเจน “เรื่องนี้ได้จบแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเต๋อเฟยไม่ต้องพูดถึงเรื่องไม่มีความสุขเหล่านี้อีก”

“พวกเจ้าลุกขึ้นมาเถอะ!”

ท่าทางฮองเฮาจ้าวเช่นนี้ ไกล่เกลี่ยไม่ได้ความ

เห็นได้ชัดว่า จงใจเข้าข้างฉินซื่อเสวีย！

ดูแม่สามีคนอื่น！

ท่าทีเย่อหยิ่งขนาดนี้ ปกป้องลูกสะไภ้ของตัวเอง!

แล้วดูแม่สามีของตัวเอง...... เต๋อเฟยขมวดคิ้วมองหยุนหว่านหนิงเห็นได้ชัดว่าเพราะคืนนี้นาง “รังแก” ฉินซื่อเสวียอีกแล้ว เลยไม่มีความสุข

ความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ช่างยากเย็นเหลือเกิน!

หยุนหว่านหนิงสบถในใจ

โม่จงหรานก็พยักหน้าและกล่าวว่า “ฮองเฮากล่าวถูก ทั้งสองลุกขึ้นเถอะ!”

"งานเลี้ยงในพระราชวังดำเนินต่อไป!"

ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องของผู้คน ถ้าหากหยุนหว่านหนิงกับฉินซื่อเสวียก่อเรื่องน่าเกลียด จะเป็นการสร้างความอับอายให้กับราชวงศ์

แต่ว่า เขามองดวงตาของหยุนหว่านหนิงกลับเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้งหลายส่วน

หยุนหว่านหนิงเปะปากอย่างเงียบ ๆ และลุกขึ้นยืน

นางเป็นพวกรู้ความว่าตอนไหนควรพอ

วันนี้จะปล่อยนังดอกบัวขาวที่ไม่มีใครเทียบนี้ไปก่อน ตราบใดที่ใบหน้าที่แท้จริงของนางถูกเปิดเผย ให้ผู้คนรู้ว่านางไม่ใช่นางฟ้าตัวน้อยที่ไร้พิษภัย เรื่องอื่น ๆ จะค่อย ๆ ว่ากันทีหลัง

เรื่องนางกับฉินซื่อเสวียยังเยอะอยู่！

ไม่รีบร้อน！

แต่ว่า ฉินซื่อเสวียยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างหน้าบึ้ง

เห็นนางไม่ลุก โม่หุยเฟิงกัดฟันตะโกนอย่างโกรธเคือง “เจ้าคุกเข่าทำอะไรอีก ยังไม่ลุกขึ้นมา”

“ท่านอ๋องขาของข้าชา！”

ฉินซื่อเสวียมองนางอย่างไม่พอใจ “ตอนพระชายาหมิงกระโดดลงน้ำไปช่วยข้านั้น ข้ารู้สึกว่าขากับเท้าปวดเหมือนมีอะไรแทง เหมือนถูกอะไรกัด！”

นางเริ่มก่อเรื่องอีกแล้ว

“ข้า ข้าไม่ได้จะบอกว่าพระชายาหมิงทำร้ายข้า......”

นางดูเหมือนหาข้อแก้ตัวอย่างกังวล

ยิ่งลังเลที่จะพูดอย่างนี้ พยายามปิดบัง ผู้คนยิ่งสงสัยว่าต้องเป็นหยุนหว่านหนิงรังแกนาง!

คราวนี้ หยุนหว่านหนิงไม่ทันได้เปิดปาก โม่เยว่พูดอย่างไม่พอใจว่า “พูดถึงเรื่องนี้ พี่สะใภ้ยังไม่ทันได้ขอบคุณ ที่หนิงเอ๋อร์กระโดดลงน้ำเพื่อช่วยเจ้า!”

ฉินซื่อเสวีย “……”

ที่นางต้องการจะสื่อ ไม่ใช่หมายความอย่างนี้!

“ใช่แล้ว พระชายาหยิงย่อมต้องขอบคุณข้า”

หยุนหว่านหนิงยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาใสคู่นั้น กะพริบอย่างไร้เดียงสา

ฉินซื่อเสวีย “……”

โม่จงหรานพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “อากาศหนาวจัดเช่นนี้ หว่านหนิงก็เป็นกุลสตรี การตัดสินใจฉับพลันกระโดดลงน้ำเพื่อช่วยเจ้า เป็นเรื่องที่น่ายกย่อง!”

“เด็ก ๆ！ ตกรางวัล！”

เขาตกให้รางวัลกับหยุนหว่านหนิงฮองเฮาจ้าวเป็นปกติย่อมต้องแสดงออกมาบ้าง

นางยิ้มอย่างผิดธรรมชาติตกรางวัลหยุนหว่านหนิงด้วยสร้อยข้อมือคู่หนึ่ง

หยุนหว่านหนิงรับด้วยรอยยิ้มกว้าง

นางไม่ขาดสร้อยข้อมือ เงินก็ไม่ขาด เมื่อมีของถูกไม่รีบคว้าไว้ก็โง่เต็มทีแล้ว！

ยิ่งไปกว่านั้น ก็เป็นการยืนยันว่าเป็นนางช่วยฉินซื่อเสวีย！

ฮ่องเต้และฮองเฮาตกรางวัลแล้ว เต๋อเฟยไร้ซึ่งทางเลือก ได้แต่ตกรางวัล นางก็ตกรางวัลน้ำป่ายฮัวขวดหนึ่งอีกครั้ง......

สีหน้าโม่หุยเฟิงน่าเกลียดมาก！

ฉินซื่อเสวียเห็นว่าไม่สามารถหลบหนีได้ ได้แต่กัดฟันค้อมตัวแล้วประสานมือไว้ที่เอวให้หยุนหว่านหนิง “ขอบคุณพระชายาหมิงที่ช่วยเหลือ”

“ความเมตตานี้ ข้าจะจำสลักใจ”

ความแค้นในคืนนี้ นางจะจำสลักใจ ไม่มีวันลืมเลือน！

“พระชายาหยิงรู้ตอบแทนบุญคุณก็ดีแล้ว！”

หยุนหว่านหนิงยิ้มเยาะเย้ย “จำไว้เอาไว้ในคราวหน้า อย่าไปริมน้ำดึกดื่น อย่าจู่ๆ ก็กระโดดลงน้ำ”

“หน้าหนาวนี้ น้ำเย็นยะเยือกมากนะ！”

ใบหน้า ฉินซื่อเสวียบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ!

แต่ทำได้เพียงกัดฟันตอบโต้!