โซ่คล้องรัก นิยาย บท 8

"ในห้องมันมืดเลยมองเห็นไม่ชัดเหรอคะ"

"เธอเป็นลูกสาวของใคร" รามิลเอ่ยถามโดยไม่ตอบคำถามก่อนหน้านี้ของหญิงสาว

"นับเป็นลูกสาวของพ่อศิลาค่ะ พ่อบอกว่าคุณรามิลเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ คุณรามิลเชิญพ่อมางานวันเกิดด้วยก็คงจะรู้จักกับพ่อใช่ไหมคะ"

"ถ้าเป็นคนรู้จักก็เชิญตามมารยาท"

"..." คำตอบตรงไปตรงมาของชายหนุ่มทำเอานับดาวเผลอเบ้ปากใส่อย่างลืมตัว ในสายตาของเธอตอนนี้รามิลก็เป็นแค่นักธุรกิจไร้มารยาทคนหนึ่งที่บังเอิญเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อเธอเท่านั้น รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานอีกครั้งตามมารยาท "นับแค่เป็นตัวแทนมามอบของขวัญให้คุณรามิลอย่างเดียว ตอนนี้หมดธุระแล้วนับขอตัวกลับเลยนะคะ"

"นั่งสิ" มาเฟียหนุ่มเชื้อเชิญด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คนฟังกลับขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งเพราะรู้สึกเหมือนโดนชี้นิ้วสั่ง นับดาวจ้องมองใบหน้าคมคายภายใต้ความมืดสลัวด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้าม ยิ่งขยับเข้าไปใกล้ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกคุ้นหน้ารามิลอย่างบอกไม่ถูก

"เราเคยเจอกันมาก่อนไหมคะ"

"..."

"นับรู้สึกคุ้นหน้าคุณรามิลแปลกๆ เหมือนเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าคะ"

"บางทีฉันอาจจะเคยนั่งอยู่กลางหว่างขาของเธอ" คำตอบหยาบคายของคนตรงหน้าทำเอานับดาวเป็นฝ่ายพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่ามันเป็นแค่คำพูดหยอกล้อของคนที่ไม่ค่อยมีอารมณ์ขันหรือเป็นการพูดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นจริงกันแน่ แต่มันคงจะเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปหากคนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อในคืนนั้นจะกลายมาเป็นลูกชายเพื่อนของพ่อตัวเอง

"มีอารมณ์ขันจังเลยนะคะ แต่เรื่องแบบนั้นมันไม่ควรพูดเล่นกับผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกนะ"

"..." มาเฟียหนุ่มยังคงจ้องมองนับดาวด้วยสายตาเย็นชาไม่ต่างจากเดิม มือหนาหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงมารินใส่แก้วเปล่าใบหนึ่ง แล้วเลื่อนมันไปตรงหน้าอีกคน

"ขอบคุณค่ะ" คนตัวเล็กกล่าวขอบคุณ แต่ยังลังเลที่จะรับเครื่องดื่มจากคนที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก ประสบการณ์ครั้งก่อนมันสอนให้เธอระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น การที่รามิลเป็นคนรู้จักของพ่อเธอก็ไม่ได้การันตีว่าเขาเป็นคนดี

"ดื่มสิ"

"นับขอนั่งเป็นเพื่อนดีกว่าค่ะ"

"ในไวน์ไม่มีอะไรแปลกๆ" รามิลเอ่ยขึ้นราวกับรู้ทันความคิดของคนตรงหน้า ทำให้นับดาวค่อยๆ ยกแก้วไวน์ขึ้นมาชิมรสชาติของมันอย่างละเมียดละไม

"คุณสนิทกับคุณพ่อไหมคะ"

"แล้วเธอสนิทกับพ่อแม่ฉันไหม"

"นับไม่รู้จักพ่อแม่ของคุณค่ะ นับไม่ค่อยสนใจเรื่องการเข้าสังคมเท่าไร"

"แล้วทำไมฉันต้องสนิทกับพ่อเธอ"

"ก็เป็นนักธุรกิจเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ"

"เธอสนิทกับเพื่อนพ่อเธอทุกคนไหม"

"เอ่อ...ไม่ค่ะ" นับดาวเผลอทำหน้าไม่ชอบใจใส่ชายหนุ่มเมื่อเขาตอบประชดประชันกลับมา เธอแค่อยากชวนคุยเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัด แต่เขากลับไม่ให้ความร่วมมือเลย "ถ้าพ่อเราสองคนเป็นเพื่อนกันการที่นับเรียกคุณรามิลว่าคุณมันก็ดูแปลกๆ นะคะ นับขอเรียกว่าพี่รามิลได้ไหมคะ"

"..."

"นับถือว่าพี่รามิลตกลงนะคะ เพราะนับไม่ค่อยถนัดเรียกคุณเท่าไร"

"..."

ความเย็นชาของรามิลทำให้บรรยากาศภายในห้องชวนให้รู้สึกน่าอึดอัดเข้าไปใหญ่ นับดาวลอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะกระดกไวน์รสชาติดีเข้าปากอึกใหญ่

"พี่รามิลมีชื่อเล่นไหมคะ"

"ราม"

"ขอเสียมารยาทถามอายุได้ไหมคะว่าวันนี้อายุเท่าไรแล้ว"

"ยี่สิบเจ็ด"