พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 105

บทที่ 105 พ่อสื่อและสินสอด[รีไรท์]

บทที่ 105 พ่อสื่อและสินสอด[รีไรท์]

จ้าวปาเทียนพูดอย่างโกรธ ๆ “ข้าคิดว่าข้าคงตามใจเจ้าเรื่องนี้มากจนเกินไปแล้ว เจ้าถึงได้ประพฤติตัวเลยเถิดได้ถึงขนาดนี้ เจ้าไม่เข้าใจหรือไงว่าเขายังไม่ได้ส่งคนมาสู่ขอเจ้าเลยด้วยซ้ำ!?”

แม้ว่าจ้าวเหมิงลู่จะเห็นว่าจ้าวปาเทียนโกรธ แต่จ้าวเหมิงลู่ก็ไม่กลัว นางยิ้มอย่างเขิน ๆ และพูดว่า “พรุ่งนี้ข้าจะไปบอกให้เขาหาคนมาสู่ขอข้าที่ตระกูลเรา!”

จ้าวปาเทียนเมื่อได้เห็นอาการของจ้าวเหมิงลู่ในตอนนี้แล้วเขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้แค่กรอกตามองเพดาน

“อ๋อใช่ ท่านปู่ สรุปแล้วท่านปู่จัดให้เด็ก ๆ ของเขาไปเรียนในชั้นเรียนไหนกันแน่?” จ้าวเหมิงลู่ถามอีกครั้ง “และท่านรู้ข่าวแล้วใช่ไหมที่หลิงยู่ชานสามารถเอาชนะเด็กที่อยู่ในขอบเขตหลอมรวมลมปราณระดับ 10 ได้ด้วยระดับ 4 ของเขา ข้าว่าความสามารถของเขาน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมากเลยท่านปู่”

“และสำหรับเด็กคนอื่น ๆ แม้ว่าข้าจะยังไม่เห็นความสามารถของพวกเขา แต่ข้าเชื่อว่าพวกเขาที่ได้รับการสั่งสอนจากหลิงตู้ฉิง พวกเขาจะต้องยอดเยี่ยมมากเช่นกันแน่นอน”

จ้าวปาเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ถอนหายใจ “เจ้าจงไปบอกเขาให้เขามาหาปู่สถาบันราชวงศ์ที ปู่ต้องการคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว ปู่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ปู่ตัดสินใจอนุญาตให้เจ้าคบกับเขามันจะเป็นความผิดพลาดหรือเปล่า แต่นี่ยังดีที่เรื่องในเมืองฟีนิกซ์ยังไม่เป็นที่รู้จักของผู้คนในเมืองหลวง และเรื่องข่าวการมาถึงเมืองหลวงของหลิงตู้ฉิงนั้นยังเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีใครรู้ไม่เช่นนั้น ปู่รับรองว่าพวกเจ้าจะต้องเจอปัญหามากมาย และนี่ยังไม่รวมถึงการที่เขายอมรับหัวหน้ากลุ่มเสื้อคลุมโลหิตมาเป็นสารถีอีก คราวนี้เมื่อรวมปัญหาของพวกเขาเข้าด้วยกันทั้งหมด แค่ปู่คิดว่าถ้าปู่เป็นเขา ปู่ก็แทบจะหัวระเบิดแล้วกับปัญหาที่จะต้องตามมาในภายหลัง”

“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านปู่ เดี๋ยวข้าจะไปหาเขาและบอกให้เขามาหาท่านที่นี่เอง” จ้าวเหมิงลู่พยักหน้าและเตรียมตัวกำลังจะจากไปคฤหาสน์ของหลิงตู้ฉิง

จ้าวปาเทียนที่เห็นว่านางกำลังเดินออกไป เขาตะโกนไล่หลังว่า “ก่อนที่เจ้าจะได้เข้าเรือนหอกับเขา เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้นอนอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ปู่รู้นะว่าเจ้าเคยอาศัยอยู่ในเรือนของเขาในเมืองฟีนิกซ์ ที่เจ้าทำแบบนั้นมันดูไม่งามเลยนะเจ้ารู้บ้างไหม!”

จ้าวเหมิงลู่กลั้นเสียงหัวเราะไม่พูดอะไรและเดินจากไป ในความเป็นจริงแม้ว่านางจะอยู่ร่วมเรือนกับหลิงตู้ฉิง แต่นางกับเขาก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจนเกินเลย

นางรีบเดินทางไปที่คฤหาสน์สราญรมย์เพื่อพบกับหลิงตู้ฉิง

เมื่อนางมาถึงที่คฤหาสน์สราญรมย์ นางจึงเล่าบทสนทนาของนางกับจ้าวปาเทียนให้หลิงตู้ฉิงฟัง

หลิงตู้ฉิงที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดเสร็จ เขาก็พยักหน้าและพูดว่า “พรุ่งนี้ข้าจะไปพบปู่ของเจ้าที่สถาบันราชวงศ์”

“แล้วเรื่องของเสี่ยวเยว่เฟิงล่ะ? ที่เมืองหลวงนี้มีศัตรูของนางอยู่มากมายเต็มไปหมด แล้วท่านจะทำยังไงหากเกิดปัญหาขึ้นมา?” จ้าวเหมิงลู่ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น นางสามารถดูแลตัวเองได้ดีกว่าที่เจ้าและปู่ของเจ้าคิดไว้เยอะ หากคนในเมืองหลวง ไม่สิ หากคนในทวีปนี้กล้ามาหาเรื่องกับนางแล้วล่ะก็ มันก็เหมือนกับพวกเขาแหย่เท้าข้างนึงไปแดนยมโลกแล้ว”

จากนั้นจู่ ๆ สีหน้าของจ้าวเหมิงลู่ก็ดูอึดอัดและนางเอ่ยถามด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า “นี่…ถ้าท่านอยากให้ข้าเป็นแม่ของเด็ก ๆ แล้วท่านจะไปรับข้าเมื่อไหร่?”

“ข้าต้องไปรับเจ้าด้วยเหรอ? เจ้าเองก็กลับมาที่นี่เองได้ตลอดเวลาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” หลิงตู้ฉิงถามอย่างงุนงง

“ท่านนี่มันทึ่มจริง ๆ ที่ข้าบอกให้ท่านไปรับข้า ข้าหมายถึงเมื่อไหร่ท่านจะส่งคนมาสู่ขอข้าที่ตระกูลต่างหาก!” เมื่อตวาดจบประโยคจ้าวเหมิงลู่รวบรวมสมาธิอีกครั้งและอธิบายต่ออย่างอดทน “ท่านต้องทำอย่างนั้นก่อนข้าถึงจะสามารถเป็นแม่ให้ลูกของท่านได้…”

“งั้นเอาเป็นว่าข้าไปตอนนี้ด้วยตัวเองเลยดีไหม?” หลิงตู้ฉิงถาม

จ้าวเหมิงลู่ตอบ “ไม่ได้! ท่านต้องไปหาคนมาสู่ขอข้าที่ตระกูลก่อน และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่มาที่นี่ จนกว่าท่านจะส่งใครก็ตามมาสู่ขอข้า ข้าจะรอท่านอยู่ที่ตระกูลข้าเท่านั้น ข้าขอเตือนท่านนะหลิงตู้ฉิง ท่านต้องรีบมาสู่ขอข้าให้เร็วที่สุดไม่งั้นข้าจะหนีท่านไปแต่งงานกับคนอื่น! แล้วอย่าลืมไปสถาบันราชวงศ์ในวันพรุ่งนี้ด้วย!”

เมื่อจ้าวเหมิงลู่พูดจบนางก็รีบวิ่งออกจากคฤหาสน์ไป

หลังจากที่จ้าวเหมิงลู่จากไป หลิงตู้ฉิงก็ใช้คริสตัลสื่อสารติดต่อหาโม่หยูถังให้มาหาเขาทันที

เมื่อโม่หยูถังเดินเข้ามาหาเขา หลิงตู้ฉิงจึงบอกความตั้งใจของจ้าวเหมิงลู่กับโม่หยูถัง

โม่หยูถังเมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมดเขาหัวเราะ “นายท่าน อันดับแรกเราต้องหาพ่อสื่อหรือไม่ก็แม่สื่อที่เป็นคนใหญ่คนโตก่อน ยิ่งคนที่เราส่งไปตระกูลจ้าวมีสถานะอยู่ในตระกูลที่สูงส่งขนาดไหน ก็จะยิ่งแสดงถึงการให้เกียรติตระกูลจ้าวมากขึ้นเท่านั้น นี่เป็นธรรมเนียมปกติที่ปฏิบัติกันทั่วไป นอกจากนี้เรายังต้องเตรียมของขวัญเป็นสินสอดที่อาจจะต้องล้ำค่าสักหน่อยให้สมฐานะของท่าน”

“พ่อสื่อแม่สื่อที่อยู่ในตระกูลใหญ่? สินสอดอันล้ำค่า?” หลิงตู้ฉิงพึมพำ

หลิงตู้ฉิงปวดหัวอย่างมากกับการเลือกสินสอด ของล้ำค่า? ก็ต้องเป็นสมบัติวิเศษ? และเนื่องจากสมบัติวิเศษที่หลิงตู้ฉิงคิดว่าล้ำค่าสำหรับเขา สมบัติเหล่านั้นมันแทบจะเป็นสิ่งที่คนธรรมดาน้อยคนมากที่จะสามารถนำไปใช้งานได้