พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 230

หลังจากได้รับคำสั่งของหลิงตู้ฉิง โจวจื่อซินจึงเก็บเมล็ดพันธุ์ดอกบัวปีศาจกระหายโลหิตเข้าไปในแหวนมิติ จากนั้นนางจึงเริ่มโคจรพลังวิญญาณสายเลือดพฤกษาสวรรค์ และปล่อยคลื่นพลังของนางกระจายออกไปเป็นบริเวณกว้าง

เมื่อใดก็ตามที่คลื่นพลังของโจวจื่อซินไปถึงดอกบัวดอกไหน พลังวิญญาณทั้งหมดที่กักเก็บอยู่ในดอกบัวดอกนั้นจะถูกดูดเข้ามายังตัวนางทันที

ดอกบัวที่แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับครึ่งสวรรค์ยังต้องใช้เวลาสักพักในการกำจัดมันออกจากร่างกาย เมื่อพวกมันสัมผัสกับคลื่นพลังของนาง พวกมันก็เหี่ยวเฉาและร่วงหล่นกลายเป็นโคลนทันที

ในพริบตา คลื่นพลังของโจวจื่อซินได้กวาดไปถึงดอกบัวทั้งหมด และดูดพลังวิญญาณที่พวกมันดูดมาจากบรรดาผู้เชี่ยวชาญที่โชคร้ายจำนวนมากรวมเข้ากับร่างกายของนาง ส่งผลให้ระดับการบ่มเพาะของนางเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ภายใต้การหลั่งไหลเข้ามาของพลังวิญญาณที่ถูกเก็บมาจากดอกบัวปีศาจ ระดับการบ่มเพาะของนางเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากระดับ 7 ไปถึง 8 ไปถึง 9 และจนสุดท้ายระดับพลังของนางก็ไปหยุดที่ขอบเขตนภาระดับ 12

หลังจากดูดซับพลังทั้งหมดและใส่เสื้อผ้าเสร็จ นางยิ้มและพูดกับหลิงตู้ฉิง “นายท่าน ตอนนี้ยังเหลือพลังวิญญาณที่ได้มาจากดอกบัวปีศาจกระหายโลหิตที่ยังกลั่นเข้าสู่จุดตันเถียนได้ยังไม่หมด หากเมื่อไหร่ที่ข้ากลั่นพวกมันจนครบสมบูรณ์ ข้าคงจะก้าวเข้าสู่ขอบเขตสวรรค์ได้แน่นอน”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและพูดว่า “อืม ดีมาก เอาล่ะหมดหน้าที่เจ้าแล้ว เจ้าเข้าไปในรถม้าก่อน”

โจวจื่อซินที่ในตอนนี้สลายดอกบัวปีศาจกระหายโลหิตให้กลายเป็นพลังของนางหมดเรียบร้อยแล้ว ความแข็งแกร่งในด้านการต่อสู้ของนางจึงลดลงเป็นอย่างมากเนื่องจากตอนนี้นางไม่มีวิชาหรือกระบวนท่าอื่น ๆ ที่ไว้ใช้สำหรับต่อสู้เลยนอกจากดอกบัวปีศาจ หากตอนนี้แม้นางจะเผชิญกับผู้เชี่ยวชาญขอบเขตนภาระดับ 7 นางก็ไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้โดยอาศัยเฉพาะขอบเขตการบ่มเพาะของนางเพียงอย่างเดียว

ครั้นจะให้นางเรียกพวกดอกบัวออกมาอีกครั้งมันก็เสี่ยงเกินไป การใช้ดอกบัวแต่ละครั้งมันอันตรายมาก หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาในการใช้งานมัน มันจะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่ของทุกสรรพชีวิตในอาณาจักรจันทรา

โจวจื่อซิน เมื่อได้ยินคำสั่งของหลิงตู้ฉิง นางก็บินไปที่ด้านข้างของเขา พร้อมกับหอมแก้มของเขาและกระซิบว่า “นายท่าน หลังจากเรื่องนี้จบลง ท่านจะต้องมาหาข้าที่ห้องของข้าเพื่อทำให้ข้าเป็นผู้หญิงของท่านด้วยก็ได้นะ ข้ารอเวลานี้มาเป็นเวลาหลายปีแล้วนะท่านก็รู้…”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและใช้มือดันโจวจื่อซินให้เข้าไปในรถม้า

ทุกคนที่อยู่ในรถม้ามองไปที่โจวจื่อซินด้วยความตกตะลึง พวกเขาตกตะลึงกับวิธีการของโจวจื่อซินที่ใช้ในการสังหารบรรดาผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากที่บุกเข้ามาในคฤหาสน์

ด้วยซากศพที่นอนเกลื่อนกราดไปทั่วคฤหาสน์สราญรมย์ มันแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเพียงใด

ทุกคนตกตะลึง มีแต่มี่ไลเท่านั้นที่บ่นว่า “บรรดาพวกสมุนไพรที่ข้าอุตส่าห์หล่อเลี้ยงมันในเรือนของข้า ป่านนี้พวกมันคงถูกเจ้าดูดพลังงานจนตายไปหมดแล้วแน่ ๆ เลย! แถมอายุของแต่ละต้นที่ข้าอุตส่าห์หล่อเลี้ยงมาก็ปาเข้าไปตั้ง 7,000-8,000 ปีเข้าไปแล้ว และยังมีบางต้นที่อายุหลักหมื่นปีก็มี”

โจวจื่อซินแลบลิ้นออกมาและพูดขอโทษ “พี่หญิงมี่ ข้าขอโทษ! ตอนนี้ข้ายังไม่สามารถควบคุมเคล็ดคลื่นพลังกลั่นรวมวิญญาณได้ดีสักเท่าไหร่ ข้าเลยทำให้ท่านต้องลำบากไปด้วย แต่ไม่ต้องกังวลนะพี่หญิง เดี๋ยวไว้รอข้าบรรลุไปถึงขอบเขตสวรรค์ก่อนแล้วเดี๋ยวข้าจะแบ่งเลือดของข้าให้ท่านเป็นค่าชดเชยสำหรับสมุนไพรของท่าน”

มี่ไลส่ายหัว “ไม่เป็นไรหรอก เลือดของเจ้ามันล้ำค่าเกินไป ข้าไม่อยากได้มันหรอก ข้าก็แค่บ่น ๆ ไปแค่นั้น อย่างมากข้าก็แค่ต้องเสียเวลาเพิ่มอีกบ้างในการปลูกต้นสมุนไพรชุดใหม่”

“ถ้างั้นเมื่อถึงเวลา ข้าจะใช้พลังธาตุพฤกษาช่วยท่านหล่อเลี้งสมุนไพรชุดใหม่อีกแรง” โจวจื่อซินพูด

“เอาแบบนั้นก็ได้!” มี่ไลพยักหน้า “เอาล่ะ ตอนนี้พวกเรามาดูกันเถอะว่านายท่านจะฆ่าเหล่าคนที่เหลือยังไง”

โจวจื่อซินพยักหน้า นางมองเหตุการณ์ภายนอกผ่านทางหน้าต่าง

ด้านนอกหลังจากที่โจวจื่อซินสลายดอกบัวปีศาจกระหายโลหิตออกไปทั้งหมดแล้ว เหล่าอสูรโลหิตจากสันเขาหมื่นอสูรและขันทีจากอาณาจักรอ้าวเทียนก็ยืนขึ้น และมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าจริงจัง

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีสิ่งที่น่ากลัวขนาดนี้ซ่อนอยู่ที่นี่

เมื่อมองไปที่ซากศพที่กระจัดกระจาย พวกเขาทำได้เพียงดีใจที่ดอกบัวปีศาจกระหายโลหิตหายไป