พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 328

ขณะนี้เหวินลู่หยานเริ่มทำการถ่ายทอดเนื้อหาของคัมภีร์บุปผาสยบมาร ให้กับผู้อาวุโสของสำนักนางคนอื่น ๆ ให้พวกเขาทุกคนเริ่มบ่มเพาะทันที

ในฐานะเจ้าสำนักและเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับหลุดพ้นสามัญ เหวินลู่หยานจึงได้ทดลองฝึกวิชาบุปผาสยบมารก่อนคนอื่น ๆ ในสำนัก แต่หลังจากที่นางได้ทดลองฝึกมันไป นางก็รู้สึกว่าความเร็วของนางในการบรรลุวิชาบุปผาสยบมารของนางนั้นค่อนข้างเชื่องช้า ซึ่งความรู้สึกเช่นนี้ก็ได้เกิดขึ้นกับผู้อาวุโสระดับสวรรค์สามัญทั้ง 2 คนของสำนักนางเช่นกัน

แต่ในทางกลับกัน ปัญหาการฝึกวิชานี้กลับไม่ได้เกิดขึ้นผู้อาวุโสขอบเขตครึ่งสวรรค์อีก 3 คนที่ได้ลองฝึกฝนวิชาบุปผาสยบมาร พวกนางที่ได้ทดลองฝึกเพียงไม่นานก็สัมผัสได้ถึงโอกาสที่จะทะลวงผ่านขอบเขตสวรรค์สามัญของพวกนางในทันที

“ท่านเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสหวง พวกเราต้องการปิดด่านบ่มเพาะเป็นเวลาครึ่งเดือนเพื่อที่จะทะลวงขอบเขตไปสู่ระดับสวรรค์สามัญ!” ผู้อาวุโสทั้งสามต่างพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน

เหวินลู่หยานพูดด้วยสีหน้ายินดี “ข้าอนุญาตให้พวกท่านสามารถปิดด่านได้เลยทันที ข้าขออวยพรให้พวกท่านทะลวงขอบเขตไปสู่สวรรค์สามัญได้อย่างราบลื่น”

หลังจากที่ผู้อาวุโสทั้งสามจากไปปิดด่านบ่มเพาะ เหวินลู่หยานมองไปที่หวงลี่ และพูดว่า “ผู้อาวุโสหวง ข้าคิดว่าชายผู้นั้นคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายเราหรอก ด้วยความแข็งแกร่งและความสามารถที่เขาแสดงออกมาให้พวกเราเห็น หากเขาต้องการจะทำอะไรพวกเราจริง ๆ สำนักของเราคงไม่สามารถต่อต้านอะไรเขาได้หรอก”

หวงลี่พยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ข้าก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน นี่อาจเป็นพรจากสวรรค์สำหรับเรา”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นเราก็ไม่ควรต้องคอยระวังเขา มิฉะนั้นมันจะกลายเป็นว่าเราไปทำลายน้ำใจของเขาที่มอบให้กับเรา” เหวินลู่หยานคิดอยู่พักหนึ่ง “นอกจากนี้เนื่องจากเราได้ฝึกฝนวิชาของเขาแล้ว เราก็ควรจะทำตามที่เขาพูด เราควรจะเริ่มถ่ายทอดวิชาบุปผาสยบมารให้กับบรรดาศิษย์ทุกคนเพื่อที่พวกเขาจะได้ฝึกบรรลุไปจนถึงขั้นสองของมันได้โดยเร็วที่สุด”

“โชคดีที่วิชาการบ่มเพาะนี้คล้ายคลึงกับวิชาบุปผาล่องลอยของเราเล็กน้อย ดังนั้นการฝึกมันน่าจะง่ายมากสำหรับศิษย์ของเรา อย่างไรก็ตามตอนนี้เราก็ยังมีปัญหาอีกอย่างหนึ่งที่ต้องรีบแก้ ก็คือจำนวนคนในสำนักของเราตอนนี้นั้นมีเพียงแค่พันกว่าคนเท่านั้น ดังนั้นเรายังต้องรับสมัครศิษย์เพิ่มอีก 2,000 คน เพื่อชดเชยจำนวนที่ขาด”

หวงลี่ยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าคิดว่า ถ้าเรารับสมัครศิษย์ทีเดียว 2,000 คน มันจะมีผลกระทบกับทรัพยากรบ่มเพาะของเราที่อาจจะไม่เพียงพอ และยิ่งไปกว่านั้นเราอาจจะมีปัญหาการจัดการดูแลเหล่าศิษย์ที่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมมากเกินไป”

นี่เป็นเพราะการรับสมัครคนเข้าสำนักไม่อาจทำได้โดยไม่วางแผนล่วงหน้า

การเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันของคน 2,000 คน มันจะเป็นภาระอันหนักอึ้งของสำนักหุบเขาบุปผาอนันต์ที่แต่เดิมมีคนอยู่เพียงแค่พันกว่าคน

และที่สำคัญการที่มีจำนวนศิษย์ใหม่มากกว่าจำนวนศิษย์รุ่นเก่า มันอาจจะก่อให้เกิดปัญหาความขัดแย้งภายในสำนักได้โดยง่าย

เหวินลู่หยานกัดฟันของนางและพูดว่า “แม้ว่าการทำเช่นนี้จะทำให้เราต้องลำบากสักหน่อย แต่เราก็ต้องปฏิบัติตามข้อกำหนดนี้ไม่เช่นนั้นเราจะไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับวิชาการบ่มเพาะจากคุณชายหลิง ดังนั้นเราจึงต้องอธิบายให้ลูกศิษย์คนอื่น ๆ เข้าใจหากพวกเขาต้องการฝึกฝนวิชานี้ ในอีก 3 ถึง 5 ปีข้างหน้าสำนักจะหยุดแจกจ่ายทรัพยากร ไม่ว่าพวกเขาจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม และการบังคับใช้กฎนี้เราจะสามารถทดสอบได้ว่ามีกี่คนในสำนักที่ยอมเสียสละอย่างแท้จริง”

“ถ้างั้นก็ทำอย่างที่ท่านว่าก็แล้วกัน!” หวงลี่ครุ่นคิดสักครู่ก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วย

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็เริ่มทำตามแผน

เป็นเรื่องปกติที่ไม่ว่าจะเป็นสำนักใดๆ มันมักจะมีเหล่าคนที่ภักดี เหล่าคนที่เอาแต่กินนอนและรอวันตาย และเหล่าคนที่มีความคิดสวนทางกัน

หลังจากที่เหวินลู่หยานประกาศกฎใหม่นี้ออกไป จากเหล่าศิษย์พันกว่าคน มีมากกว่า 200 คนที่ไม่เห็นด้วยกับความคิดของสำนักที่หยุดการแจกจ่ายทรัพยากร

แต่สำหรับคนอื่น ๆ ที่เหลือพวกเขาต่างยอมรับกฎใหม่ของสำนักแต่โดยดี

เมื่อเหวินลู่หยานเห็นจำนวนผู้ที่ยอมรับกฎใหม่ของสำนักมากกว่าผู้ที่ไม่ยอมรับอยู่หลายเท่า นางก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมากและจากนั้นนางก็เริ่มการถ่ายทอดวิชาบุปผาสยบมารให้กับเหล่าศิษย์ทุกคนในสำนัก

หลังจากได้รับการถ่ายทอดวิชาใหม่ที่เหนือกว่าเดิมเช่นนี้ เหล่าศิษย์ที่ไม่เห็นด้วยกับการหยุดจ่ายทรัพยากรก็ผ่อนคลายความอัดอั้นที่สุมอยู่ในใจของพวกเขาได้อยู่หลายส่วน

หลังจากนั้น เหวินลู่หยานก็ได้สั่งให้บรรดาศิษย์ทุกคนออกไปช่วยกันประกาศรับสมัครศิษย์เพิ่มทันที เพื่อที่พวกเขาจะสามารถรับสมัครคนได้ครบ 2,000 คนได้ในเวลาที่สั้นที่สุด

เมื่อมีการประกาศรับสมัครศิษย์ใหม่จำนวนมากขนาดนี้ บรรดาสำนักอื่นรอบ ๆ ก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสำนักหุบเขาบุปผาอนันต์ในทันที

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าเล็กน้อย

อีกด้านหนึ่ง เหวินลู่หยานที่เดินออกมาจากห้องของหลิงตู้ฉิงเรียบร้อย นางมองไปที่ร่างของคนคนหนึ่งที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าและตะโกนถามขึ้นว่า “ข้าก็คิดอยู่ว่าเป็นใครกันที่มาเยือนสำนักของข้า ที่แท้ก็ ผู้อาวุโสหลิว จาก สำนักกระบี่วารี นี่เอง”

หลิวซ่งหัวเราะออกมาดังลั่น ”ลู่หยาน อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยว่าข้ามาที่นี่เพราะอะไร ข้าก็เคยบอกกับเจ้าไปหลายครั้งแล้วว่าให้เจ้ามาเสพสุขอยู่กับข้า เจ้าจะรั้นอยู่ที่สำนักของเจ้าไปทำไมในเมื่อมันมีแต่เรื่องให้ต้องปวดหัว จงปล่อยวางสามีของเจ้าที่ตายไปนานแล้วให้ได้สักที และเปิดใจรับรักข้าแทนจะดีกว่า!”

เหวินลู่หยานหัวเราะเยาะ “ก่อนที่เจ้าจะออกจากสำนัก เจ้าได้ส่องกระจกดูสารรูปตัวเองก่อนออกไปบ้างรึเปล่า? ข้าจะขอย้ำกับเจ้าอีกทีแม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้ ข้าก็จะไม่เลือกเจ้า และอย่าให้ข้ารู้ว่าการตายของสามีข้าเกี่ยวข้องกับเจ้า ไม่งั้นข้าสาบานข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งแน่นอน!”

หลิวซ่งหัวเราะและพูดว่า “ในเมื่อข้าจริงใจกับเจ้าแล้วเจ้าไม่สนใจ ดังนั้นวันนี้ข้าจะพาเจ้ากลับไปกับข้า เพื่อที่เจ้าจะได้เห็นความจริงใจของข้าสักทีก็แล้วกัน ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เมื่อพูดจบ หลิวซ่งก็บินพุ่งเข้าหาเหวินลู่หยานทันที พร้อมกับปลดปล่อยอำนาจพลังระดับเหนือล้ำเข้ากดดันร่างของนาง

เหวินลู่หยานที่เป็นแค่ผู้เชี่ยวชาญระดับหลุดพ้นสามัญ ด้วยความแตกต่างของระดับการบ่มเพาะระหว่างนางกับเขา ที่นางเองก็รู้ดีว่าถ้าหากปะทะกันตรง ๆ นางสู้เขาไม่ได้แน่นอน

เมื่อรู้เช่นนี้นางจึงรีบถีบตัวถอยออกห่างเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หลิวซ่ง เจ้าคิดว่าสำนักหุบเขาบุปผาอนันต์ของข้าอ่อนแอจนเจ้าสามารถข่มเหงกันได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ! ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้หากเจ้ายังโจมตีต่อไปก็อย่าโทษว่าข้าโหดเหี้ยม”

หลิวซ่งแสยะยิ้ม “เจ้าจะดื้อดึงต่อไปอีกทำไมกัน? ข้าให้สัญญาตราบใดที่เจ้ายอมตามข้ากลับไป ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าเป็นอย่างดี ไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน”

ในขณะที่หลิวซ่งพูด เขาก็ยิ่งปลดปล่อยพลังที่กดดันเหวินลู่หยานให้ยิ่งหนักหน่วงขึ้น

เหวินลู่หยานที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป นางจึงรีบเปิดใช้งานค่ายกลป้องกันสำนักของนางทันที…