พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 355

จากในเรือนของหลิงตู้ฉิง ลั่วหยุนมองไปที่สถานการณ์ของผนึกป้องกันและส่งข้อความทางโทรจิตไปยังหลิงตู้ฉิง “แม้ว่าข้าจะใช้ร่างกายของข้าในการปิดผนึกมัน แต่หลังจากหมื่นปีที่ผ่านมาตอนนี้มันก็ควบคุมร่างกายของข้าได้ด้วยเช่นกัน”

“ไม่เช่นนั้นถ้ามันใช้เพียงความแข็งแกร่งของมันเอง มันคงไม่มีพลังที่แข็งแกร่งขนาดที่จะทำลายผนึกป้องกันได้ และยิ่งตอนนี้ที่มันได้รับความช่วยเหลือจากผู้คนมากมาย ข้าคิดว่ามันคงจะออกมาได้ในเร็ว ๆ นี้”

หลิงตู้ฉิงพูดอย่างใจเย็น “นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการ และไม่เพียงแค่นั้นข้ายังต้องทำให้มันออกมาจากร่างของเจ้าด้วย ว่าแต่เจ้าไม่ต้องการร่างของเจ้าอีกแล้วจริง ๆ เหรอ? ถ้างั้นข้าจะปล่อยให้เจ้าทำลายร่างของตัวเจ้าเองก่อนเอาไหม?”

ลั่วหยุนยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว “ร่างกายของข้าถูกวิญญาณปีศาจนั่นครอบครองมาเป็นเวลานานเกินไปแล้ว ต่อให้ข้าได้มันกลับมาข้าก็คงไม่สามารถนำมันกลับมาใช้งานได้หรอก ฉะนั้นทำลายมันให้สิ้นซากไปน่ะดีแล้ว แต่ถ้าจะให้ตัวข้าเองทำลายมันข้าคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไหร่ ฉะนั้นให้คนอื่นทำลายมันแทนข้าไปก็แล้วกัน”

“ถ้าเจ้าไม่ทำลายมันเอง งั้นข้าจะหาคนมาทำลายมันให้ก็แล้วกัน แต่ก่อนอื่นข้าต้องทำให้วิญญาณปีศาจนั่นออกจากร่างเจ้าซะก่อน” หลิงตู้ฉิงพยักหน้าเล็กน้อย

“เอาอย่างที่ท่านว่าก็แล้วกัน โอ้ ดูเหมือนว่ามันจะออกมาได้แล้วล่ะนะ!” ลั่วหยุนตอบกลับ และมองไปที่บริเวณสระหยูหลัน

ในขณะนี้ผนึกป้องกันสีเขียวมรกตได้ระเบิดออกอย่างรุนแรงจนกลายเป็นรูขนาดใหญ่เปิดขึ้นตรงกลาง

เมื่อผนึกป้องกันถูกเปิดขึ้น ทุกคนก็เห็นภาพด้านในผนึกป้องกัน

ภายในผนึกป้องกันนั้นด้านล่างเป็นลานกว้างที่เต็มไปด้วยเพลิงพิภพอันรุนแรงลุกโชนอยู่ทั่วทั้งพื้นที่ และในเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำมีชายผมยาวหน้าตาเหมือนลั่วหยุนยืนอยู่

นั่นเป็นร่างของลั่วหยุนแต่ถูกควบคุมโดยวิญญาณปีศาจ ซึ่งการที่มันยังอยู่ในร่างของลั่วหยุนก็ทำให้มันไม่สามารถปลดปล่อยพลังของมันได้อย่างเต็มที่เช่นกัน

ตอนนี้ผนึกป้องกันได้ถูกเปิดออกแล้ว อย่างไรก็ตามวิญญาณปีศาจก็ดูเหมือนจะยังไม่เต็มใจที่จะออกมาจากด้านล่างนั่นเช่นกัน มันเริ่มเดินวนเวียนอยู่ด้านล่างนั่นราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ โดยที่เพลิงพิภพที่อยู่ด้านล่างนั่นไม่สามารถสร้างความเสียหายอะไรกับร่างของลั่วหยุนได้เลย

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ลั่วหยุนก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนและพูดว่า “ถ้าเจ้ายังต้องการอยู่ข้างล่างนั่นต่อ ข้าสามารถสร้างผนึกป้องกันให้เจ้าได้อีกครั้ง”

ร่างนั้นเป็นของเขา แต่ตอนนี้เมื่อมันถูกวิญญาณปีศาจใช้งานแบบนี้เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

วิญญาณปีศาจเหลือบมองไปที่ลั่วหยุน จากนั้นร่างของมันก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า พร้อมกับปลดปล่อยรัศมีอันน่าสยดสยองออกมาจากร่างกายของมัน

“ข้าอยู่ที่นี่มานานกว่าหมื่นปีแล้ว ข้าจะพลาดโอกาสนี้ได้ยังไง!” วิญญาณปีศาจพูดขึ้น “สหายเก่าของข้า มันก็นานมากแล้วที่ข้าไม่ได้เจอกับเจ้าเลย เจ้าเป็นยังไงบ้าง?”

ขณะที่วิญญาณปีศาจกำลังพูด ดอกกล้วยไม้สีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า จากนั้นมันจึงนั่งขัดสมาธิบนดอกกล้วยไม้และเฝ้าดูลั่วหยุน

ทั้งสองดูเหมือนกันทุกประการ มันเหมือนมากจนราวกับว่าพวกเขากำลังส่องกระจกมองดูร่างของตัวเอง

วิญญาณปีศาจไม่รอคำตอบของลั่วหยุนและพูดต่อ “แต่ถ้าให้ข้าเดา ช่วงเวลาที่ผ่านมาของเจ้าก็คงจะสาหัสอยู่เหมือนกันล่ะนะ ร่างของเจ้าถูกข้ายึดครอง คนรักถูกสังหาร เหลือแค่เพียงดวงจิตร่อนไปร่อนมา แถมยังไม่สามารถบ่มเพาะไปสู่ระดับที่สูงขึ้นได้อีก แน่นอนว่าเจ้าจะต้องเจ็บปวดอย่างมาก”

ลั่วหยุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “มันก็ไม่เลวสักเท่าไหร่ อย่างน้อย ๆ ข้าก็ไม่ใช่ผู้ที่ต้องทนทุกข์จากการถูกย่างจากเปลวเพลิงพิภพอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้ว่าข้าจะไม่สามารถฆ่าเจ้าได้และแม้ว่าร่างกายของข้าจะช่วยป้องกันความเสียหายของเพลิงพิภพได้บางส่วน แต่ร่างของข้ามันก็คงไม่ได้ช่วยเจ้าผ่อนคลายความเจ็บปวดจากการถูกย่างสดได้สักเท่าไหร่หรอกจริงไหม? การถูกย่างอยู่ข้างล่างนั่นอย่างต่อเนื่องกว่าหมื่นปี ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าคงอยากตาย”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ก็เริ่มเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้บ้าง

ในตอนนี้สีหน้าของผู้คนของสันเขาทรราช และสำนักแสงศักด์สิทธิ์นั้นเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ