พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 357

ซือเสี่ยวฮุย และคนอื่น ๆ ที่กำลังชุลมุนกันอยู่เมื่อเห็นภาพเช่นนี้พวกเขาต่างก็หยุดการต่อสู้ลงอย่างช่วยไม่ได้

พวกเขาได้รับคำสั่งจากลั่วหยุนมาก่อนหน้านี้แล้วว่า หน้าที่ของพวกเขาคือการปะทะกับพวกกู๋เซินหมิงและคนอื่น ๆ ให้อยู่ห่างจากวิญญาณปีศาจ เพื่อสร้างโอกาสให้ผู้อื่นทำลายร่างกายของมัน

ตอนนี้เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว และวิญญาณปีศาจกำลังจะถูกปลดปล่อยอย่างสมบูรณ์ พวกเขาจึงต้องระวังวิญญาณปีศาจที่จะปรากฏขึ้นในไม่ช้า

มิฉะนั้นมันจะเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับวิญญาณปีศาจที่มีความแข็งแกร่งขอบเขตจักรพรรดิจะสังหารพวกเขาจนหมดทุกคน

ในเวลานี้ กู๋เซินหมิง เก๋อหงเฟย และคนอื่น ๆ ต่างจ้องมองไปที่ร่างไร้หัวของวิญญาณปีศาจด้วยสายตาเหม่อลอย หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง คนหนุนหลังของพวกเขาเสียชีวิตลงแล้ว แถมฝั่งตรงข้ามยังมีผู้เชี่ยวชาญขอบเขตราชันอยู่อีกคน พวกเขาจะเอาปัญญาที่ไหนไปต่อต้านได้กัน?

อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงมีความขัดข้องอยู่ในใจ ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตครึ่งจักรพรรดิถูกซุ่มโจมตีง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง?

ในขณะเดียวกันจู่ ๆ หลายคนก็ได้ยินเสียงถอนหายใจอันแผ่วเบา “มีดเทพสังหาร…”

แม้ว่าหัวของมันจะถูกตัดออกจากร่างกาย แต่ร่างของมันที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนกล้วยไม้สีดำทมิฬก็ยังนั่งหลังตรงอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะล้มพับลงแม้แต่น้อย

ซึ่งเสียงถอนหายใจอันแผ่วเบานั้นก็มาจากร่างที่ไร้ศีรษะ

จากนั้นร่างสีดำทมิฬก็ค่อย ๆ แยกตัวออกมาจากร่างที่ไร้หัวของลั่วหยุน พร้อมกับที่กล้วยไม้ที่มันนั่งอยู่ก็เริ่มมีกล้วยไม้สีดำทมิฬดอกใหม่แยกตัวออกมาเรื่อย ๆ จนเต็มไปทั่วท้องฟ้า

หลังจากร่างสีดำแยกออกมาโดยสมบูรณ์ บรรยากาศอันน่าสยดสยองก็ปกคลุมไปทั่วเมืองหยูหลันมากกว่าเดิมเป็นหลายร้อยเท่า

แน่นอนว่าร่างสีดำนี้คือร่างกายที่แท้จริงของวิญญาณปีศาจ

วิญญาณปีศาจแสดงท่าทางสูดหายใจลึก จากนั้นมันก็มองไปที่ลั่วหยุนและยิ้ม “ข้าออกมาได้แล้ว!”

ลั่วหยุนยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ

การที่วิญญาณปีศาจสามารถออกมาได้นั้นเป็นสิ่งที่หลิงตู้ฉิงได้วางแผนเอาไว้ ดังนั้นมันจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะตื่นตระหนก

“ข้าออกมาได้แล้ว!” วิญญาณปีศาจพูดซ้ำ

ลั่วหยุนยังคงเงียบ

“ข้าออกมาได้แล้ว!” วิญญาณปีศาจตะโกนย้ำขึ้นอีกเรื่อย ๆ “ข้าออกมาได้แล้ว ข้าออกมาได้แล้ว..!!”

เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดวิญญาณปีศาจก็คำราม “ข้าออกมาแล้ว!!”

คลื่นเสียงของมันดึงกระหึ่มไปทั่วทั้งเมืองหยูหลัน ส่งผลให้ทุกคนที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตนภาต่างก็หมดสติจากคลื่นกระแทก ส่วนผู้ที่อยู่เหนือกว่าขอบเขตนภาหลายคนก็ถูกคลื่นเสียงปะทะร่างจนรู้สึกงุนงง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เก๋อหงเฟยและคนอื่น ๆ ซึ่งเดิมอยู่ไม่ไกลจากร่างของวิญญาณปีศาจ ตอนที่วิญญาณปีศาจคำรามพวกเขารู้สึกเสียวสันหลังวาบไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

“เราคิดถูกหรือเปล่าที่ปล่อยเขาออกมา?” กู๋เซินหมิงและคนอื่น ๆ ต่างพึมพำในใจ