พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 369

ขณะที่อี้ลั่วเอ๋อกำลังจะถูกดูดเข้าไปในประตูสีดำทมิฬ ประตูทั้งบานก็พังทลายลงและผีเสื้อที่บินอยู่เต็มท้องฟ้าทั้งหมดก็หายไปเผยให้เห็นร่างของหลิงตู้ฉิง

อี้ลั่วเอ๋อ ซึ่งเมื่อครู่กำลังจะผ่านเข้าไปในประตูตอนนี้เมื่อประตูหายไปนางก็ได้ล่วงลงมาอยู่ในอ้อมแขนของหลิงตู้ฉิง

หลิงตู้ฉิงโอบอี้ลั่วเอ๋อ ขณะที่เขาจ้องมองนางและพูดว่า “เจ้าต้องการเรียนรู้มันไหม?”

อี้ลั่วเอ๋อพยักหน้า ทันใดนั้นนางก็หยุดและมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยความสับสน “เดี๋ยวนะ! นี่มันไม่ถูกต้อง มีเพียงบรรพบุรุษของข้าเท่านั้นที่รู้วิชานี้และไม่มีใครในโลกนี้ที่รู้วิชานี้อีกหลังจากบรรพบุรุษของข้าตายไป นี่ท่านเรียนรู้มันมาได้ยังไง?”

หลิงตู้ฉิงตอบกลับ “สาเหตุที่บรรพบุรุษของเจ้าสามารถสร้างวิชานี้ได้นั่นก็เป็นเพราะข้า ส่วนปีกเทพแห่งการทำลายล้างของเผ่าเจ้าก็เป็นข้าที่สร้างมันขึ้นมากับมือ ทีนี้เจ้าเข้าใจแล้วรึยังว่าข้ารู้วิชาของพวกเจ้าได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อี้ลั่วเอ๋อมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสายตาเหม่อลอย และทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลงแทบเท้าของหลิงตู้ฉิง และร้องไห้ออกมา “ที่แท้…ที่แท้ก็เป็นท่านนั่นเอง ท่านกลับมาหาพวกเราแล้ว!”

หลิงตู้ฉิงพยุงอี้ลั่วเอ๋อ และพยักหน้า “ใช่ ข้ากลับมาแล้ว!”

“หลายปีที่ท่านจากไป ชะตาของเผ่าภูตนางฟ้าของเราขมขื่นจริง ๆ!” อี้ลั่วเอ๋อคร่ำครวญ “โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากบรรพบุรุษของพวกเราจากไปด้วยอีกคน ผู้คนมากมายก็ยิ่งข่มเหงเผ่าภูตนางฟ้าของเรามากขึ้น”

“หากไม่ใช่เพราะ ปีกเทพแห่งการทำลายล้าง ที่ท่านและบรรพบุรุษของเราทิ้งไว้ให้ เผ่าภูตินางฟ้าของเราป่านนี้ก็คงจะถูกใครบางคนทำลายล้างไปหมดแล้วก็ได้ ในเมื่อท่านกลับมาแล้ว ข้าขอวิงวอนได้โปรดช่วยเผ่าภูตินางฟ้าของเราด้วย!”

“แน่นอน” หลิงตู้ฉิงพยักหน้า

อี้ลั่วเอ๋อไม่สามารถเก็บความสุขของนางได้และพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ลั่วเอ๋อ ขอเป็นตัวแทนเผ่าภูตินางฟ้าขอบคุณนายท่านก่อน!”

เมื่อพูดจบนางก็เดินถอยหลังไป 2-3 ก้าว จากนั้นนางจึงคุกเข่าลงคำนับหลิงตู้ฉิง และพูดว่า “ในอดีตบรรพบุรุษของเราได้ติดตามท่านและจารึกชื่อเสียงอันโด่งดังไว้ในมหาพิภพไร้จุดจบ วันนี้ข้าขอวิงวอนให้ท่านอนุญาตให้ลั่วเอ๋อได้เดินตามรอยเท้าบรรพบุรุษ โดยการได้ติดตามท่าน ข้าหวังว่านายท่านจะไม่ดูถูกระดับการบ่มเพาะอันต่ำต้อยของลั๋วเอ๋อ และรับลั่วเอ๋อ เข้าเป็นศิษย์เพื่อที่ในอนาคตลั๋วเอ๋อจะได้ร่วมต่อสู้เคียงข้างกับท่านในมหาพิภพไร้จุดจบจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่นี่มันดูเหมือนว่าการปรากฏตัวของเจ้านั้นน่าจะมีใครบางคนจงใจสร้างเรื่องขึ้น ซึ่งมันน่าจะเป็นการชดเชยรูปแบบหนึ่ง”

“นายท่านหมายความว่าอย่างไร?” ลั๋วเอ๋องงงวย

หลิงตู้ฉิงส่ายหัวและไม่ได้ขยายความอะไรต่อ

ตอนนี้เขาค่อย ๆ เริ่มเข้าใจว่าการมาเยือนเมืองหยูหลันของเขาอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

“เอาล่ะ ถึงเวลาที่เจ้าต้องลืมเรื่องทั้งหมดนี้แล้ว” หลิงตู้ฉิงพูดกับอี้ลั่วเอ๋อ “สิ่งที่เจ้าต้องจำไว้ก็คือวิชาที่ข้าได้ถ่ายทอดให้เจ้าก็พอแล้ว”

ทันทีที่เขาพูดจบ อี้ลั่วเอ๋อก็ถูกขับออกจากห้วงแห่งความฝัน

เมื่ออี้ลั่วเอ๋อตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของหลิงตู้ฉิง นางจำคำพูดที่พวกเขาได้คุยกันไม่ได้อีกต่อไป นางจำได้เพียงว่าหลิงตู้ฉิงได้ถ่ายทอดสุดยอดวิชาของเผ่าภูตินางฟ้าของนางที่บรรพบุรุษของนางเคยได้ใช้

อย่างไรก็ตามแม้ว่านางจะลืมเนื้อหาของบทสนทนาทั้งหมด แต่นางก็รู้สึกได้ว่าหลิงตู้ฉิงนั้นมีความผูกพันธ์ที่ใกล้ชิดกับนางและเผ่าภูตนางฟ้าของนางมาก

ส่วนจะใกล้ชิดสักแค่ไหนนั้นนางไม่แน่ใจ

แต่มันส่งผลให้แม้ว่าตอนนี้นางจะยังอยู่ในอ้อมแขนของหลิงตู้ฉิง แต่อี้ลั่วเอ๋อก็ไม่ได้ดูตื่นตระหนกอีกต่อไป นางกลับโอบแขนรอบคอของหลิงตู้ฉิงแทนและพูดว่า “ต้องขอบคุณนายท่านมากที่ถ่ายทอดวิชาที่สาบสูญมานานให้ข้า นับจากนี้ไป ลั๋วเอ๋อ จะอยู่เคียงข้างและคอยรับใช้นายท่านตลอดไป”