พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 398

บทที่ 398 เจ้าไม่มีค่าพอจะใช้ชื่อนี้

เมื่อไม่สามารถทำลายอักขระที่อยู่ในห้วงจิตสำนึกเพื่อออกจากเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับได้ หวงซีก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้นางกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายอย่างใหญ่หลวง

เพราะนอกจากการถอนตัวโดยการทำลายอักขระแล้วนางก็ไม่มีวิธีการเอาตัวรอดใด ๆ เหลืออีก ตอนนี้นางจึงได้แต่มองดูหลิงตู้ฉิงที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาหานาง

ซึ่งมันทำให้นางรู้สึกสังเวชตัวเองเป็นอย่างมาก ในฐานะที่นางเป็นอัจฉริยะที่กำเนิดขึ้นในรอบหมื่นปีของภูเขาฟีนิกซ์ ทำไมนางถึงต้องมาเจอกับคนที่พิสดารเช่นนี้ และต้องมาจบชีวิตลงทั้งทั้งที่นางเพิ่งบ่มเพาะไปได้แค่ขอบเขตรวมแสงดาราระดับ 14 ด้วย? เอ๊ะไม่ ไม่ใช่สิ ชายคนนี้จะต้องไม่ใช่คนอย่างแน่นอน เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนที่จะสามารถใช้พลังแห่งกฎภายในเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับได้ แล้วมาผนึกนางได้แบบนี้แน่นอน

ขณะนี้นางเริ่มคิดไปถึงว่าชายผู้นี้จะต้องมีความแค้นฝังลึกกับนางเรื่องอื่นแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่ผนึกนางไว้แบบนี้เพื่อสังหารนางเพียงเพราะแค่เรื่องชื่อของนางเท่านั้นแน่

เมื่อนางคิดว่าชะตาของตัวเองคงจบสิ้นแล้ว นางจึงถามไปยังหลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าขบขัน “ชื่อของข้าถูกตั้งให้โดยผู้อาวุโสในตระกูลของข้า ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่ามันเกี่ยวอะไรกันกับเจ้าด้วย?”

ในเมื่อไม่ว่าจะยังไงนางก็ต้องตายอยู่ดี ดังนั้นมันจะมีอะไรให้นางต้องกลัวอีก?

หลิงตู้ฉิงจ้องเขม็งไปที่หวงซีด้วยสายตาเย็นชา เขากำหมัดแน่นและตะคอกขึ้นว่า “ข้าจะทำให้ไอ้ผู้อาวุโสของเจ้าคนนั้นมันต้องเสียใจไปจนวันตายที่บังอาจตั้งชื่อเจ้าเป็นชื่อนี้!”

พูดจบ หลิงตู้ฉิงใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่กลางหน้าผากของนางทันที

หวงซีที่คิดว่าช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตนางกำลังมาถึงแล้วนางตัวสั่นเล็กน้อยพร้อมกับหลับตาลงยอมรับชะตากรรม

แต่หลังจากนั้นเพียงครู่เดียว หลิงตู้ฉิงก็ดึงนิ้วชี้ของเขาออกและดีดหน้าผากนางเพื่อปลุกนางแทน

หวงซีลืมตาขึ้นด้วยอาการงุนงงและเมื่อนางตรวจสอบร่างกายนางแล้วเห็นว่าทุกอย่างยังคงปกติดี นางจึงใช้สองแขนกอดตัวเองและตะคอกขึ้น “เจ้า… เจ้าทำอะไรกับข้า!”

ในเมื่อเขามีโอกาส ทำไมเขาถึงยังไม่ฆ่า หรือว่าเขาต้องการทำมิดีมิร้ายแทน?

หลิงตู้ฉิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เปลี่ยนชื่อซะ!”

หวงซีงุนงง นี่เขาลงทุนใช้วิธีการมากมายขนาดนี้้เพียงเพราะว่าต้องการให้นางเปลี่ยนชื่อแค่นั้นงั้นเหรอ?

มันก็แค่ชื่อไม่ใช่หรือยังไง ทำไมถึงต้องพยายามมากมายขนาดนี้?

ยิ่งนางคิดนางก็ยิ่งรู้สึกงุนงง โลกภายนอกมันมีสิ่งที่แปลกประหลาดขนาดนี้เลยเหรอ?

“ทำไมข้าต้องเปลี่ยนชื่อของข้าด้วย?” ด้วยความสงสัย หวงซีจึงต้องถามขึ้น

“เพราะว่าเจ้าไม่มีค่าพอจะใช้ชื่อนี้!” หลิงตู้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หวงซีเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็เริ่มจะอารมณ์ขึ้นเช่นกัน “แล้วชื่อของข้ามันเกี่ยวอะไรกับเจ้า! หรือถ้าเจ้าว่างนักเจ้าก็ไปสนใจเรื่องของตัวเจ้าเองนู้น อย่ามายุ่งเรื่องของข้า!”

หลิงตู้ฉิงพ่นลมออกจมูกและพูดว่า “ข้าไม่สนใจเรื่องอื่นอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ข้าสนใจแค่เรื่องนี้ สรุปแล้วเจ้าจะเปลี่ยนชื่อหรือไม่เปลี่ยน?”

“ข้าไม่เปลี่ยน!” หวงซีตอบกลับทันที “มันคือชื่อที่ข้าชอบ เจ้าจะมาเดือดร้อนอะไรด้วย? แถมมันเป็นชื่อที่ปู่ของข้าตั้งให้มันไปหนักหัวของเจ้าตรงไหน? และที่สำคัญนี่มันเป็นเรื่องของภูเขาฟีนิกซ์ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาแทรกแซง?”

หลิงตู้ฉิงเมื่อได้ยินเช่นนี้เขาก็ยิ่งโมโหจนเขาต้องการที่จะใช้วิธีรุนแรงจัดการกับหวงซี แต่เมื่อเขาย้อนนึกไปถึงสิ่งที่ถังชี่หยุนเคยพูดไว้ เขาจึงพ่นลมออกจมูกและพูดขึ้นว่า “งั้นข้าจะทำให้เจ้าต้องเปลี่ยนใจ!”

เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงจับไหล่นางและพานางออกจากดาวทันที

เมื่อเผชิญกับความหยาบคายเช่นนี้ หวงซีก็ทนไม่ไหวตะโกนขึ้น “ไอ้คนชั่ว ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้าจะทำอะไรกับข้า? ข้าขอเตือนเจ้าไว้เลยนะถ้าข้าเป็นอะไรขึ้นมาเหล่าบรรพจารย์ของภูเขาฟีนิกซ์จะต้องตามล่าเจ้าอย่างแน่นอน!”

หลิงตู้ฉิงเย้ยหยัน “งั้นเหรอ? ข้าจะบอกอะไรให้ หากไอ้พวกบรรพจารย์ของเจ้าได้มาเจอข้า สิ่งที่พวกมันทำได้ก็มีแต่จะต้องคุกเข่าลงคำนับข้า!”

เมื่อพูดจบเขาก็ไม่สนใจว่าหวงซีจะดิ้นรนยังไงอีก เขาบินพานางไปหาเย่ชิงเฉิงและพูดว่า “ข้าจะให้นางไว้กับเจ้า”

“สามี…” เย่ชิงเฉิงรู้สึกงุนงง

นี่เขาหายไปตั้งนานเพราะว่าเขาไปจับตัวผู้หญิงคนนี้มาน่ะเหรอ?

หลิงตู้ฉิงโยนหวงซีไปหาเย่ชิงเฉิง และพูดขึ้นต่อ “เจ้าจะทำยังไงกับนางก็ได้ ข้าต้องการให้นางยินยอมเปลี่ยนชื่อของนางด้วยตัวนางเอง”

“นังผู้หญิงบ้า เจ้าอย่าให้ข้าเจอเจ้าข้างนอกเชียวนะ ข้าฆ่าเจ้าแน่!” หวงซีตะโกนด่าพลางร้องไห้ไปด้วย

ในฐานะที่นางเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดของภูเขาฟีนิกซ์ ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาของนางจึงมีแต่ผู้คนคอยเอาอกเอาใจทะนุถนอม แต่ตอนนี้นางกลับต้องมาถูกใครก็ไม่รู้ตีก้นอย่างรุนแรง ซึ่งมันเป็นการดูหมิ่นนางอย่างที่นางไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต นางจึงทั้งรู้สึกแค้นทั้งรู้สึกเสียเป็นอย่างมากในเวลาเดียวกัน

เมื่อเห็นว่าหวงซีร้องไห้ฟูมฟายยกใหญ่ เย่ชิเฉิงก็ถึงกับผงะ

หญิงสาวผู้นี้ดูแล้วอายุไม่น่าจะน้อยแน่นอน แต่ทำไมนางถึงได้ร้องไห้เหมือนกับเด็กได้ขนาดนี้?

และที่สำคัญท่าทีของหลิงตู้ฉิงเองก็ดูไม่ปกติสักเท่าไหร่ในเวลาที่เขาปฏิบัติตัวกับหญิงสาวนางนี้ ซึ่งเขาน่าจะต้องมีอะไรเกี่ยวพันกับนางแน่ ๆ เมื่อคิดได้เช่นนี้ เย่ชิเฉิงจึงไม่รู้ว่านางต้องทำยังไงต่อ

ในระหว่างที่นางกำลังสับสนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง หลิงตู้ฉิงก็ออกมาจากดาวสุริยะพอดี

“เอ่อ..สามี…” เย่ชิงเฉิงยิ้มอย่างขมขื่น

หลิงตู้ฉิงเหลือบมองไปยังหวงซีที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย จากนั้นเขาสบถออกมา “ไม่ต้องไปเห็นใจนาง ตราบใดที่เจ้าไม่ทำให้นางพิการ เจ้าจะทำอะไรกับนางก็ได้ ไม่สิ ต่อให้เจ้าทำนางพิการมันก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจะรักษานางเอง ตราบใดที่นางยังไม่ยอมเปลี่ยนชื่อ เราจะทรมานนางไปเรื่อย ๆ จนกว่านางจะเปลี่ยน!”

“ถ้างั้นข้าจะไม่เกรงใจล่ะนะ!” เย่ชิงเฉิงเผยรอยยิ้มชั่วร้ายทันที “การได้ตีก้นองค์หญิงน้อยแห่งภูเขาฟีนิกซ์นี่มันน่ารื่นรมย์ดีจริง ๆ”

“อืม แต่เดี๋ยวเราต้องรีบไปที่ดาวดวงอื่นต่อ ดังนั้นเจ้าก็แบกนางไปพร้อม ๆ กับตีนางไปเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน มันจะได้ไม่เป็นการเสียเวลาของพวกเรา” หลิงตู้ฉิงสั่งขึ้น

“ได้เลยสามี ข้ามั่นใจว่าข้าจะต้องปราบพยศนางได้แน่นอน!” เย่ชิงเฉิงหัวเราะ

หวงซีที่กำลังร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เมื่อนางได้ยินเช่นนั้น นางก็รู้สึกหนาวไปจนถึงขั้วกระดูก

ไอ้คู่ผัวเมียชั่วนี่ คงจะไม่ทำอย่างที่พวกมันพูดจริง ๆ ใช่ไหม? นางคือองค์หญิงน้อยแห่งภูเขาฟีนิกซ์เชียวนะ! หากใครได้มาเห็นภาพที่น่าอับหายแบบนั้นเข้าในอนาคตนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!?

“ถ้าพวกเจ้าแน่จริง พวกเจ้าก็ปลดผนึกข้าและสู้กับข้าอย่างยุติธรรมสิ! มันน่าภูมิใจตรงไหนที่เอาแต่รังแกคนไม่มีทางสู้ได้แบบนี้?” หวงซีตะโกนขึ้นด้วยอารมณ์โมโห

แต่หลังจากที่นางพูดจบประโยค นางก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดสาหัสที่ก้นของนางอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่ามันมาจากฝ่ามือของเย่ชิงเฉิงที่หวดเข้าไปที่ก้นของนางอีกรอบ!