พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 423

เมื่อหลิงตู้ฉิงได้มาถึงคฤหาสน์สราญรมย์ เขาก็พบว่าในขณะนี้มีคนยืนอยู่ที่กลางลานของคฤหาสน์อยู่เป็นจำนวนมากอยู่แล้ว

ไม่ว่าจะเป็นลูกสาวของเขา เหล่าภรรยาที่ออกจากการปิดด่านฝึกฝน รวมไปถึงหลิงยี่เทียนและโม่หยูถัง ต่างก็ยืนอยู่ที่กลางลานทั้งหมดเช่นกัน

แต่แล้วเมื่อเขาได้ยินหลิงฟ่างหัวเล่าถึงเรื่องที่หลิงว่านถิงโดนทำร้ายความรู้สึกมา เขาก็มองไปที่หลิงว่านถิงที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาจึงรีบถามขึ้นทันที “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หลิงฟ่างหัวกระฟัดกระเฟียดตอบทันที “ก็ไอ้พวกชั่วจากอาณาจักรหลงซาน มันวางแผนส่งผู้ชายหน้าตาดีมาล่อลวงพี่สอง เพื่อที่จะใช้นางเป็นสะพานเข้าถึงตัวพวกเราเพื่อจับตัวพวกเรากลับไปที่อาณาจักรของมันยังไงล่ะท่านพ่อ!”

แต่ก่อนที่หลิงตู้ฉิงจะได้พูดอะไร เย่ชิงเฉิงที่ฟังอยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นว่า “สามี แบบนี้เราต้องสืบดูก่อนว่าพวกมันเป็นคนของขุมกำลังไหน จากนั้นเมื่อเรารู้แล้วเราค่อยไปฆ่ามันให้หมด!”

เย่ชิงเฉิงที่นับได้ว่าเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัว และได้ยินเรื่องราวของครอบครัวนี้มาก็หลายปี อันที่จริงในตอนก่อนมาถึงนางก็คิดหนักอยู่ว่านางจะทำตัวอย่างไรดีเพื่อให้เข้ากันกับครอบครัวของหลิงตู้ฉิงได้

และในเมื่อตอนนี้นางได้ยินเรื่องนี้ที่เกิดขึ้น นางก็รู้ทันทีว่านี่คือโอกาสทองของนางแล้ว

ด้วยฐานะของนาง การทำลายขุมกำลังที่อยู่ในย่านนี้ย่อมเป็นเรื่องที่ง่ายดาย

หลิงฟ่างหัวมองไปที่เย่ชิงเฉิงพร้อมกับพยักหน้าอย่างอาฆาต และพูดว่า “นี่มัน…ท่านป้าพูดถูกต้อง พวกเราควรไปหาพวกมันและฆ่าพวกมันทิ้งให้หมด”

ความดุดันของแม่คนใหม่ของนางคนนี้ ถูกใจนางเป็นอย่างมาก ซึ่งแน่นอนว่านางคล้อยตามทันที

หลิงตู้ฉิงโบกมือให้ทุกคนสงบลงก่อน จากนั้นเขาจึงพูดว่า “เทียนหยุน แนะนำตัวทุกคนที”

หลังจากนั้นหลิงตู้ฉิงก็พาหลิงว่านถิงกลับไปที่เรือนของนาง

เมื่อเห็นลูกสาวของเขายังร้องไห้ไม่หยุด หลิงตู้ฉิงก็รีบลูบหัวของนางและพูดว่า “โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรแล้ว ๆ พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว”

หลิงว่านถิง เมื่อได้ยินพ่อของนางพูดเช่นนี้ นางก็ยิ่งเศร้าหนักและโผเข้าไปร้องไห้โฮภายใต้วงแขนของพ่อนางทันที

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำร้ายจิตใจนางเกินไป ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครทำกับนางเช่นนี้มาก่อน นางได้แต่ถามกับตัวเองซ้ำ ๆ ขึ้นในใจ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับนางกัน?

หลิงตู้ฉิงมองไปที่หลิงว่านถิงที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขา โดยที่เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงต่อ เขาจึงตัดสินใจว่าเขาคงต้องรอสักพักเพื่อให้นางหยุดร้องไห้ก่อน

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ หลิงว่านถิงที่ร้องไห้จนตาบวมไปหมดในที่สุดนางก็เริ่มปรับอารมณ์ขึ้นมาได้บ้าง จากนั้นนางกระซิบกับหลิงตู้ฉิงว่า “ท่านพ่อ ข้ามันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หลิงตู้ฉิงยิ้ม “มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง? ด้วยพรสวรรค์ที่สูงส่งของเจ้า แถมเจ้ายังเป็นลูกของพ่อ เจ้าจะเป็นคนโง่ได้ยังไง?”

“ถ้างั้นทำไม คนอื่นถึงรู้ทันเขาและมีแต่ข้าคนเดียวที่ถูกเขาหลอก?” หลิงว่านถิงถามขึ้นด้วยตาที่แดงก่ำ

หลิงตู้ฉิงยิ้มให้นางและพูดว่า “ก็นั่นเป็นเพราะเจ้ามีจิตใจที่เป็นมนุษย์มากกว่าพวกเขา ยังไงซะ ครั้งนี้ที่พ่อไปเขตแดนวิญญาณล่วงลับ พ่อได้ของดีมาให้เจ้าด้วยนะ ของที่พ่อจะให้มันจะช่วยชำระมวลมลทินในร่างของเจ้า แต่มันคงไม่ได้ชำระออกไปทั้งหมดเพราะพ่อไม่ต้องการให้เจ้ากลายเป็นแม่ชีของอารามจินตภาพ หรือแม่ชีของสำนักเต๋าสวรรค์ เพราะว่าอารมณ์เป็นสิ่งที่ดีที่เจ้าจำเป็นต้องมี ดังนั้นแค่ชำระมวลมลทินออกเท่าที่จำเป็นก็พอ”

จากเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับ หลิงตู้ฉิงได้นำหยดน้ำวิญญาณบริสุทธิ์ออกมาเล็กน้อย

และเมื่อรวมกับหยดน้ำวิญญาณบริสุทธิ์ที่สีเป่ยเซียะให้มา อันที่จริงมันก็มากพอที่ให้หลิงว่านถิงใช้มันชำระมวลมลทินทั้งหมดออกจากร่างนางได้ แต่หลิงตู้ฉิงไม่ต้องการให้ลูกของเขาชำระมันออกจนหมดและกลายเป็นแม่ชีที่ไร้อารมณ์

เนื่องจากวิถีไร้อารมณ์เขาเองก็เคยผ่านมันมาแล้ว ซึ่งในความรู้สึกของเขามันเป็นวิถีที่ไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่

“ท่านพ่อ อะไรคือมวลมลทิน?” หลิงว่านถิงถามขึ้น

หลิงตู้ฉิงยิ้มและพูดว่า “ยิ่งใครมีมวลมลทินบนร่างกายเยอะ คนผู้นั้นจะยิ่งมีอารมณ์ที่อ่อนไหวมาก ตั้งแต่เด็กแล้วที่เจ้ามักชอบเป็นห่วงหรือกังวลกับเรื่องผู้อื่น เหตุผลที่เป็นแบบนั้นมันก็เป็นเพราะเจ้ามีมวลมลทินอยู่ในร่างกายเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเจ้าพ่อจะช่วยเจ้าชำระมันออกไปบ้าง”

หลิงว่านถิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นนางจึงตอบกลับ “ขอบคุณท่านพ่อ”

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “ขอบคุณทำไม เจ้าเป็นลูกสาวของพ่อนะ! เอ้ารับนี่ไป นี่คือหยดน้ำวิญญาณบริสุทธิ์ จงผสมมันกับน้ำสะอาดในอ่างอาบน้ำแล้วเจ้าก็ลงไปแช่ แล้วเมื่อไหร่ที่เจ้าอารมณ์เย็นลงแล้วพ่อยังมีของอย่างอื่นที่จะมอบให้เจ้าอีก”

หลิงตู้ฉิงยิ้มและพูดว่า “เรื่องนั้นเราต้องให้ว่านถิงเป็นคนตัดสินใจก่อน จากนั้นเราค่อยมาพูดกันอีกทีว่าจะทำยังไงกับคนพวกนั้นอีกที เอาล่ะตอนนี้ ทุกคนมารับของที่ได้มาจากเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับกันก่อนดีกว่า”

หลิงตู้ฉิงส่งของชิ้นแรก เศษดาวหางทองคำให้กับจ้าวเหมิงลู่ และพูดว่า “ถ้าเจ้านำมันไปหลอมรวมเข้ากับกระบี่ของเจ้า มันจะกลายเป็นอาวุธวิเศษระดับสวรรค์ทันทีและจากนั้นมันจะกลายเป็นอาวุธที่สามารถเติบโตขึ้นได้อีก และหลังจากนี้หากข้าว่างเมื่อไหร่ ข้าจะถ่ายทอดเพลงกระบี่เผาผลาญและรูปแบบกระบี่ควบแน่นให้เจ้าอีกที”

“ขอบคุณ สามี!” จ้าวเหมิงลู่หัวเราะ

จากนั้นหลิงตู้ฉิงหันที่มาเหลียงเฟ่ยเอ๋อและพูดว่า “หม้อเอกภพอันนี้ยังสร้างไม่สมบูรณ์ ไว้ข้าปรับแต่งมันใหม่อีกรอบก่อนข้าค่อยให้มันกับเจ้าอีกที”

เหลียงเฟ่ยเอ๋อยิ้มอย่างมีความสุขทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้

หลังจากนั้น โจวจื่อซินก็ได้รับเมล็ดพันธุ์ร่มต้านสวรรค์

“นี่คือเมล็ดพันธุ์ร่มต้านสวรรค์ จงบ่มเพาะมันแบบเดียวกับที่เจ้าบ่มเพาะดอกบัวปีศาจกระหายโลหิต และเมื่อมันเติบโตขึ้นเมื่อไหร่ มันจะช่วยปกป้องเจ้าจากการโจมตีต่าง ๆ ได้” หลิงตู้ฉิงอธิบาย

จากนั้นหลิงตู้ฉิงก็หยุดแจกของ เนื่องจากของที่เหลือที่เตรียมมาไว้ให้กับคนอื่น ๆ นั้นมันจะต้องมีการเตรียมการที่ซับซ้อนสักหน่อย เขาจึงยังไม่แจกพวกมันในตอนนี้

เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาไม่หยิบอะไรออกมาต่อ หลิงยี่เทียนก็ถามขึ้นทันที “ท่านพ่อ แล้วข้าล่ะ? อย่าบอกนะว่าท่านไม่ได้หยิบของอะไรติดไม้ติดมือมาให้ข้าบ้างเลย มันคงไม่ใช่แบบนั้นใช่ไหมท่านพ่อ?”

หลิงตู้ฉิงหันไปมองที่หลิงยี่เทียนและพูดว่า “สิ่งของที่พ่อนำมาให้เจ้ามันนับได้ว่าวิเศษที่สุดเลยล่ะ แต่พ่อต้องคิดถึงวิธีการที่ดีที่สุดในการใช้มันให้เจ้าให้ได้ก่อน จากนั้นพ่อถึงจะมอบให้เจ้าอีกที”

“ถ้าแบบนั้นข้าก็ค่อยโล่งใจหน่อย!” หลิงยี่เทียนหัวเราะ

“เอาล่ะ ต่อไปพ่อจะแนะนำสหายเก่าของพ่อให้กับพวกเจ้าได้รู้จัก ทักทายนางกันหน่อยเร็ว” หลิงตู้ฉิงหัวเราะ

จากนั้น หลิงตู้ฉิงก็ส่งสัญญาณให้มี่ไลนำยันต์สั่งสวรรค์ที่เขาฝากไว้ขึ้นมา