พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 464

ภายในค่ายกลกระบี่เหินเมฆา หลิงว่านถิงกำลังอำลาคนอื่น ๆ

“พี่สอง ท่านต้องระวังอย่าไปโดนใครหลอกอีกท่านเข้าใจไหม!” หลิงฟ่างหัวเตือน

หลิงว่านถิงตอบกลับอย่างรวดเร็ว “เจ้าคิดว่าพี่ของเจ้าโง่จนใคร ๆ ก็สามารถหลอกเอาได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?”

“ก็ท่านโง่จริง ๆ นี่นา!” จากนั้นหลิงฟ่างหัวก็เดินเข้าไปกอดหลิงว่านถิง และพูดว่า “ถ้ามีใครรังแกท่าน ท่านจงรีบส่งข่าวมาให้พวกเรารู้ทันที พวกเราจะได้รีบไปช่วยท่านออกมาท่านเข้าใจไหม? หรือถ้าท่านรู้สึกไม่ดีกับการใช้ชีวิตในสำนักเต๋าสวรรค์ท่านก็กลับมาหาพวกเราได้ทุกเมื่อ จงอย่าลืมว่าพวกเรารอท่านอยู่เสมอ”

หลิงว่านถิงยิ้มและพูดว่า “อืมข้ารู้! ตัวเจ้าเองก็เช่นกัน เจ้าต้องตั้งใจฝึกฝนให้ดี บางทีคราวหน้าพี่อาจจะต้องให้เจ้าช่วยเหมือนครั้งที่แล้ว!”

“เมื่อข้าเข้าใจความสามารถใหม่ของข้า ข้าจะไม่ติดอยู่ในวงล้อมเหมือนครั้งที่แล้วแน่นอน!” หลิงฟ่างหัวกำหมัดแน่นและให้กำลังใจนาง “และเมื่อข้าเก่งเมื่อไหร่ ข้าจะไปที่สำนักเต๋าสวรรค์เพื่อเยี่ยมหาท่าน ถ้าพวกเขากล้ารังแกท่าน ข้าจะส่งคนที่รังแกท่านทุกคนให้ไปอยู่ในมิติอื่นให้หมด”

“โอ้ใช่แล้ว ยังมีไอ้พวกคนของภูเขาเอ้อหลงอีกด้วย ไอ้พวกคนเหล่านั้นมันเอาแต่อ้างชื่อภูเขาเอ้อหลงเพื่ออวดเบ่งอำนาจของตัวเอง เมื่อไหร่ที่ข้ามีความสามารถพอ ข้าจะขับไล่พวกมันทั้งหมดไปสู่มิติแห่งความว่างเปล่าให้หมด!”

หลิงว่านถิงยิ้มและพูดว่า “ได้เลย!”

หลังจากอำลาหลิงฟ่างหัวแล้วนางก็กลับไปอำลาหลิงไช่หยุน

จากนั้นนางก็อำลาพี่น้องทั้งหมดของนาง

จริง ๆ แล้วทุกคนในครอบครัวรู้ว่า หลิงว่านถิงกำลังจะไปที่สำนักเต๋าสวรรค์ แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะไม่รู้ว่าสำนักเต๋าสวรรค์อยู่ที่ไหน แต่ทุกคนก็ได้เตรียมใจไว้แล้วสำหรับเรื่องที่นางกำลังจะจากไป

เมื่อพวกเขาเห็นซือโถวเหวินหยวนและอู๋หลิงซีมาถึง ทุกคนก็รู้ว่าเวลาที่จะต้องจากกันกำลังใกล้เข้ามา

แต่การที่พวกเขาต้องแยกจากกันน่าจะเป็นเวลาหลายสิบปี พวกเขาจึงรู้สึกไม่คุ้นเคยกับมัน

แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าที่หลิงว่านถิงต้องจากไปนั้นก็เพราะนางต้องการที่จะแยกตัวไปทำใจให้สงบ และไปฝึกฝนในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างออกไป

ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็ยังคงอวยพรให้นางเป็นอย่างดี

เมื่อหลิงว่านถิงบอกลาพี่น้องของนางเสร็จ นางก็ถูกดึงตัวออกมาโดยเหลียงเฟ่ยเอ๋อ ซึ่งเหลียงเฟ่ยเอ๋อก็กระซิบกับนางว่า “ว่านถิง ก่อนเจ้าจากไปข้าไม่มีอะไรจะให้กับเจ้า นอกจากหยดน้ำที่ข้าควบแน่นได้จากหม้อเอกภพอีกเล็กน้อย ดังนั้นเจ้าจงนำมันติดตัวไป และจงจำไว้ว่าไม่ว่าในกรณีใดพี่น้องและแม่ ๆ จะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ!”

หลิงว่านถิงกระซิบถาม “ป้าเฟ่ย ท่านจะให้ข้าอีกแล้วเหรอ?”

เหลียงเฟ่ยเอ๋อหัวเราะเบา ๆ “เจ้าอย่าเอาไปบอกใครนะ นี่คือสุดยอดความลับของครอบครัวเรา!”

หลิงว่านถิงที่เคยได้รับมันมาก่อนหน้านี้แล้วรอบหนึ่ง ซึ่งนางก็รู้ว่ามันเป็นของดี แต่ปัญหาก็คือนางเองก็ไม่เข้าใจถึงวิธีการใช้งานมัน?

สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือความลึกล้ำของโชคของคนคนหนึ่งได้กำหนดสิ่งต่าง ๆ มากมาย

โดยปกติสิ่งเหล่านี้จะยังคงไม่แสดงออกมาให้เห็นได้ในทันที แต่มันจะแสดงออกมาในเฉพาะช่วงเวลาที่วิกฤตเท่านั้น ซึ่งผลของมันนั้นจะทรงพลังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เมื่อพูดจบ เหลียงเฟ่ยเอ๋อก็นำหยดน้ำที่ได้จากหม้อเอกภพออกมา และส่งมันเข้าไปในร่างกายของหลิงว่านถิง

หลิงว่านถิงโค้งคำนับ “ขอบคุณป้าเฟ่ย ข้าขอตัวไปบอกลาท่านพ่อก่อนนะ”

“ไปเถอะ!” เหลียงเฟ่ยเอ๋อหัวเราะ

จากนั้นหลิงว่านถิงก็เข้าไปในรถม้า และเดินไปนั่งตรงข้ามของหลิงตู้ฉิง

ซึ่งหลิงตู้ฉิงเองก็ส่งข้อความทางโทรจิตไปหาซือโถวเหวินหยวน ให้เข้ามาหาเขาในรถม้าเช่นกัน