พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 534

ความสัมพันธ์ของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์และสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์นับได้ว่าแน่นแฟ้นกันเป็นอย่างมาก ล่าสุดที่นางและเย่หยูหลันมาที่นี่ก่อนหน้านี้ พวกนางต่างได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น และยิ่งไปกว่านั้นสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์เป็นหนี้บุญคุณสำนักของนางอยู่เป็นจำนวนมาก ทำไมในเวลานี้ท่าทีของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์ที่แสดงต่อนางกลับกลายเป็นเย็นชาและเป็นปรปักษ์ได้ขนาดนี้?

น่าเสียดายที่ถึงแม้เย่ชิงเฉิงจะรู้สึกไม่พอใจแต่นางก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เนื่องจากนางยังคงจำเป็นที่จะต้องพึ่งประตูเคลื่อนย้ายของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์ในการเดินทางกลับไปยังสำนักเพื่อช่วยพ่อของนางให้เร็วที่สุด

แต่ในท้ายที่สุดความอดทนของนางกลับไม่ได้รับการตอบรับจากผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญผู้นี้

เมื่อได้ยินคำถามของเย่ชิงเฉิง ผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญแสดงสีหน้าเย้ยหยันและพูดว่า “การพิสูจน์ตัวตนมันเป็นเรื่องของเจ้าหรือต่อให้เจ้าพิสูจน์มา ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าไม่ได้แอบอ้างเป็นคนของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์จริง?”

ในความหมายของประโยคนี้ที่ผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญเอ่ยมา ต่อให้นางจะเอาป้ายคำสั่งของสำนักนางมาแสดง เขาก็คงสามารถอ้างได้ว่านางคงไม่ใช่คนของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์

เย่หยูหลันที่ฟังมาพอแล้วนางเดินออกมาด้านหน้าและพูดว่า “ข้าพิสูจน์ได้!”

เมื่อพูดจบ เย่หยูหลันพุ่งตัวเข้าไปคร่ากุมร่างของผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญผู้นั้นไว้ทันที

นางบอกได้ทันทีว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้มันต้องเป็นการจัดฉากอะไรสักอย่าง ซึ่งนางเองก็ไม่รู้ว่าผู้ที่จัดฉากคือสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์หรือผู้เชี่ยวชาญผู้นี้เอง

ดังนั้นนางจึงคร่ากุมตัวผู้เชี่ยวชาญผู้นี้เอาไว้เพื่อทดสอบท่าทีของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์

ด้วยความแตกต่างกันถึงสามระดับการบ่มเพาะ นางจึงสามารถคร่ากุมผู้เชี่ยวชาญผู้นี้ได้อย่างง่ายดาย

แต่แล้วเพียงชั่วพริบตาเดียวหลังจากที่นางคร่ากุมผู้เชี่ยวชาญผู้นี้ ร่างของผู้เชี่ยวชาญอีก 7 ถึง 8 ร่างก็ปรากฎขึ้นออกมาจากใต้ผิวน้ำของทะเลสาบ และตะคอกขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “พวกเจ้าเป็นใครกัน? ปล่อยคนของเราเดี๋ยวนี้!”

เย่หยูหลันตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้าคือคนของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ เย่หยูหลัน ก่อนหน้านี้ข้าได้เคยมาเยือนสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้ากับคุณหนูของข้าแล้ว หากพวกเจ้าไม่เชื่อพวกเจ้าก็จงไปตามเจ้าสำนักหรือไม่ก็ผู้อาวุโสฉีของพวกเจ้าออกมายืนยันตัวตนของพวกข้าได้ จงไปบอกกับเจ้าสำนักของพวกเจ้าว่าการกระทำของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์ในตอนนี้มันหมายความว่าอย่างไร คุณหนูของข้าอุตส่าห์มาที่นี่ด้วยตัวเอง แต่พวกเจ้ากลับต้อนรับแขกเช่นนี้ มันสมควรแล้วงั้นเหรอ?”

“ก็สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ของพวกท่านไม่ปฏิบัติตัวให้สมกับเป็นแขกที่ดีของพวกข้าก่อนไม่ใช่หรือ?” เสียงหนึ่งลอยดังขึ้นจากระยะไกล

เมื่อสิ้นเสียงกล่าว ชายชุดขาวผู้หนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้นยืนอยู่บนผิวน้ำ

“ผู้อาวุโสฉี!” บรรดาผู้คนของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์ต่างโค้งคำนับ

เย่หยูหลันมองไปที่ชายที่ยืนอยู่บนผิวน้ำและพูดว่า “ผู้อาวุโสฉี ช่างรวดเร็วดีจริง ๆ ไม่สิ อันที่จริงข้าคิดว่าท่านคงแอบดูอยู่สักพักแล้วใช่ไหม? เอาล่ะข้าอยากท่านถามสักหน่อยว่าท่าทีของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์ของท่านในตอนนี้มันคืออะไร? หากท่านไม่ยินดีต้อนรับพวกข้า พวกข้าก็จะจากไปทันที”

ผู้อาวุโสฉีหัวเราะและพูดว่า “ข้าก็แค่ผ่านมาดูเท่านั้นในตอนที่ข้าสัมผัสได้ว่ามีคนโจมตีสำนักของข้า ซึ่งข้าก็ไม่คาดคิดว่าจะเป็นพวกท่าน เอาล่ะตอนนี้ข้าคิดว่ามันคงถึงเวลาที่ท่านจะปล่อยคนของข้าเป็นอิสระแล้วล่ะมั้ง? มันดูไม่ใช่มารยาทที่ดีสักเท่าไหร่ที่เมื่อพวกท่านมาถึงพวกท่านก็จับกุมคนของข้าเอาไว้แบบนี้จริงไหม?”

เย่หยูหลันสูดหายใจเข้าลึกเพื่อปรับอารมณ์ และจากนั้นนางก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “โปรดอภัยที่ข้าล่วงเกินด้วย ผู้อาวุโสฉี!”

หลังจากพูดจบ นางก็ปล่อยตัวผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญผู้นั้นทันที

ในตอนนี้นางเองก็รู้ตัวว่านางไม่อาจพูดอะไรได้มากนัก เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์กำลังมีปัญหาและนางต้องรีบกลับไปที่สำนักของนางอย่างเร็วที่สุด และการที่นางจะกลับไปได้เร็วที่สุดนางจำเป็นต้องหวังพึ่งประตูเคลื่อนย้ายของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์

หากนางต้องเดินทางไปยังอาณาเขตอื่นเพื่อขอยืมใช้ประตูเคลื่อนย้ายมันก็จะยิ่งเป็นการเสียเวลามากขึ้น ดังนั้นเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของนาง นางจึงจำเป็นต้องถอยให้กับสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์

หลังจากนั้นเมื่อสถานการณ์ทุกอย่างสงบลง ผู้อาวุโสฉีก็นำพวกของหลิงตู้ฉิงทั้งหมดเข้าไปในสำนักของเขา

การกระทำเช่นนี้ของผู้อาวโสฉี มันทำให้เย่ชิงเฉิงถึงกับตกตะลึง

นางไม่เคยนึกคิดมาก่อนว่านางที่เป็นถึงลูกสาวของเจ้าสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์จะต้องมาเผชิญกับการต้อนรับแบบนี้ในสักวันหนึ่ง

“นี่มันจะมากเกินไปแล้ว!” เปียนเฉียวเฉียวตะโกนขึ้นด้วยความฉุนเฉียว “ข้าคิดว่าไอ้คนพวกนี้มันต้องมีแผนอะไรไม่ดีกับพวกเราแน่เลย!”

หยุนจื่อรุ่ยรีบดึงแขนเปียนเฉียวเฉียวเอาไว้เพื่อเตือนให้นางเงียบลง

ไม่ใช่ว่าคำพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้เย่ชิงเฉิงรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีกงั้นเหรอ?

เย่ชิงเฉิงมองไปที่หลิงตู้ฉิง และเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าขมขื่นว่า “สามี ข้าทำให้ท่านต้องมาเห็นเรื่องน่าอายเข้าให้แล้ว ข้าเองก็ไม่คิดเช่นกันว่าตอนนี้สำนักของข้าได้ตกต่ำลงถึงเพียงนี้”

เย่หยูหลันเอ่ยขึ้นแทรกทันทีว่า “คุณหนู ถึงแม้ว่าสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ของเราในตอนนี้จะมีปัญหาภายใน แต่ด้วยความแข็งแกร่งที่เรายังคงมีอยู่ มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่สำนักวารีศักดิ์สิทธิ์จะกล้าแข็งขืนและต่อกรกับเราได้ ข้าคิดว่าเรื่องนี้มันจะต้องมีเบื้องหลังบางอย่างที่ซ่อนอยู่”

หมิงยู่ถอนหายใจและเอ่ยขึ้นเช่นกัน “เฮ้อน่าเสียดายที่สำนักของข้าพึ่งฟื้นฟู มันจึงยังไม่มีประตูเคลื่อนย้ายของตนเอง ไม่งั้นเราคงไม่จำเป็นต้องถ่อมาไกลถึงที่นี่แบบนี้ นายท่านทำไมพวกเราถึงไม่ลองไปที่สำนักอื่นดูล่ะ?”

เย่ชิงเฉิงพยักหน้า “สามี ในเมื่อพวกเราใช้ประตูเคลื่อนย้ายของที่นี่ไม่ได้ ถ้างั้นพวกเราก็ไปกันที่สำนักอื่นกันเถอะ หากดูจากความเร็วของหลงเฉินแล้วข้าคิดว่าพวกเราคงไม่น่าใช้เวลาเกิน 100 ปีเพื่อไปถึงสำนักต่อไปที่พวกเราสามารถยืมใช้ประตูเคลื่อนย้ายได้ ไม่เช่นนั้นเราคงจะต้องรออยู่ที่นี่และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สำนักวารีศักดิ์สิทธิ์ ถึงจะให้เราใช้ประตูเคลื่อนย้ายของพวกเขา”

ในทางกลับกัน ตอนนี้หลิงตู้ฉิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และตอบกลับว่า “ไม่จำเป็นเลย! พวกเราจะใช้ประตูเคลื่อนย้ายของสำนักวารีศักดิ์สิทธิ์นี่แหละ ข้าก็บอกได้เลยว่าอีกไม่นานนัก พวกเขาจะต้องมาอ้อนวอนขอให้พวกเราไปใช้ประตูเคลื่อนย้ายของพวกเขาเองด้วยซ้ำ!”