พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 547

ในระหว่างที่เย่ชิงเฉิง มู่หลงหยาน และหลิงตู้ฉิงคุยกัน จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากหน้าห้องโถงรับรองรายงานพวกเขา “นายหญิง เล้งหวงขออนุญาตเข้าพบท่าน!”

มู่หลงหยานตอบกลับทันที “อนุญาตให้เขาเข้ามาได้”

นางรู้ว่าเล้งหวงมาที่นี่เพราะอะไร และในเมื่อนางยังไม่รู้ว่าหลิงตู้ฉิงจะสามารถช่วยสามีนางได้หรือไม่ แต่เล้งหวงในตอนนี้กลับมีความคืบหน้าทุก ๆ วันในการผ่านเข้าไปในหมอกหลังสำนัก ดังนั้นนางจึงไม่มีอะไรจะปฏิเสธไม่พบกับเขา

“เล้งหวง กำลังเข้ามาแล้ว” มู่หลงหยานเอ่ยขึ้นสื่อความหมายแฝงไปยังเย่ชิงเฉิง และหลิงตู้ฉิง

เย่ชิงเฉิงสูดหายใจลึก จากนั้นางพูดกับหลิงตู้ฉิง “สามี ข้าขอคุยกับเขาเอง ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนสังหารเขานะ!”

นางรู้สึกกังวลว่าเล้งหวงจะเข้ามาและพูดจายั่วยุหลิงตู้ฉิง จนทำให้เกิดการลงไม้ลงมือกัน ซึ่งถ้าหากมันเกิดเรื่องขึ้นจริง ปัญหาภายในสำนักที่แต่เดิมก็มีอยู่แล้วมันก็ยิ่งบานปลายมากขึ้นไปอีก

หลิงตู้ฉิงยิ้ม “อืม! ข้าไม่ทำหรอก!”

ก็แค่เด็กหนุ่มคนหนึ่งมันมีอะไรให้เขาต้องใส่ใจกัน? หากเด็กหนุ่มผู้นั้นมันล่วงเกินเขาจนเลยเถิดจริง ๆ เขาเองก็ไม่จำเป็นต้องลงมือฆ่าเองด้วยซ้ำ

จากนั้นครู่ต่อมา ชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ดูสง่างามก็เดินเข้ามา

เมื่อชายหนุ่มผู้นั้นเห็นเย่ชิงเฉิง เขาก็รีบเดินตรงเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้นทันที “ข้าได้ยินว่าศิษย์น้องกลับมาแล้ว ดังนั้นข้าจึงรีบมาหาเจ้าทันที เจ้ารู้ไหมว่าตั้งแต่ที่เจ้าออกไปทำภารกิจ ศิษย์พี่ผู้นี้ก็รู้สึกนอนหลับไม่เต็มตาเลยสักคืน”

เย่ชิงเฉิงรีบตอบกลับทันที “ศิษย์พี่เล้ง ข้าจำเป็นต้องบอกท่านเรื่องสำคัญ ตอนนี้ข้าได้แต่งงานแล้ว และนี่คือสามีของข้า หลิงตู้ฉิง ข้าตัดสินใจแล้วว่าข้าจะอยู่กับเขาไปจนชั่วชีวิต อันที่จริงข้าเองก็ทราบมาตลอดว่าท่านรู้สึกต่อข้าอย่างไร แต่สำหรับข้าแล้ว ข้าคิดกับท่านเป็นเพียงแค่พี่ชายที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น ซึ่งถ้ามันทำให้ท่านเข้าใจในตัวข้าผิดมาโดยตลอด ข้าก็ขออภัยจากใจของข้าด้วย”

นางเลือกที่จะพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมใด ๆ กับเล้งหวงแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มของเล้งหวงก็จางหายไปในทันที เขามองไปที่เย่ชิงเฉิงและพูดว่า “ศิษย์น้อง เจ้าด่วนตัดสินใจเร็วเกินไปรึเปล่า? เจ้าควรจะรู้ว่าที่ผ่านมาหลายร้อยปีข้าดีกับเจ้ามาก ๆ มาโดยตลอด แถมผู้คนทั้งสำนักเราก็มีแต่คิดว่าสวรรค์สร้างพวกเรามาให้คู่กัน”

เย่ชิงเฉิงโบกและพูดแทรกทันที “ศิษย์พี่ ไม่ว่าใครคนอื่นจะคิดอะไรยังไงข้าไม่สนใจทั้งนั้น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาท่านดีกับข้ามาโดยตลอด แต่ท่านต้องเข้าใจว่าความรักไม่ใช่รางวัลของการตอบแทนความดี และโดยเฉพาะที่ตอนนี้ข้าแต่งงานมีสามีแล้ว ดังนั้นมันจึงยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เราสองคนจะแต่งงานกัน”

เล้งหวงเงียบไปอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็พยักหน้าและพูดขึ้นว่า “ถ้างั้นข้าจะปล่อยเรื่องนี้ไปก่อนชั่วคราวก็ได้!”

จากนั้นเล้งหวงหันไปพูดกับมู่หลงหยานด้วยรอยยิ้มว่า “ป้าหยาน เมื่อครู่ก่อนที่ข้าจะมาหาท่าน ผู้อาวุโสเฉิน ตอนนี้สามารถฝ่าเข้าไปในหมอกนั่นได้อีกเกือบ 200 เมตรแล้ว ซึ่งมันเหลืออีกเพียงไม่กี่ร้อยเมตรก็จะพ้นพื้นที่ชายขอบของมันแล้ว ข้ามั่นใจว่าเราต้องทำได้สำเร็จ!”

มู่หลงหยานพยักหน้า “ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น!”

“ถ้างั้นข้าขอตัวก่อนป้าหยาน ข้าขอกลับไปดูผู้อาวุโสเฉินก่อนว่าในตอนนี้เขาได้คืบหน้าไปถึงขนาดไหนแล้ว” เมื่อพูดจบ เล้งหวงก็เดินจากไปทันที

หลังจากที่เล้งหวงจากไป มู่หลงหยานมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าซับซ้อนและพูดว่า “ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถแก้ปัญหาหมอกนั่นได้ก่อนคนอื่น ๆ ไม่เช่นนั้นพวกเราคงต้องเจอกับปัญหาใหญ่แน่นอน เอาล่ะพวกเจ้าเดินทางกันมาไกล เอาเป็นว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อน ชิงเฉิง เจ้าพาสามีและคนของเขาไปพักผ่อนก่อนเถอะ”