พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 565

ในที่สุดหลิงตู้ฉิงก็ทำให้เล้งเจี้ยนชิวกลายเป็นทาสรับใช้ของเขา และช่วยเฉินจี้ซีออกมาจากเขตแดนหมอก ตามการจ้างวานของทั้งสามตระกูลใหญ่แห่งสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์

ส่วนเรื่องของเล้งหวงนั้น หลิงตู้ฉิงไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อยหลังจากได้ทราบข่าวว่าเล้งหวงหนีออกไปจากสำนักแล้ว

สำหรับหลิงตู้ฉิง การที่เขาเอาตัวเล้งเจี้ยนชิวมาเป็นทาสรับใช้นั้นถือว่าเขาได้จบเรื่องกับตระกูลเล้งแล้ว

“ในตอนแรกข้าได้สัญญากับพวกเจ้าไว้ว่าหากเจอตำแหน่งของตำหนักศักดิ์สิทธิ์เมื่อไหร่ ข้าจะให้สิทธิ์คนของสำนักเจ้าสองสิทธิ์!” หลิงตู้ฉิงพูดกับหมิงยู่ “ตอนนี้เจ้าจงบอกกับคนของสำนักเจ้าได้แล้วว่าให้พวกเขามุ่งหน้าไปที่อาณาเขตเทียนหยู”

อันที่จริงเหตุผลในตอนแรกที่เขามาที่สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็เพราะว่าเขารู้ว่าในเขตแดนหมอกมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ดำรงอยู่ ซึ่งเขาต้องการมันมาครอบครองไว้ แต่แล้วเอาไปเอามามันกลับกลายเป็นว่ามันคืออาวุธของตัวเขาเองในอดีต แถมมันยังไม่ยอมไปกับเขาอีก ดังนั้นเมื่อทำอะไรไม่ได้เขาจึงได้แต่วางมือจากมันไว้ก่อนและค่อยหาวิธีการครอบครองมันอีกครั้งในอนาคต

ดังนั้นเมื่อตอนนี้เขาเสร็จธุระของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์แล้ว เขาก็เตรียมตัวที่จะจากไปหาสมบัติสำหรับครอบครัวของเขาต่อ

“ขอบคุณนายท่าน” หมิงยู่เอ่ยขึ้น “ถ้างั้นข้าจะบอกกับพวกเขาทันที ให้พวกเขาไปรอท่านที่อาณาเขตเทียนหยู”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้า “บอกให้เขาไปรออยู่แถว ๆ ตำหนักศักดิ์สิทธิ์เลยก็แล้วกัน ในเมื่อตอนนี้ข่าวของตำหนักศักดิ์สิทธิ์มันโด่งดังจนคนรู้กันมากมายแล้ว พวกของเจ้าคงไม่น่าจะหาเบาะแสที่ตั้งของมันยากเท่าไหร่ ดังนั้นให้พวกเขาไปรอข้าในบริเวณใกล้เคียงนั่นแหละ”

เย่ชิงเฉิงยิ้มและพูดว่า “สามี ข้าหวังว่าที่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์จะมีของที่เป็นประโยชน์กับเรานะ”

ในตอนนี้ปัญหาเรื่องพ่อของนางที่คาใจมากนานได้ถูกแก้ไขแล้ว ดังนั้นนับจากนี้ต่อไป เย่ชิงเฉิงตั้งใจว่าจะติดตามหลิงตู้ฉิงไปทุกหนทุกแห่งจนกว่าจะมีความตายมาพรากจากพวกเขา

หลิงตู้ฉิงพยักหน้า “มันต้องมีแน่นอน แต่ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่าตำหนักศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเรากำลังจะไปมันเป็นของยุคไหนกันแน่”

“โชคดีมากเลยที่ตอนนี้เรามีคนรับใช้ที่แข็งแกร่งมากมายอยู่กับตัว ในตอนที่เราเข้าไปในตำหนักศักดิ์สิทธิ์ พวกเราคงไม่ต้องไปกลัวแล้วว่าใครจะลอบทำร้ายพวกเรา!” เย่ชิงเฉิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าโล่งใจ

โดยเฉพาะการที่พวกเขามีผู้เชี่ยวชาญขอบเขตมหาจักรพรรดิอยู่ข้างกาย มันจึงยิ่งเป็นสิ่งที่ทำให้นางโล่งใจมากยิ่งขึ้น

หลิงตู้ฉิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “คนรับใช้ที่ได้มาใหม่พวกนี้ข้าวางแผนไว้ว่าจะให้พวกเขาเป็นผู้คุ้มกันลูก ๆ ของพวกเรา ดังนั้นข้าจะไม่นำพวกเขาเข้าไปด้านในตำหนักศักดิ์สิทธิ์หรอก”

“ในตอนนี้ข้าเองก็เริ่มคิดถึงพวกเขาแล้วเหมือนกัน!” เย่ชิงเฉิงหัวเราะ จากนั้นนางก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าเขินอาย “สามี…พวกเรามีลูกของพวกเราเองบ้างสักคนดีไหม?”

หลิงตู้ฉิงมองไปที่เย่ชิงเฉิง และส่ายหัว “มันไม่ง่ายนักหรอกที่เราจะมีลูกกันเอง เนื่องจากสถานการณ์ของข้ามันค่อนข้างพิเศษ อย่างน้อย ๆ มันก็คงไม่ใช่เร็ว ๆ นี้ที่เราจะมีลูกได้”

“ทำไมถึงเป็นแบบนั้น?” เย่ชิงเฉิงถามขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “มันมีหลายอย่างที่ข้ายังไม่สามารถอธิบายได้ เอาเป็นว่าเราไว้ค่อยคุยกันเรื่องนี้ทีหลัง ในตอนนี้พวกเราควรรีบไปที่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์ก่อนเป็นอันดับแรก และจากนั้นพวกเราก็พาเหล่าคนรับใช้ใหม่พวกนี้ไปให้กับว่านถิงและจากนั้นพวกเราก็กลับบ้านกัน การออกมารอบนี้มันน่าจะเป็นรอบที่พวกเราออกมานานที่สุดแล้วก็ว่าได้ ข้าอยากกลับไปโดยเร็วที่สุด”