พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 576

บรรดาผู้คนต่างไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าเมื่อพวกเขาเข้ามาในตำหนักศักดิ์สิทธิ์หลีเทียน ประโยชน์แรกที่พวกเขาได้รับก็คือเคล็ดวิชา

หลาย ๆ คนที่เห็นเช่นนี้ต่างก็รู้สึกดีใจจนแทบคลั่ง พวกเขารีบเปิดอ่านคัมภีร์ที่ลอยอยู่ตรงหน้าทันที

“เคล็ดวิชานี้มันคือวิชาหลอมโอสถนี่นา! หากข้าเรียนรู้มันได้ทั้งหมดเมื่อไหร่ มันไม่ใช่ว่าข้าจะสามารถหลอมโอสถระดับสวรรค์ได้ง่ายราวดีดนิ้วเลยไม่ใช่งั้นเหรอ ข้ารวยแล้ว!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ของข้าเป็นวิธีการเพาะเลี้ยงสมุนไพรระดับสวรรค์ไปจนถึงระดับจักรพรรดิ!”

“ฮ่า! ของข้าเป็นวิธีการสร้างสมบัติวิเศษระดับจักรพรรดิ!”

“ข้าได้วิธีการสร้างสมบัติแห่งชะตาชีวิต!”

เหล่าผู้คนต่างตะโกนร้องดีใจกันอย่างบ้าคลั่ง

ทางด้านของเหล่าสำนักต่าง ๆ ที่เห็นเช่นนี้ บรรดาตัวตนระดับสูงของสำนักก็พากันออกคำสั่งกับศิษย์ของตัวเอง “จงอ่านเคล็ดต่าง ๆ ในคัมภีร์และจดจำมันเอาไว้ในหัว สำหรับใครที่คิดว่าสามารถฝึกมันได้ก็จงฝึกมันได้เลย ส่วนถ้าใครคิดว่าฝึกไม่ได้ก็จงจดจำรายละเอียดไว้รอกลับไปถึงสำนักแล้วค่อยคัดลอกพวกมันส่งให้กับหอคัมภีร์ของเรา ข้าสัญญาว่าจะแจกแต้มคุณูปการให้อย่างงาม!”

บรรดาตัวตนระดับสูงเหล่านี้ไม่สนใจที่จะฝึกหรืออ่านเคล็ดวิชาเหล่านี้ด้วยตัวเองเพราะพวกเขาไม่ต้องการเปลี่ยนเส้นทางการบ่มเพาะของตนเองอีกแล้ว และสิ่งที่พวกเขาสนใจจริง ๆ ของที่นี่ก็คือสมบัติไม่ใช่เคล็ดวิชา

“ท่านเจ้าสำนัก ข้าคิดว่าพวกเราเองก็จำเป็นต้องจดจำวิชาพวกนี้เอาไว้เพื่อไปเก็บไว้ในสำนักของเราเช่นกัน” หนิงฉิงพูดกับหมิงยู่

แต่ก่อนที่หมิงยู่จะพยักหน้าตกลง หลิงตู้ฉิงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน “ห้ามจดจำ ห้ามฝึกฝน ห้ามมองดูมัน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เหล่าคนของหลิงตู้ฉิงที่กำลังมองไปยังคัมภีร์ตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็ก้มหน้าลงทันที

พวกเขาอยู่กับหลิงตู้ฉิงมานานจนรู้ว่าถ้าหากพวกเขาไม่ฟังคำพูดของหลิงตู้ฉิงแล้วล่ะก็พวกเขาได้ถึงคราวซวยแน่ ๆ

มู่หลงหยานถามขึ้นด้วยความสงสัยทันที “มันมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”

หลิงตู้ฉิงยิ้มแต่ไม่ได้ตอบคำถามของมู่หลงหยาน เขาหันไปพูดกับคนของเขาแทน “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรทั้งนั้น แค่เดินตามข้าเข้าไปด้านในตำหนักก็พอ”

หนิงฉิงกับเล้งหยวนมองไปที่หมิงยู่ และหลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าจนใจ

พวกเขาต่างบ่นพึมพำกันในใจ

หากจะห้ามแล้วก็ควรจะอธิบายอะไรบ้างสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอไง?

มันไม่ใช่แค่หลิงตู้ฉิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่พาคนเดินต่อไปที่ประตูทางเข้าชั้นในของตำหนัก มันยังมีเหล่าตัวตนระดับสูงของสำนักอื่น ๆ ที่ทิ้งศิษย์ของตัวเองไว้บางส่วนไว้ที่นี่เพื่อให้จำเคล็ดวิชาและพาส่วนที่เหลือมุ่งหน้าเข้าไปต่อ

เมื่อพวกเขาได้มาถึงที่ประตูทางเข้า จู่ ๆ พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก ซึ่งเมื่อทุกคนหันไปมองทุกคนก็ได้เห็นว่าเหล่าผู้คนที่กำลังฝึกฝนเคล็ดวิชาอยู่กลางลานบางคนเริ่มหายตัวไปเรื่อย ๆ

“นี่มัน…”

ทุกคนต่างรู้สึกอึ้งกับภาพที่เห็น พวกเขางุนงงว่าคนที่หายไปถูกส่งตัวไปที่ไหนกัน?

ราวกับว่ามันรู้ความคิดของเหล่าผู้คน จิตวิญญาณของตำหนักศักดิ์สิทธิ์หลีเทียนเอ่ยขึ้นอธิบายทันที “คนเหล่านั้นได้บรรลุเคล็ดวิชาของตำหนักศักดิ์สิทธิ์หลีเทียนแล้ว พวกเขาจึงถูกส่งตัวเข้าไปด้านในตำหนักทันที นี่เป็นทางลัดอีกช่องทางหนึ่งในการเข้าไปยังด้านในตำหนัก ว่าแต่พวกเจ้าที่ไม่ยอมเรียนรู้เคล็ดวิชาที่ข้าส่งไปให้ พวกเจ้าต้องการถอนตัวงั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิงตู้ฉิงยิ้มแต่ไม่พูดอะไรออกไป เขาพาคนของเขาเดินต่อไปที่ประตูทางเข้าโดยไม่สนใจอะไรต่อ

หลิงตู้ฉิงเดินออกจากกลุ่มคนของเขาไปหยุดอยู่หน้าเย่เจียงไห่ และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “จงจำเอาไว้ เจ้ายังค้างพริกหยกเพลิงเจ็ดสีกับข้าอยู่!”

เย่เจียงไห่ที่เพิ่งดีใจกับการที่เขาเพิ่งบรรลุพลังใหม่ แต่กลับถูกหลิงตู้ฉิงขัดความสุขแบบนี้ เขาจึงตอบกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก “เจ้าก็จงจำเอาไว้เหมือนกันว่าข้าจะคืนให้เจ้าแน่นอนหลังจากที่ออกจากที่นี่ไปแล้ว!”

จากนั้นเขาอดไม่ได้ที่ก่นด่าในใจ

มันก็แค่พริกหยกเพลิงเจ็ดสีไม่ใช่สมุนไพรระดับสวรรค์ขั้นสูงสุดสักหน่อย จะมาตามทวงบ่อย ๆ ทำไมกัน?

ข้าเป็นถึงลูกชายของเจ้าสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ เจ้ากลับมาทวงของต่อหน้าคนอื่นมากมายแบบนี้ เจ้าเป็นบ้าอะไรถึงไม่ไว้หน้าข้าบ้างเลย?

เมื่อเอ่ยเตือนจบ หลิงตู้ฉิงก็ไม่ได้สนใจอะไรเย่เจียงไห่อีก เขาพาคนของเขาเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า

แต่แล้วในเวลาเดียวกับที่พวกเขาเดินเข้าไปใกล้กับประตูทางเข้าตำหนัก จู่ ๆ ก็มีเปลวเพลิงลุกขึ้นท่วมบดบังประตูและกำแพงทั้งหมดเอาไว้

เมื่อเห็นเช่นนี้ทุกคนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมวิญญาณตำหนักถึงได้บอกให้พวกเขาต้องเรียนรู้เคล็ดการควบคุมเพลิงก่อนเพื่อที่จะสามารถเข้าไปด้านในตำหนักได้

วิญญาณตำหนักเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “อย่างที่ข้าเคยบอกไปก่อนหน้านี้ พวกเจ้าต้องเรียนรู้เคล็ดการควบคุมเพลิงของเราก่อน ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าไม่มีวันเข้าไปด้านในตำหนักได้อย่างแน่นอน”

หลิงตู้ฉิงยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า “จริงเหรอ?”

เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงพาคนของเขาไปยืนหน้าประตู จากนั้นเขาชี้นิ้วไปที่เปลวเพลิงที่กำลังลุกท่วมประตูอยู่และพูดว่า “หลีกทางไปซะ ข้าจะเข้าไป!”

จากนั้นภาพอันมหัศจรรย์ก็ปรากฏขึ้นคือ เปลวเพลิงที่ลุกท่วมอยู่หน้าประตูได้แหวกออกเว้นช่องว่างให้หลิงตู้ฉิงได้ผลักบานประตูเข้าไปด้านในพร้อมกับคนของเขา!