พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 621

หลิงตู้ฉิง ในตอนนี้กำลังนั่งนิ่งราวกับว่าเขาตกอยู่ในห้วงการหลับลึก

แต่แล้วจู่ ๆ มันกลับเหมือนว่ามีโลกมายาใบหนึ่งปรากฏขึ้นออกมาจากร่างกายของเขา

จิ๋นชาน ผู้ที่ได้รับการถ่ายทอดห้วงนิทราแห่งราชันย์มาจากหลิงตู้ฉิงสัมผัสได้ถึงปรากฏการณ์นี้ทันที เขารู้สึกตกตะลึงและพึมพำกับตัวเอง “ช่างเป็นห้วงนิทราที่แข่งแกร่งยิ่งนัก! ความแตกต่างระหว่างข้ากับอาจารย์หลิงนั่นมันช่างห่างกันราวฟ้ากับเหวจริง ๆ”

เมื่อพึมพำจบ เขาก็รีบล้มตัวลงไปนอนทันทีเพื่อพยายามเข้าถึงโลกมายาผ่านห้วงความฝันของเขา ซึ่งเมื่อเขาหลับลงเขาก็เห็นโลกมายาที่ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน แต่เขาก็ไม่สามารถแตะต้องมันได้เลย สิ่งนี้มันทำให้เขารู้สึกหดหู่และถวิลหาอย่างไม่รู้จบ

ในเวลาเดียวกับที่โลกมายาปรากฏขึ้นและเริ่มขยายตัว หลิงตู้ฉิงก็เริ่มสัมผัสได้ถึงห้วงอารมณ์ของเหล่าสรรพชีวิตที่อยู่ในทะเลชางหมาง ไม่ว่าจะเป็น รัก โลภ โกรธ หลง

เขาเห็นแม้กระทั่งวิถีชีวิตที่ดำเนินไปของเหล่าสรรพสัตว์

“นี่คือวิถีชีวิตของเหล่าสรรพชีวิตทั้งหลายสินะ แท้จริงแล้วทุกสรรพชีวิตต่างเคยเผชิญกับการสูญเสีย การตัดสินใจเลือกทำสิ่งต่าง ๆ ที่ตนเองไม่ต้องการ ชีวิตส่วนใหญ่ต่างไม่อาจกำหนดชะตาชีวิตของตัวเองได้ว่าจะให้เดินไปในทางใด…”

ในตอนนี้โลกมายาที่หลิงตู้ฉิงปลดปล่อยออกมาจากร่างมันใหญ่จนปกคลุมพื้นที่รอบ ๆ รวมไปถึงเหล่าสรรพชีวิตมากขึ้นไปเรื่อย ๆ

ยิ่งโลกมายาที่เขาสร้างมันใหญ่มากขึ้นเท่าไหร่ หลิงตู้ฉิงก็เริ่มที่จะรู้สึกเสียดายชีวิตที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเขามากขึ้นเท่านั้น

แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็สัมผัสกับชีวิตใหม่ดวงน้อย ๆ ที่กำเนิดขึ้นใหม่ใกล้ ๆ กับเขา!

สิ่งนี้มันเป็นเหมือนหยดน้ำค้างในยามเช้าที่ผ่านค่ำคืนที่เต็มไปด้วยพายุฝน ถึงแม้ว่ามันจะเปราะบางแต่มันก็เต็มไปด้วยพลังแห่งความหวัง

เมื่อสัมผัสได้เช่นนี้ โลกมายาที่หลิงตู้ฉิงกำลังเพ่งมองอยู่ก็แตกสลายลงในทันทีพร้อมกับที่เปลือกตาของเขาก็ค่อย ๆ เปิดออก

เมื่อลืมตาขึ้น หลิงตู้ฉิงก็เห็นหลิงยู่ชานและหมิงจู้ที่กำลังอยู่ในสภาพอ่อนแรงก้มหน้าคุกเข่าอยู่ข้างหน้าเขาพร้อมกับเด็กทารกที่อยู่ในอ้อมแขนของหมิงจู้ พวกเขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยินดีว่า “ท่านพ่อ ในตอนนี้ลูกของพวกเราได้กำเนิดแล้ว ท่านช่วยตั้งชื่อให้เขาที!”

หลิงตู้ฉิงมองลงไปยังเด็กทารกตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนหมิงจู้ และเอ่ยขึ้นว่า “ข้าตั้งชื่อของเจ้าให้เจ้าไปแล้ว ตอนนี้มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่จะตั้งชื่อให้กับลูกของเจ้าเอง! นับจากวันนี้ไป พวกเจ้าปล่อยให้ข้าอยู่เงียบ ๆ ก่อน ข้าจำเป็นที่จะต้องเก็บตัวแก้ไขปัญหาในใจของข้า ข้าสัญญาว่าอีกไม่นานข้าจะตื่นขึ้นมาทักทายกับพวกเจ้าอีกครั้ง”

หลิงยู่ชานและหมิงจู้ เมื่อได้ยินเช่นนี้พวกเขาต่างก็เงยหน้าขึ้นไปมองหลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าตะลึงงัน พ่อของเขาพูดแล้ว? ว่าแต่ที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง?

“ไป จงไปบอกข้อความนี้ของข้ากับทุก ๆ คน” หลิงตู้ฉิงเอ่ยขึ้นพลางพยักหน้าส่งสัญญาณให้หลิงยู่ชานและหมิงจู้จากไป

ในตอนนี้ หลิงตู้ฉิงหาหนทางที่เขาจะแก้ปัญหาของตัวเองเจอแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่เข้าใจมันทั้งหมดแต่เขาก็มั่นใจว่าในไม่ช้าเขาจะต้องทำมันได้สำเร็จ

หลิงยู่ชานรีบพยักหน้าและตอบกลับทันที “ถ้างั้นข้าจะรอวันที่ท่านพ่อกลับมาอยู่ร่วมกับพวกเราเหมือนเดิม!”

เมื่อพูดจบ หลิงยู่ชานก็พาหมิงจู้ที่ยังอ่อนแรงพร้อมกับลูกของพวกเขาเดินจากไป

“ได้ผลเป็นยังไงบ้าง? พ่อของเจ้ามีปฏิกิริยายังไงเมื่อเจ้าพาหลานเข้าไปใกล้กับเขา?” ทุกคนถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นหลิงยู่ชาน

หลิงยู่ชานพยักหน้าอย่างหนักแน่น จากนั้นเขาพูดว่า “ท่านพ่อจะต้องกลับมาเป็นปกติได้อย่างแน่นอน เขาได้สั่งกับข้าไว้อีกว่าช่วงเวลานับจากนี้ไปพวกเราอย่าเพิ่งเข้าไปรบกวนเขา เขาต้องการที่จะอยู่เงียบ ๆ เพื่อแก้ไขปัญหาในร่างของเขาเอง”

หลิงฟ่างหัวส่ายหัวและเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเสียดาย “ถ้ารู้แบบนี้พวกเราน่าจะรีบมีลูก และจากนั้นก็พาลูกไปให้กับท่านพ่อเห็น ท่านพ่อจะได้ฟื้นขึ้นมาเร็วกว่านี้”