ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 14

ด้านคนที่นั่งดื่มเบียร์ดูรายการนู่นนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย หยิบมือถือมาเปิดดูก็เห็นสายเรียกเข้าจากบิดา มารดาและผู้เป็นยาย จึงรีบกดต่อสายหาแฝดผู้น้อง

[แกอยู่ไหน?] ปลายสายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ

[ฉันจะกลับพรุ่งนี้เช้า ฝากบอกทุกคนด้วยนะ]

[ให้ตายสิคิน! แกเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมถึง...]

ภาคินกดตัดสายของแฝดผู้น้อง แล้วปิดเครื่องไปทันที เพราะไม่อยากจะบอกหรืออธิบายเหตุผลที่มีอยู่ในใจให้ใครฟัง รู้ดีว่ายังไงวันพรุ่งนี้ก็ต้องถูกทุกคนในครอบครัวรุมสวดยาว แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขากลัวเท่ากับการที่ถูกวรันยาโกรธ

วันต่อมา...เวลา 04:20 น. กังศมาที่ตื่นนอนแต่เช้ามืด รีบโทร.หาคนสนิท ให้ขับรถพามาส่งที่รีสอร์ต พรรณนารา พอมาถึงเธอก็ล้วงกุญแจสำรองที่สินชัยให้ไว้มาเปิดประตูบ้าน ก็พบว่าหลานชายตัวดีนอนห่มผ้าอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกด้านล่าง จึงสะกิดเรียกเบาๆ

“คิน! คิน! ตื่น”

“อื้อ...ยาย!” ภาคินลืมตาขึ้นมอง พอเห็นว่าใครมายืนเรียกอยู่ใกล้ๆ ก็ตกใจจนแทบช็อก

“ก็ยายน่ะสิ คิดว่าใครงั้นเหรอ” กังศมาต่อว่าพร้อมกับจุ๊มือที่ปากเตือนหลานชายให้พูดเบาๆ เพราะไม่อยากให้วรันยาหรือนารีตกใจตื่นขึ้นมาในตอนนี้

“มาทำไมแต่เช้าครับ” ภาคินถามอย่างรู้สึกมึนงงไม่หาย

“ยายต้องถามเรามากกว่าว่ามานอนที่นี่ทำไม?” กังศมาย้อนศร

“ผมมาดูบอลครับ” ภาคินตอบเสียงเบาหวิวอย่างรู้สึกอายๆ

“ที่บ้านเราไม่มีทีวีงั้นเหรอ?” กังศมาเลิกคิ้วถามพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหลานชายนิ่ง

“มีครับ แต่เสียงดนตรีมันดัง ผมดูบอลไม่รู้เรื่อง”

“บ้า! ห้องดูหนังที่บ้านยายเป็นห้องเก็บเสียงนะคิน”

“จริงด้วยสิ! ผมลืมไปเลย” ภาคินทำหน้าแทบไม่ถูก

“นารีอยู่ไหน?” กังศมาถามหาคนกลางอย่างรู้สึกหวั่นใจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้นอนที่นี่

“นอนกับน้องไวน์ที่ห้องครับ” ภาคินรีบบอก

“เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น?” กังศมาแกล้งถามทั้งๆ ที่ได้ฟังความจริงจากปากของภัคคินัยไปหมดแล้ว

“เฮ้อ...ผมได้ยินเพื่อนโต๊ะข้างๆ พูดถึงน้องไวน์ ก็เลยโกรธน่ะครับ” ภาคินถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“สิ่งที่คินแสดงออกเมื่อคืนน่ะ รู้ไหมว่าทำให้แม่เราเดือดขนาดไหน” กังศมาบอกเรื่องที่ทำให้เธอนอนไม่หลับมาทั้งคืน

“ผมพอจะเดาออกครับ” คนมีความผิดติดตัวพยักหน้ารับเบาๆ

“งั้นเดาออกไหมว่าจะต้องย้ายไปคุมกิจการทางใต้แทนนัย”

“โธ่! ยายก็รู้ว่าหัวใจของผมอยู่ที่นี่”

“น้องไวน์อายุแค่ 17 นะคิน ต้องให้ยายย้ำเรื่องนี้อีกสักกี่ครั้งกันฮะ” กังศมาบอกอย่างรู้สึกหงุดหงิด เพราะเธอและภัคคินัยเตือนแล้วเตือนอีก แต่ภาคินก็ยังทำหน้ามึนไม่เลิก

“ผม...” คนที่พยายามคิดหาข้อแก้ตัว

“ถ้าหากยังทำตัวแบบนี้อีกแค่ครั้งเดียว อย่าหาว่ายายใจร้ายแล้วกัน”

“ผมขอโทษครับ สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” ภาคินบอกเสียงอ่อน

“ยายฟังคำนี้มาหลายครั้งแล้วนะ” กังศมากลอกตาอย่างเพลียๆ

“ผมเสียใจจริงๆ ครับยาย ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป พอรู้สึกตัวอีกที ทุกอย่างมันก็ดูแย่ไปหมด”

“ไปตั้งสติ แล้วทบทวนการกระทำของตัวเองใหม่ คินไม่ใช่เด็กที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ แต่โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ต้องรู้จักคำว่าอะไรควรและอะไร ไม่ควร”

“เข้าใจแล้วครับ”

“ดี! งั้นก็กลับบ้าน”

“เอ่อ...แล้วคุณพ่อกับคุณแม่...” ภาคินเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล ไม่รู้ว่ากลับไปแล้วจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง

“ยายจะช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว” กังศมาถอนหายใจก่อนจะรับปากกางปีกปกป้องหลานชายตัวดี

“ขอบคุณครับ ผมรักยายที่สุดเลย” ภาคินโผเข้ากอดผู้เป็นยายอย่าง ซาบซึ้งใจ