ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 20

“บ้า! มากับพี่ พี่ดูแลเองครับ” ภาคินบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขอบคุณนะคะ” วรันยาถอนหายใจ แล้วยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้ เธอไม่อยากจะมาทะเลาะกับเขาตรงนี้ เพราะคนเยอะเกินไป อีกอย่างใครๆ ก็รู้จัก ภาคิน ซานเตียนโน่ เธอจึงไม่อยากจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ที่บิดาชอบนั่งอ่านขณะจิบกาแฟในตอนเช้า

“เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ” พนักงานส่งบัตรเครดิตคืน

“ครับ เดี๋ยวผมจะให้คนมารับของที่นี่” ภาคินยิ้มก่อนจะเก็บบัตรเครดิตเสียบลงในช่องกระเป๋าตังค์ แล้วหยิบธนบัตรสีม่วงส่งให้กับพนักงาน

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ” พนักสาวพยักหน้ารับเบาๆ

“ทำไมมันดูเยอะจังคะ?” วรันยาหันไปมองถุงกระดาษที่พนักงานสองคนหิ้วรวมกันเกือบสามสิบถุงอย่างมึนงง เพราะเธอไม่น่าจะซื้อเยอะขนาดนี้

“ไม่เห็นจะเยอะเลย พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า เริ่มหิวขึ้นมานิดๆแล้วสิ” ภาคินตัดบทพร้อมกับดึงแขนของสาวเจ้าให้ออกเดินไปด้วยกัน “อืม..น้องไวน์อยากกินอะไรครับ”

“อะไรก็ได้ค่ะ” วรันยาบอกอย่างไม่หายมึน ขณะเดียวกันก็เริ่มสังเกตเห็นผู้คนที่เดินผ่านไปมา หันมามองที่เธอและเขาอย่างสนใจ

“อาหารญี่ปุ่นหรืออิตาเลียนดี?” ภาคินถามอย่างเอาใจ

“อาหารไทยค่ะ” วรันยารีบบอก

“ได้! พี่ให้น้องไวน์เลือกร้านเลยครับ”

“งั้นก็ตามมาทางนี้ค่ะ” วรันยาออกเดินนำไปยังร้านที่มากินเป็นประจำ กับเพื่อนๆ

“ครับ” ภาคินรีบเดินตามไปโอบไหล่ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ แม้จะถูกสาวเจ้าปัดมือออกอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็ตีมึนทำเป็นไม่สนใจ

สิบนาทีต่อมา...ศูนย์อาหาร

“โอ้! นี่ล้อพี่เล่นใช่ไหมเนี่ย” ภาคินขมวดคิ้วจ้องมองผู้คนนับร้อย ที่นั่งรับประทานอาหารตามโต๊ะต่างๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าร้านประจำที่สาวเจ้าบอก คือศูนย์อาหารที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้

“ล้อเล่นที่ไหนกัน รีบไปเถอะค่ะไวน์หิวแล้ว” วรันยาบอกก่อนจะเดินไปซื้อคูปองที่เคาน์เตอร์

ภาคินรีบตามไปจะจ่ายเงิน แต่ก็ช้ากว่าแม่ตุ๊กตาบลายธ์ จึงได้แต่รับคูปองที่เธอส่งมาให้ แล้วเดินตามไปยังร้านอาหารมากมายที่ตั้งเรียงรายกันอยู่

“เส้นเล็กก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋น 1 ค่ะ” วรันยาบอกพร้อมกับส่งคูปองให้กับแม่ค้า

“ผมเอาด้วยครับ” ภาคินสั่งและยื่นคูปองตาม

“ได้ค่ะ” แม่ค้าสาวรับคูปอง พร้อมกับลงมือทำก๋วยเตี๋ยวให้หนุ่มหล่อและสาวสวยหน้าตาจิ้มลิ้มทันใด

“เรานั่งโต๊ะตรงนั้นไหมคะ” วรันยาชี้ไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่

“ครับ” ภาคินพยักหน้ารับมึนๆ ยังทำใจไม่ได้กับคำว่าร้านประจำของสาวเจ้า

“โอเค! งั้นพี่คินรอก๋วยเตี๋ยวนะคะ เดี๋ยวไวน์จะไปซื้อน้ำ” วรันยาบอกเสร็จก็รีบเดินตรงไปยังร้านที่ขายเครื่องดื่ม ทิ้งให้คนที่ทำตัวไม่ถูกได้แต่มองตามตาปริบๆ

สิบนาทีต่อมา...หลังจากที่วรันยายืนรอน้ำเสาวรสปั่นเสร็จ ก็เดินถือแก้วกลับมายังโต๊ะที่อีกฝ่ายยกชามก๋วยเตี๋ยวและเมนูอื่นๆ มานั่งรอ

“ว้าว! นี่พี่คินซื้ออะไรมาเพิ่มอีกคะเนี่ย?”

“ตำป่ากุ้งสดกับเนื้อย่าง แล้วก็ซูชิครับ” คนที่หิวจัดบอกยิ้มๆ

“โห...แล้วเราจะกินหมดเหรอคะ”

“หมดสิ! พี่หิวมากๆ เลย”

“งั้นก็ลงมือกันเลยนะคะ” วรันยาอมยิ้มก่อนจะหยิบช้อนกับตะเกียบมาคนก๋วยเตี๋ยวในชามของตัวเอง ให้เครื่องปรุงต่างๆ เข้ากัน

“พี่แอบปรุงมาให้ไม่รู้จะถูกปากน้องไวน์หรือเปล่า” ภาคินรีบบอก

วรันยาตักน้ำซุปขึ้นมาชิม แล้วส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย “กำลังดีค่ะ”

ภาคินลงมือรับประทานอาหารด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับคอยตักเมนูต่างๆ ให้สาวเจ้าอย่างเอาใจ

วรันยาแอบยิ้มที่จอมทะลึ่งสงบปากสงบคำ แล้วตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอร็ดอร่อยจนทำให้เธอพลอยเจริญอาหารตามไปด้วย

สองชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จ ภาคินก็ขับรถพาวรันยาไปบ้านพักที่แอบซื้อเอาไว้ ซึ่งอยู่ห่างจากไร่ไปรยาเวศและรีสอร์ตพรรณนาราไปประมาณ 15 กิโลเมตร

“เรามาทำอะไรที่นี่คะ” วรันยาถามพร้อมกับจ้องมองบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นสองชั้นอย่างสำรวจ

“บ้านพี่เอง เพิ่งจะสร้างเสร็จเมื่อเดือนก่อน” คนที่แอบสร้างบ้านพักเอาไว้ บอกด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

“เอ่อ...ไวน์ขอรออยู่ในรถนะคะ” วรันยารีบหันไปบอกอย่างรู้สึกไม่ไว้ใจจอมทะลึ่ง

“ลงไปด้วยกันเถอะครับ พี่ไม่ทำอะไรหรอก”