พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 313

ความจริงเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด หลังออกจากประตูตำหนักเป่าเหอ ลั่วหลันก็สะบัดมือเขาอย่างโกรธขึ้ง เบะปากพูดว่า

“คัดลอกคัมภีร์คุณธรรมเยาวชนหนึ่งร้อยจบ? สามวัน? คิดว่าหม่อมฉันเป็นเครื่องถ่ายเอกสารหรือ”

เครื่องถ่ายเอกสาร?

เหลิ่งอวี้ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร เขาขมวดคิ้วมองดูนาง ปรึกษาอย่างอ่อนโยน

“หลันเอ๋อร์ ท่านพี่รับผิดแทนดีไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วหลันก็ขยิบตามองเขาอย่างเจ้าเล่ห์ เลิกคิ้วถามอย่างได้ใจ

“จริงหรือเพคะ”

"จริงสิ"

เหลิ่งอวี้จูงมือนางเดินไปทางประตูวังพลางกระซิบว่า

“คราวนี้หลันเอ๋อร์ทำความดีใหญ่หลวง จะลงโทษหลันเอ๋อร์ได้อย่างไร ฉะนั้น ท่านพี่ก็ต้องรับผิดแทนสิ”

“อืม ค่อยยังชั่ว นี่สิท่านพี่ที่ดีของหม่อมฉัน”

นางซบไหล่ของเขา ส่วนมือของเขาโอบนาง ทั้งสองไม่สนใจสายตาแปลกๆ ของคนอื่น ประคับประคองกันเดินไปทางประตูวัง

เอ่อ...

คนสี่คนที่ตามมาข้างหลังทั้งอาหง อาไฉ่ เสี่ยวหลิงจื่อและเสี่ยวซวงจื่อมองคนทั้งสองที่อยู่ข้างหน้าหวานชื่นต่างก็จงใจชะลอฝีเท้า พยายามไม่ฟังทั้งสองสนทนากัน

แต่ดูเหมือนเจ้านายของพวกเขาจะไม่สนใจ เสียงสนทนามักจะลอยเข้ามาในหูพวกเขาตลอดเวลา ทำให้ใบหน้าของพวกเขาแดงเรื่อ

ตอนที่เหลิ่งอวี้กับลั่วหลันกลับมาถึงจวน เสี่ยวจื้อก็เปลี่ยนเป็นชุดทหารหล่อเหลาแล้ว ท่าทางเหมือนแม่ทัพหนุ่ม

เมื่อเห็นพวกเขากลับมา เสี่ยวจื้อก็รีบเข้าไปหา เขาคุกเข่าลงทันที มองพวกเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ กัดริมฝีปากกระซิบว่า

“ท่านอาจารย์ พี่สาว เสี่ยวจื้อต้องไปแล้ว ไม่อาจอยู่กับพวกท่านได้อีกต่อไป”

เขาพูดแล้วก็ปาดน้ำตา ลั่วหลันรีบเข้าไปช่วยพยุงเขาขึ้นมา กอดเขาพยายามสะกดอารมณ์ ตบหลังเขาเบาๆ ปลอบโยน

“เสี่ยวจื้อเป็นเด็กดี พี่สาวเคยบอกแล้วว่า ข้ากับอาจารย์เจ้าไม่เคยมองเจ้าเหมือนเด็ก เมื่อไปถึงอวิ๋นหนานแล้ว ต้องดูแลตัวเองกับแม่ให้ดีล่ะ”

ลั่วหลันชะเง้อมองเข้าไปข้างในแล้วถามว่า "แม่เจ้าล่ะ"

เมื่อถูกถามเช่นนี้ เสี่ยวจื้อก็น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋ากางเกง พูดอย่างเสียใจว่า

“ท่านแม่ไปแล้ว นางบอกว่าถ้ามีโอกาสจะไปเยี่ยมข้า...”

เมื่อเห็นเขาเสียใจมาก ลั่วหลันก็รู้สึกสงสารจับใจ เหลิ่งจื่ออันเดินเข้ามาพูดว่า