พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 312

"อะไร?"

เหลิ่งจื่ออันก็รู้สึกขนลุกเกลียว ทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง? นั่นเป็นเงินไม่ใช่น้อย

เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเขา ฮ่องเต้ก็ขมวดคิ้ว ถามเสียงเฉียบขาด

“เจิ้นหนานอ๋องเห็นว่ามันน้อยเกินไปหรือ”

เหลิ่งจื่ออันรีบโบกไม้โบกมือพัลวัน "ไม่น้อย ไม่น้อย"

ถึงอย่างไร จวนอวิ๋นหนานอ๋องมีเงินเหลือเฟือในคลังสมบัติ อย่าว่าแต่ทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง หนึ่งแสนตำลึงก็ยังจ่ายได้สบายๆ ขอแค่เขากับเสี่ยวจื้อกลับไปได้อย่างปลอดภัย ทรัพย์สมบัตินอกกายจะมีความหมายอะไร

เมื่อเห็นว่าเขาตอบตกลง ฮ่องเต้ก็โบกมือ “กลับไปอวิ๋นหนานของเจ้าเถอะ ไม่มีธุระอย่ามาที่เมืองหลวงอีก อย่าลืมส่งทองคำมาก่อนเดือนห้าล่ะ”

เหลิ่งจื่ออันยิ้มพลางจูงมือเสี่ยวจื้อ ค้อมเอวคำนับฮ่องเต้ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เมตตา ทองคำจะรีบส่งมาแน่นอน กระหม่อมทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

เสี่ยวจื้อก็โค้งคำนับตามกล่าวว่า

“เสี่ยวจื้อขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งจื่ออันลากเสี่ยวจื้อแทบจะวิ่งเหยาะออกจากตำหนักเป่าเหอ

มองตามหลังสองพ่อลูก แม้ว่าสีหน้าฮ่องเต้จะราบเรียบ แต่รู้สึกผ่อนคลายในใจมากขึ้น

เหตุการณ์คราวนี้ลุกลามใหญ่โตไปหน่อย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะควบคุมเหลิ่งจื่ออันได้ แต่ไม่อาจควบคุมทหารชั้นยอดในมือเขาได้ หากเด็กไม่ฟื้นคืนชีพ การต่อสู้ครั้งนี้คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ สุดท้ายทั้งสองฝ่ายจะต้องสูญเสีย สุดท้ายราษฎรก็จะคับแค้นใจ และวิพากษ์วิจารณ์ฮ่องเต้อย่างเขาลับหลัง

เมื่อเห็นเหลิงจื่ออันกลับไปแล้ว ฮ่องเต้ก็รู้สึกโล่งใจ พลันคิดถึงช่วงเวลาเมื่อครั้งเป็นเด็กที่พวกเขาเล่นด้วยกัน ความเศร้าโศกพลันผุดขึ้นมาในหัวใจอย่างไม่รู้สาเหตุ

เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป จึงโบกมือให้ทุกคน “เรื่องนี้พอแค่นี้ ทุกคนออกไปได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อู๋หงก็รีบขยิบตาให้อู๋หยวนจางให้เขารีบออกไป หลิวเต๋อชังกับหวงซื่อสยงทำความเคารพแล้วก็ออกไปเช่นกัน

ขณะที่เหลิ่งอวี้และลั่วหลันกำลังจะทำความเคารพ ฮ่องเต้ก็ยกมือขึ้นห้ามพวกเขา

“อวี้หวังเฟย ทำไมเจ้าถึงโกหกเรา”

ฮ่องเต้พลันเสียงแข็งกร้าวขึ้นผิดปกติ ลั่วหลันเสียวหลังวาบ เหลิ่งจื่ออันกับเสี่ยวจื้อปลอดภัยดี แต่นางอธิบายไม่ได้แล้ว

เหลิ่งอวี้รีบไกล่เกลี่ย "เสด็จพ่อหมายความว่าอย่างไร"

"ฮึ่ม!"

ฮ่องเต้สะบัดแขนเสื้ออย่างแรง ตวาดว่า "เมื่อคืนเจ้าบอกเราว่าเด็กยังไม่ได้สติ ทำไมวันนี้เขาถึงมาที่นี่ "