พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 311

“ข้าเห็นด้วยกับท่านปู่”

ท่านปู่?

ได้ยินคำเรียกขานเช่นนี้ ราชครูอู๋พลันหน้าขรึม เหลิ่งจื่ออันเลิกคิ้วหัวเราะแห้งๆ

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นทำตามที่ท่านปู่บอกเถอะ ให้ฮ่องเต้ส่งคนไปกรีดเลือดเถิด!”

"ท่าน..."

เมื่อราชครูอู๋ได้ยินเหลิ่งจื่อเรียกตนเช่นนี้ ก็โกรธจนแทบควันออกหู พยายามระงับโทสะ ทูลฮ่องเต้ว่า

“กระหม่อมเต็มใจที่จะทำเรื่องนี้”

"ไม่ได้"

ยังไม่ทันพูดจบ เหลิ่งจื่ออันโบกมือปฏิเสธ “ท่านปู่คงจะสายตาไม่ดีนัก ลูกชายกระหม่อมบอบบาง ไม่ไว้ใจท่าน เลือกคนที่ฝีมือดีกว่านี้เถอะ”

ราชครูอู๋โกรธมากจนหน้าแดงก่ำหนวดเครากระดิก นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาแก่เฒ่าสายตาฝ้าฟางหรือ มีอย่างที่ไหนกัน

หวงซื่อสยงก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ ตบอกเปล่งเสียงดังว่า

“ทูลฝ่าบาท ในเมื่อเจิ้นหนานอ๋องไม่ไว้วางใจราชครูอู๋ ให้กระหม่อมจัดการเถอะ! ดาบเสียดสีมือกระหม่อมจนด้าน รับรองไม่ทำให้เด็กเจ็บมาก”

"ไม่ได้"

เหลิ่งจื่ออันเลิกคิ้วขึ้นชำเลืองมองหวงซื่อสยง จากนั้นโบกมืออีกครั้ง เอ่ยปฏิเสธอย่างจริงจัง

“ฝ่าบาท กระหม่อมได้ยินว่าผิงเหลียวอ๋องเคยเป็นคนฆ่าหมูมาก่อน มือของเขาแข็งแกร่งเกินไป ผิวพรรณลูกชายกระหม่อมบอบบางจะทนได้อย่างไร กระหม่อมคิดว่าให้แม่ทัพหลิวทำจะปลอดภัยกว่า กระหม่อมไม่ไว้ใจคนอื่น”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คิ้วของฮ่องเต้ก็ขมวดมุ่น หวงซื่อสยงถลึงตามองเขา ไม่ไว้ใจเขาหวงซื่อสยง? เป็นคนฆ่าหมูผิดอะไร เขาเป็นผิงเหลียวอ๋องไม่ใช่หรือ

แม้ว่าเขาจะโกรธ แต่ยังคงระงับโทสะ รอผลที่จะออกมา เขาจะต้องสั่งสอนบทเรียนให้เหลิ่งจื่ออันอย่างเจ็บแสบ

หลิวเต๋อชังเห็นเช่นนั้นก็ประสานมือคำนับฮ่องเต้ "ทูลฝ่าบาท ในเมื่อเจิ้นหนานอ๋องไว้วางใจกระหม่อม กระหม่อมก็จะทำพ่ะย่ะค่ะ!"

ฮ่องเต้ไม่ได้ห้าม แต่พยักหน้าสีหน้าเคร่งขรึม เหลิ่งจื่ออันเป็นคนเรื่องมากจริงๆ แค่กรีดเลือดยังต้องเลือกแล้วเลือกอีก

หลิวเต๋อชังเดินช้าๆ ไปยังใจกลางท้องพระโรง หยิบกริชจากถาดแล้วพูดกับเหลิ่งจื่ออัน

“เจิ้นหนานอ๋อง เชิญ”

เหลิ่งจื่ออันยื่นมือออกไป หลิวเต๋อชังก็หยิบกริชขึ้นมาบาดนิ้วของเขา เหลิ่งจื่ออันยังไม่ทันกะพริบตา เลือดสีแดงสดหยดหนึ่งก็หยดลงในอ่างน้ำ

เสี่ยวจื้อก็เดินเข้ามาอย่างเด็ดเดี่ยว เขาพับแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นนิ้วมือเรียวเล็กของเขา

หลิวเต๋อชังมองดูเขา กระซิบปลอบใจ