พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 315

“ถ้าพวกเขาไม่มีความสามารถนิดหน่อย จะแบกภาระฉงเซิงถังของข้าได้หรือ”

เขาพูดแล้วก็โน้มตัวไปข้างหน้า มองดูนางสายตาหื่นกระหาย กระซิบข้างหูเย้ายวน

“น้องหญิง ข้าอุ้มเจ้า...”

“แต่หม่อมฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็น หิวแล้วด้วย”

"ท่านพี่ป้อนเอง"

ไม่รอให้นางโต้แย้ง มือหนึ่งดึงนางขึ้นมาโอบเอวนาง สอดมืออีกข้างใต้รักแร้ นางยังไม่ทันทำอะไร เขาก็อุ้มนางขึ้นทันที

ลั่วหลันพลันหน้าแดงเรื่อ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ห้องโถงหน้า ถ้าพวกเขาต้องการไปห้องนอนที่เรือนหลัง ยังต้องออกไปผ่านทางเดินกว่าจะไปถึงเรือนหลัง หากคนรับใช้ในวังเห็นเขาอุ้มนางจะไม่แอบหัวเราะหรือ แค่คิดก็รู้สึกอายแล้ว

ลั่วหลันออกแรงดิ้นรนให้พ้น "ท่านพี่ ปล่อยหม่อมฉันลงเถอะ หม่อมฉันเดินเองได้"

"ไม่ปล่อย"

น้ำเสียงเอาแต่ใจและหนักแน่นอย่างไม่ต้องสงสัย เขาลดคิ้วมองดูนาง แววตาที่เปล่งประกายลึกราวกับบ่อน้ำเย็น เขาจ้องมองนางเขม็ง พูดเน้นคำว่า

“ข้าอยากให้คนรับใช้ในจวนเคยชิน ใครที่กล้าคัดค้านเรื่องนี้ไม่เว้นทั้งนั้น”

เขาอุ้มนางก้าวเท้ายาวออกไปจากประตูห้องโถงใหญ่

ลั่วหลันหน้าแดงก่ำ ทำไมชายที่นางพบในยุคโบราณที่ไม่เปิดกว้างถึงกล้าเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเปิดกว้างมากกว่านางที่เป็นคนสมัยใหม่ที่เดินทางมาจากศตวรรษที่ 23

ความจริงเหมือนกับที่เหลิ่งอวี้พูด พอไปถึงประตู อาไฉ่กับอาหงที่เฝ้าอยู่ข้างนอกก้มหน้า แต่พวกนางไม่ได้มองสายตาแปลกๆ เพียงแค่เดินตามพวกเขาไปเงียบๆ คนรับใช้คนอื่นเห็นก็ถอยหลังสองก้าวยืนนิ่ง รอพวกเขาไปไกลแล้วค่อยเริ่มทำงานของตัวเอง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลั่วหลันซุกหน้าในอ้อมแขนของเขา นางไม่อยากจะดิ้นรนอีกต่อไป เพราะนั่นจะยิ่งน่าอาย ในเมื่อนางไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้ นางไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของเขาได้ เช่นนั้นก็เป็นไก่ป่าที่สนใจหัวไม่สนใจหางก็แล้วกัน

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงเรือนหลัง ก่อนจะเข้าประตู เหลิ่งอวี้ชะงักเท้า สั่งอาไฉ่กับอาโฮ่วที่อยู่ด้านหลังว่า

“ไม่ต้องเฝ้าที่นี่หรอก ไปห้องหนังสือคอยดูพวกนั้น ใครกล้าแอบอู้ ลงโทษให้เขียนเพิ่มอีกสิบจบ”

เขาออกคำสั่งแล้วก็รีบเดินเข้าไปอย่างรอไม่ได้แล้ว เท้าเตะประตูเปิด ทันทีที่เข้าประตู ก็ใช้ส้นเท้าเตะประตูปิด จากนั้นก็อุ้มคนในอ้อมกอดไปยังเตียง