พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 316

เปลวเทียนสีแดงวูบไหว สายลมยามราตรีพัดแรง...

ลั่วหลันนอนในอ้อมแขนของเหลิ่งอวี้ ท้องของนางร้องจ๊อกๆ

เหลิ่งอวี้ฟังแล้วลูบหน้าท้องของนางอย่างรักใคร่ ถามแผ่วเบา

"หิวหรือ"

“ไม่ให้หิวได้อย่างไรเพคะ”

นางทำปากยื่น เล่นลูกกระเดือกของเขาพลางบ่นกระปอดกระแปด

“วันนี้เกิดเรื่องมากมาย ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ หม่อมฉันยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ท่านยังทรมานหม่อมฉันอีก ตอนนี้อ่อนแรงไปทั้งตัว ซ้ำท้องก็ร้องจ๊อกๆ”

ได้ฟังนางบ่นอย่างน้อยใจ เหลิ่งอวี้ก็จุมพิตหน้าผากของนาง ปลอบโยนนางว่า

“เจ้าพักก่อน ข้าจะหาของกินมาให้”

“เพคะ รีบๆ หน่อย หม่อมฉันไส้จะขาดแล้ว”

นางพูดจบก็ยกศีรษะออกจากแขนของเขา เหลิ่งอวี้รีบลุกขึ้น บอกให้นางรอที่นี่แล้วกระวีกระวาดออกไป

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าห่างออกไป ลั่วหลันก็ยิ้มอย่างโล่งใจ บุรุษคนนี้ยามอ่อนโยนราวกับ ต่อหน้านางกลับเหมือนเด็กเกเร

เมื่อคิดถึงที่เขาทำกับนางเมื่อกี้ คิดถึงท่าทางเขาเหงื่อออกมากเหมือนฝน ใบหน้านางก็แดงเป็นลูกท้อ กัดริมฝีปากแน่น ซุกศีรษะใต้ผ้าห่ม

เมื่อเหลิ่งอวี้กลับมาก็เรียกเบาๆ "หลันเอ๋อร์?"

แต่ไม่มีใครตอบรับ เขาถือถาดอาหารมาวางบนโต๊ะ รีบไปดูที่ข้างเตียง เห็นลั่วหลันคลุมโปงก็รีบดึงผ้าห่มออก แต่พบว่าคนใต้ผ้าห่มใบหน้าแดงเรื่อผล็อยหลับไปแล้ว

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ เมื่อเห็นว่านางหลับสนิท ไม่อาจแข็งใจปลุกนางและนอนร่วมเตียงกับนาง จะได้ไม่ปลุกนางตื่น

เขาห่มผ้าห่มให้นางเรียบร้อยแล้ว เดินออกไปเงียบๆ

ห้องหนังสือจวนอวี้อ๋องตอนนี้กำลังวุ่นวาย กระดาษปลิวว่อนไปทั่ว

เมื่อเหลิ่งอวี้เปิดประตูเข้าไป ชายทั้งเจ็ดคนพลันจริงจังทันที

เขามองดูกระดาษที่กระจายเกลื่อนพื้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินเข้าไปอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ถามเสียงดุดันว่า

“คัดไปเท่าไรแล้ว”

ทุกคนมองหน้ากัน เสี่ยวซวงจื่อตอบเป็นคนแรก

“ท่านอ๋อง พวกเรา...พวกเรากำลังศึกษาลายมืออยู่ พยายาม...เขียนให้เหมือนกันมากที่สุด ก็เลย...เขียน...ไม่ได้เท่าไร”

ไม่ต้องให้เขาตอบ เหลิ่งอวี้ก็รู้ดี มีอักษรไม่กี่ตัวบนกระดาษตรงหน้าพวกเขา

เหลิ่งอวี้กวาดตามองกระดาษถามอีกครั้งน้ำเสียงเย็นชา