พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 130

มองดูต้าจื้อที่นอนอยู่บนเตียง นางก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

คราวที่แล้วที่นางช่วยเขา เขายอมรับตนเองเป็นพี่สาว คราวนี้นางไม่กล้ารับประกันว่าจะช่วยชีวิตเขาได้

เมื่อคิดถึงความขี้อายของเขาตอนที่เรียกตนเองว่าพี่สาว ลั่วหลันก็รู้สึกสงสาร

ถ้านางรู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเขา นางจะต้องแก้แค้นแทนเขา

นางอยู่ในห้องไอซียูตลอดช่วงบ่าย ระหว่างนั้น หุยชุนถังปิดชั่วคราว

หลังจากเปลี่ยนยาและเฝ้าติดตามอาการตลอด ถึงกลางคืน ในที่สุดอาการของต้าจื้อก็ดีขึ้นบ้าง หลังจากถอดสายน้ำเกลือออก ก็เห็นว่าตัวบ่งชี้ทั้งหมดบนจอภาพเป็นปกติ ถึงค่อยวางใจออกจากห้องผ่าตัด

ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว อาหงกับอาโฮ่วที่กำลังรออยู่ข้างนอก เห็นนางออกมาก็รีบเข้าไป

“หวังเฟย หม่อมฉันสั่งให้คนรีบไปส่งข้อความถึงครอบครัวของต้าจื้อแล้ว วันมะรืนนี้คงจะมาถึง”

วันมะรืนนี้ ช่วงเวลาอันตรายของต้าจื้อผ่านไปแล้ว

อาหงกล่าวว่า

“หวังเฟย ห้องครัวอุ่นอาหารให้ท่านแล้ว หม่อมฉันจะไปยกมาให้เดี๋ยวนี้”

นางโบกมือ “ไม่ล่ะ ข้าไม่หิว เดี๋ยวจะกลับไปพักผ่อน”

จากนั้นนางก็กล่าวกับอาโฮ่วว่า “คืนนี้เจ้ากับอากังผลัดกันเฝ้านอกห้อง แต่ไม่ต้องเข้าไปเฝ้า ข้าจะมาเปลี่ยนยาพรุ่งนี้เช้า สามวันนี้ห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในห้อง”

พวกเขาทราบความเคยชินการรักษาคนไข้ของหวังเฟยดี ย่อมไม่ถามมากความ

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว นางก็เร่งฝีเท้าเดินไปที่ห้องของเหลิ่งอวี้

เหลิ่งอวี้ทราบข่าวจากอาไฉ่แล้วว่าต้าจื้อถูกแทง กำลังรอคอยลั่วหลันกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ

กระทั่งเสียงผลักประตูเปิดออก เหลิ่งอวี้ก็รีบถามว่า

“หลันเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว ต้าจื้อเป็นอย่างไรบ้าง”

ลั่วหลันเข้ามานั่งลงข้างเขา นวดขาพลางพูดว่า

“อาการไม่ค่อยดี ท่านคิดว่าใครต้องการชีวิตเขา”

ดวงตาเหลิ่งอวี้เย็นชา เขาขมวดคิ้วพูดว่า

“คนที่คิดจะทำร้ายเขาคราวนี้เกี่ยวข้องกับคนที่ทำร้ายเขาคราวก่อน ดังนั้น เขาคงรู้บางอย่างที่ไม่ควรรู้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีใครทำร้ายเขาตั้งหลายครั้งเช่นนี้”

ลั่วหลันขมวดคิ้วพยักหน้า

“หม่อมฉันก็คิดอย่างนั้น แต่คราวก่อนหลี่ว์เหวยไม่ได้สืบสวนเรื่องนี้ พรุ่งนี้หม่อมฉันจะไปศาลาว่าการถามใต้เท้าอวี๋เอง”

นางถอนหายใจ พึมพำอย่างเหนื่อยล้า "หวังว่าเด็กคนนี้จะรอดไปได้!"

หลันเอ๋อร์..."

เขาจับมือนางที่กำลังนวดขา "หยุดนวดเถอะ รีบเข้านอน!"