พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 129

นึกไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะมาอีกครั้ง อยากพบเหลิ่งอวี้? ฝันไปเถอะ!

ก่อนที่เหลิ่งอวี้จะยืนได้และยังไม่ได้ชี้แจงตัวเอง คนในราชวงศ์อย่าหวังจะได้พบเขา

อาหงที่เคยเฉยเมยมาตลอด เห็นเหลิ่งซีหนีหางจุกตูดไป ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม

“หวังเฟย องค์ชายห้าตกใจจนหนีไปแล้ว”

ลั่วหลันยิ้มมุมปากอย่างจนใจ "อยากมีชีวิตรอด ณต้องเป็นเหมือนเม่นมีหนามห่อหุ้มตัวเอง มิฉะนั้น จะมีคนรังแกมากขึ้นเรื่อยๆ"

เม่น?

ขณะที่อาหงกำลังสงสัยว่าเม่นคืออะไร อากังก็พาคนไข้คนที่สองเข้ามา

ก่อนที่เสี่ยวจื้อจะออกไปเมื่อเช้านี้ เขาส่งต่องานลงทะเบียนและเก็บค่ารักษาให้อาหลี อาโฮ่วกำลังยุ่งอยู่กับการแจกบัตรนัดและดูแลความเรียบร้อย หลังจากหลิ่วเม่ยถามอาการแล้ว ก็ส่งแบบซักถามอาการให้อากัง หน้าที่นำทางคนไข้เป็นของพ่อบ้านอากัง

ลั่วหลันอ่านแบบซักถามอาการคนไข้แล้ว ก็ทำท่าให้นางวางมือบนหมอนวัดชีพจร จากนั้นก็เริ่มวัดชีพจรของนาง

ขณะนั้นเสี่ยวจื้อรีบร้อนวิ่งเข้ามา วิ่งพลางร้องโหวกเหวก "พี่สาว เกิดเรื่องแล้ว พี่สาว..." หลิวเม่ยกับอาหลีที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ตามเขาจากประตูมาถึงตรงหน้าลั่วหลัน

เมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของเสี่ยวจื้อ ลั่วหลันก็ขมวดคิ้ว รีบลุกขึ้นยืนรับเขา ถามเสี่ยวจื้อที่เหงื่อโทรมกาย เอ่ยถามว่า

“เกิดอะไรขึ้น ต้าจื้อล่ะ”

“ต้าจื้อ…ต้าจื้อเกิดเรื่องแล้ว”

เสี่ยวจื้อหอบหายใจ “เราเจอคนร้ายระหว่างทาง พวกเขาทุบตีต้าจื้อ ข้ารีบวิ่งกลับมารายงานข่าว พวกท่านรีบไปดูเถอะ!”

ข่าวนี้ราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ นางขมวดคิ้วถามอากัง

“รีบเรียกคนไปดูเร็ว”

นางนำทาง มีอาโฮ่ว อากัง อาหง และคนรับใช้กลุ่มหนึ่งตามไปติดๆ เสี่ยวจื้อไม่รู้ว่าได้พลังมาจากไหน ตามหลังนางมาติดๆ พลางตะโกนว่า

“ข้างหน้า ข้างหน้าตรงนั้น”

หลังจากวิ่งไปสักพัก ลั่วหลันก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังรุมสกรัมต้าจื้อ นางกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

"หยุด..."

อาโฮ่วและอาหงก็วิ่งเข้าไปเป็นคนแรก พวกนั้นเห็นคนมา พวกเขาไม่พูดพร่ำทำเพลงก็แยกย้ายวิ่งหนี

อาโฮ่วกับอาหงไล่ตามไปทางที่พวกเขาหนีไป ลั่วหลันวิ่งไปหาต้าจื้อ เห็นเขาเลือดท่วมตัว นางร้อนใจจนเสียงแหบแห้ง ตะโกนสั่งอากัง

อาโฮ่วกับอาหงรีบวิ่งกลับไปมา เห็นลั่วหลันออกมา ก็รีบเข้าไปรายงาน

“หวังเฟน คนพวกนั้นหนีไปแล้ว เราตามไม่ทัน”

ลั่วหลันขมวดคิ้ว หันไปมองเสี่ยวจื้อถามว่า

“คนพวกนั้นพูดอะไรบ้าง”

เสี่ยวจื้อซ่อนตัวในอ้อมแขนของหลิ่วเม่ย สะอื้นไห้ส่ายหัว "พวกเขาไม่ได้พูดอะไร โผล่มาฟาดไม่ยั้ง ตีแต่ต้าจื้อ ตีให้ตายแบบนั้น ราวกับว่ามีความแค้นกับเขา"

“เห็นหน้าพวกเขาชัดไหม”

เสี่ยวจื้อเม้มริมฝีปากพยักหน้า "เห็นชัดแค่คนเครายาว ตอนนั้นข้ารีบกลับมาบอกข่าว ไม่ทันดูชัดๆ"

ลั่วหลันพูดกับอากัง

“พาเสี่ยวจื้อไปที่ศาลาว่าการ ให้เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ใต้เท้าอวี๋ทราบ อาโฮ่ว หาทางไปแจ้งพ่อแม่ของต้าจื้อ ไม่ว่าต้าจื้อจะเป็นอย่างไร พ่อแม่ของเขาควรจะรับรู้”

ทุกคนได้ฟังก็แยกย้ายกันไป ลั่วหลันกลับเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกครั้ง

เครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจแสดงให้เห็นว่าต้าจื้ออาการไม่ดีนัก หัวใจหยุดเต้นบ่อย และหายใจลำบาก