พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 314

เมื่อได้ยินเขาพูดกับตัวเอง ลั่วหลันก็เม้มริมฝีปาก ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วขึ้นมองเขาแล้วพูดจาเน้นย้ำทีละคำ

“ท่านพี่ ท่านต้องคัดลอกคัมภีร์คุณธรรมเยาวชนร้อยครั้ง ท่านอย่าลืมล่ะ”

ได้ยินลั่วหลันเตือนแล้ว เหลิ่งอวี้ถึงค่อยตระหนักได้ กวักมือเรียกคนที่อยู่ข้างนอก

“เสี่ยวหลิงจื่อ เรียกเสี่ยวซวงจื่อ เสี่ยวถานจื่อ เสี่ยวหนิงจื่อ จางหยวน อาอวี่ อาโฮ่วมาทุกคน”

เสี่ยวหลิงจื่อเดินเข้ามามองเขาอย่างประหลาดใจ "ฝ่าบาท ใกล้มืดแล้ว ท่านคงไม่ขอให้พวกเราช่วยคัดลอกหนังสือใช่ไหม"

เหลิ่งอวี้ชำเลืองมองเขา แววตาคมกริบดั่งเข็มย้อนถามว่า "ไม่เหมาะสมหรือ"

เสี่ยวหลิงจื่อโบกมือพลางส่ายหัว "ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม กระหม่อมจะไปทันที"

แต่พอเขาหันหน้ามา ปากก็พึมพำว่า

“ตัวเองแสดงน้ำใจ แต่กลับให้พวกเราต้องลำบาก ร้อยจบ? มาเอาชีวิตข้าไปดีกว่า”

“เจ้าบ่นอะไร”

เหลิ่งอวี้ได้ยินเขาพึมพำ คิ้วยกขึ้น เสียงแหลมขึ้นผิดปกติ

เสี่ยวหลิงจื่อแอบแลบลิ้น พูดทิ้งท้ายโดยไม่หันหน้ามาว่า "ฝ่าบาทหูฝาดแล้ว กระหม่อมไม่ได้พูดอะไร"

พอเขาพูดจบก็เผ่นหนีไปเหมือนลมหอบ

เมื่อมองดูแผ่นหลังของเสี่ยวหลิงจื่อที่หายลับไปอย่างรวดเร็ว ลั่วหลันกอดอกมองเหลิ่งอวี้ เลิกคิ้วพูดอย่างดูถูก

“นึกว่าท่านพี่จะทำเอง ที่แท้ให้คนอื่นช่วย แต่ลายมือต่างกัน ถ้าฮ่องเต้ดูออกจะทำอย่างไรเพคะ”

เหลิ่งอวี้เลิกคิ้วพลางหยิบถ้วยชาขึ้นมา พูดอย่างได้ใจ

“เสด็จพ่อไม่ได้บอกสักหน่อยว่าให้คนอื่นช่วยไม่ได้”

ลั่วหลันรู้สึกว่าเขาพูดมีเหตุผลอยู่บ้าง จริงสิ ฮ่องเต้เพียงลงโทษนางคัดลอกคัมภีร์คุณธรรมเยาวชน แต่ฮ่องเต้ไม่ได้บอกว่านางขอความช่วยเหลือไม่ได้ ทำไมนางคิดไม่ถึง

เหลิ่งอวี้เห็นว่านางกำลังคิดอะไรบางอย่างก็เงยหน้าขึ้นมองนาง เลิกคิ้วยิ้มบาง

“ข้าช่วยมากขนาดนี้แล้ว ไม่คิดจะขอบใจข้าบ้างหรือ”

“ขอบใจอย่างไรเพคะ ให้ของขวัญหรือทำอาหารอร่อยๆ ดีไหม”

"ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น"

เหลิ่งอวี้กะพริบตามองนาง เอนตัวเข้าใกล้นาง กระซิบอย่างเจ้าเล่ห์

“คืนนี้ปรนนิบัติข้าให้ถึงใจก็พอ”

"หึ!"