พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 317

“กลิ่นเหมือนผัดเต้าหู้หมาโผ”

"เมียข้าจมูกดีมาก!"

เสียงของเหลิ่งอวี้พลันดังขึ้น เขาเดินไปที่ข้างเตียง รอยยิ้มอบอุ่นราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ

เขาโน้มตัวมาวางสองมือบนขอบเตียง มองดูดวงตากลมโตราวกับคริสตัลของลั่วหลัน พูดอย่างอ่อนโยนว่า

“น้องหญิง เจ้าหิวแล้วใช่ไหม เช้านี้เต้าหู้เพิ่งซื้อมาสดใหม่ นุ่มอร่อยมาก ข้าให้ครัวทำเต้าหู้หม่าโผให้ กินกับข้าวสวยอร่อยมา มากินเร็ว!”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ลั่วหลันก็เหยียดแขนออกโอบคอของเขา พึมพำออดอ้อน

"ท่านพี่ดีจัง จูบก่อนค่อยลุก!"

เหลิ่งอวี้จูบหน้าผากของนาง อุ้มนางที่ตัวอ่อนให้นั่งตัวตรง ช่วยจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยพลางกระซิบเบาๆ ว่า

“ท่านพี่ดีอยู่แล้ว ช่วยเจ้าใส่เสื้อผ้าดีไหม”

“ดี เดี๋ยวท่านพี่ต้องป้อนข้าวหม่อมฉัน”

"ได้สิ..."

บทสนทนาหวานชื่นทำให้อาไฉ่กับอาหงที่ยืนอยู่หน้าประตูอดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม

ลั่วหลันสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย อาไฉ่รีบยกน้ำล้างหน้าเข้ามา นางโบกมือ “กินก่อนค่อยล้างหน้า ข้าหิวจะแย่แล้ว”

นางนั่งลงที่โต๊ะ เหลิ่งอวี้นั่งตรงข้าม หยิบชามขึ้นมากำลังจะพูดก็ถูกแย่งชามไป พูดอย่างใจร้อน

“หม่อมฉันกินเองดีกว่า ขืนรอให้ท่านป้อน พยาธิในท้องต้องวิ่งหนีแน่”

ไม่รอช้ารีบกินอาหารตรงหน้าคำโต

เมื่อเห็นนางหิวท้องกิ่วจนลืมภาพลักษณ์ เหลิ่งอวี้ก็รู้สึกทั้งขบขันและสงสาร ปีใหม่นี้หลันเอ๋อร์เหนื่อยมาก ตั้งแต่วันแรกของปีใหม่ก็ไม่ได้รับข่าวดี ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เขาตัดสินใจที่จะใช้เวลาอยู่กับนางมากขึ้น

หลังจากกินข้าวไปสองชามรวด ในที่สุดลั่วหลันก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปาก ลูบท้องยิ้มอย่างเขินอาย

“ท่านพี่ ทำไมไม่กินบ้าง”

เหลิ่งอวี้ยกยิ้มมุมปากส่ายหน้า "ข้าไม่หิว ดูเจ้ากินก็อิ่มแล้ว"

เหลิ่งอวี้มือข้างหนึ่งเชยคาง มองลั่วหลันที่นั่งหน้ากระจกทองแดง ดวงตาเปี่ยมความรักและความอ่อนโยน

ลั่วหลันกะพริบตาเป็นประกาย พูดกับอาไฉ่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักว่า

“ช่วยข้าเปลี่ยนชุดเถอะ จริงสิ เจ็ดคนนั้นเขียนไปถึงไหนแล้ว”