พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 128

ตอนนี้เขาปรากฏตัวในฐานะคนไข้ คงเรียนรู้มุขนี้มาจากรัชทายาทชาติหมา

เมื่อเห็นเขา สีหน้าของนางราบเรียบ รับบันทึกซักถามอาการจากอากังมาอ่าน

“ปวดหัว แน่นหน้าอก หายใจติดขัด”

"ใช่"

เหลิ่งซีมองดูนางพยักหน้าล้อเล่น "พี่สะใภ้ช่วยตรวจข้าหน่อย"

ลั่วหลันมองดูแบบซักถามอาการอย่างเย็นชาก่อนจะเอ่ยว่า

"กรุณาเรียกหม่อมฉันว่าหมอสุ่ย"

เหลิ่งซีตกตะลึง ฉีกยิ้มเปลี่ยนคำพูด

“หมอสุ่ยช่วยตรวจข้าหน่อย โรคของข้ารักษาได้ไหม”

ลั่วหลันขมวดคิ้วมองดูเขา จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา

“รักษาไม่ได้ องค์ชายห้ากลับไปเตรียมงานศพเถอะ!”

เหลิ่งซีพลันรู้สึกวิตกกังวล “เจ้าพูดอะไร ข้ามารักษากับท่าน ท่านทำกับคนไข้แบบนี้ได้อย่างไร”

ลั่วหลันจ้องมองเขาอย่างไม่เกรงใจ "องค์ชายห้า ท่านเป็นองค์ชาย มีหมอหลวงมากมายนับไม่ถ้วนในราชสำนัก ทำไมท่านมาตรวจอาการเล็กน้อยเช่นนี้กับหม่อมฉัน ล้อหม่อมฉันเล่นใช่ไหม"

“ข้าล้อเล่นที่ไหนกัน ข้ามาปรึกษาอย่างจริงใจ”

เหลิ่งซีคิดถึงเรื่องคราวก่อน กระแอมในลำคอแล้วพูดว่า

“คราวที่แล้วข้าเสียมารยาท ข้าแค่ล้อเล่น หวังว่าพี่สะใภ้จะไม่รังเกียจ ที่จริงข้ามาคราวนี้เพื่อดูว่า ท่านมีฝีมือการแพทย์ดีเยี่ยม มีวิธีรักษาพี่สี่หรือเปล่า”

ลั่วหลันเงยหน้าขึ้นมองเขาสายตาเย็นชา ย้อนถามช้าชัด

“เรื่องระหว่างสามีภรรยา ทำไมหม่อมฉันต้องบอกท่านด้วย หมดเวลาองค์ชายห้ารักษาแล้ว เชิญกลับไปเถอะ!”

"ท่าน..."

เหลิ่งซีกัดฟันมองดูนางอย่างโกรธเคือง "ท่านยังไม่ได้ตรวจชีพจรข้าด้วยซ้ำ จะไล่ข้าไปแล้วหรือ ท่านทำกับคนไข้แบบนี้หรือ"

ลั่วหลันไม่สนใจเขา พูดกับอากังโดยไม่เกรงใจ

“พ่อบ้าน ประเดี๋ยวไปติดประกาศหน้าประตูหุยชุนถัง โรงหมอแห่งนี้รักษาเฉพาะชาวบ้าน ไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้ามา”

ความหมายของนางชัดเจน โรงหมอของนางไม่รับสมาชิกราชวงศ์และขุนนาง

อีกประการ นางคือหวังเฟยของพี่สี่ เมื่อพี่สี่ถูกกักบริเวณ เขาอายุแค่สิบห้า แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมพี่สี่จึงชี้กระบี่ไปที่เสด็จพ่อ แต่รู้จากการลงโทษเสด็จพี่และความผิดหวังในสายตาของเสด็จพ่อ พี่สี่ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ผิดพลาดใหญ่หลวง

เมื่อก่อนเขาชอบรบเร้าให้พี่สี่สอนยิงธนูและฝึกศิลปะการต่อสู้กับเขา ทว่านับแต่พี่สี่ถูกกักบริเวณเมื่อสามปีก่อน เขาแอบเข้ามาในจวนอวี้อ๋องหลายครั้ง แต่พี่สี่ไม่ยอมให้พบ ซ้ำยังพูดผ่านประตูว่าอย่ามาหาเขาอีก

ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าทำไมพี่สี่ถึงไม่อยากพบเขา ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าบางทีพี่สี่อาจไม่อยากลากเขามาลำบาก!

หนึ่งปีมานี้ พระสนมฉางกุ้ยเฟยให้คนของนางเฝ้าจวนอวี้อ๋อง ไม่ยอมให้ใครเข้าไป เขาไม่มีโอกาสที่จะมาจวนอวี้อ๋อง กระทั่งอวี้หวังเฟยคนนี้มา จวนอวี้อ๋องเริ่มอิสระขึ้นบ้าง

เขาจึงหาวิธีพบพี่สี่ คราวก่อนเขาแค่ต้องการทดสอบความจริงใจของผู้หญิงที่มีต่อพี่สี่ ดังนั้นคำพูดคำจาจึงไม่ค่อยดี ไม่นึกว่าพี่สะใภ้จะรู้สึกรังเกียจเขา

แต่ก็เห็นได้ว่า พี่สะใภ้คนนี้จริงใจต่อพี่สี่ เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็สบายใจขึ้นมาก

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของลั่วหลันและสายตาที่ไม่หวั่นไหวของนาง เหลิ่งซีก็กลืนน้ำลาย ถอยหลังกรูด พูดจาอึกอัก

“ไม่... ไม่เจอก็ได้ ข้า...มาใหม่คราวหน้า”

เหลิ่งซีถอยต่อไปจนติดกำแพง พูดกับผู้ติดตามที่อยู่ไม่ไกลว่า

“ไป...กลับ!”

มองดูเขาแทบจะวิ่งหนี ลั่วหลันก็ขมวดคิ้ว เมื่อเทียบกับรัชทายาทชาติชั่วแล้ว เหลิ่งซีคนนี้ก็ยังดีกว่า แม้ว่าคำพูดของเขาเมื่อคราวก่อนจะฟังไม่เข้าหู แต่เห็นแก่ที่ช่วงนี้เขาไม่กล้ามาก่อปัญหาอีก นางจึงไม่คิดมาก