พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 128

ตอนนี้เขาปรากฏตัวในฐานะคนไข้ คงเรียนรู้มุขนี้มาจากรัชทายาทชาติหมา

เมื่อเห็นเขา สีหน้าของนางราบเรียบ รับบันทึกซักถามอาการจากอากังมาอ่าน

“ปวดหัว แน่นหน้าอก หายใจติดขัด”

"ใช่"

เหลิ่งซีมองดูนางพยักหน้าล้อเล่น "พี่สะใภ้ช่วยตรวจข้าหน่อย"

ลั่วหลันมองดูแบบซักถามอาการอย่างเย็นชาก่อนจะเอ่ยว่า

"กรุณาเรียกหม่อมฉันว่าหมอสุ่ย"

เหลิ่งซีตกตะลึง ฉีกยิ้มเปลี่ยนคำพูด

“หมอสุ่ยช่วยตรวจข้าหน่อย โรคของข้ารักษาได้ไหม”

ลั่วหลันขมวดคิ้วมองดูเขา จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา

“รักษาไม่ได้ องค์ชายห้ากลับไปเตรียมงานศพเถอะ!”

เหลิ่งซีพลันรู้สึกวิตกกังวล “เจ้าพูดอะไร ข้ามารักษากับท่าน ท่านทำกับคนไข้แบบนี้ได้อย่างไร”

ลั่วหลันจ้องมองเขาอย่างไม่เกรงใจ "องค์ชายห้า ท่านเป็นองค์ชาย มีหมอหลวงมากมายนับไม่ถ้วนในราชสำนัก ทำไมท่านมาตรวจอาการเล็กน้อยเช่นนี้กับหม่อมฉัน ล้อหม่อมฉันเล่นใช่ไหม"

“ข้าล้อเล่นที่ไหนกัน ข้ามาปรึกษาอย่างจริงใจ”

เหลิ่งซีคิดถึงเรื่องคราวก่อน กระแอมในลำคอแล้วพูดว่า

“คราวที่แล้วข้าเสียมารยาท ข้าแค่ล้อเล่น หวังว่าพี่สะใภ้จะไม่รังเกียจ ที่จริงข้ามาคราวนี้เพื่อดูว่า ท่านมีฝีมือการแพทย์ดีเยี่ยม มีวิธีรักษาพี่สี่หรือเปล่า”

ลั่วหลันเงยหน้าขึ้นมองเขาสายตาเย็นชา ย้อนถามช้าชัด

“เรื่องระหว่างสามีภรรยา ทำไมหม่อมฉันต้องบอกท่านด้วย หมดเวลาองค์ชายห้ารักษาแล้ว เชิญกลับไปเถอะ!”

"ท่าน..."

เหลิ่งซีกัดฟันมองดูนางอย่างโกรธเคือง "ท่านยังไม่ได้ตรวจชีพจรข้าด้วยซ้ำ จะไล่ข้าไปแล้วหรือ ท่านทำกับคนไข้แบบนี้หรือ"

ลั่วหลันไม่สนใจเขา พูดกับอากังโดยไม่เกรงใจ

“พ่อบ้าน ประเดี๋ยวไปติดประกาศหน้าประตูหุยชุนถัง โรงหมอแห่งนี้รักษาเฉพาะชาวบ้าน ไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้ามา”

ความหมายของนางชัดเจน โรงหมอของนางไม่รับสมาชิกราชวงศ์และขุนนาง