พายุรักแห่งเม็ดทราย นิยาย บท 5

นาราภัทรเดินออกมาจากห้องนอนในชุดที่เตรียมพร้อมสำหรับการออกไปทำงานเป็นบาร์เทนดี้ชงเหล้าในผับของ

อีตาพอลจอมแตะอั๋ง ชุดทำงานที่พอลบังคับให้บาร์เทนดี้ทุกคนต้องสวมขณะทำงานคือเสื้อกล้ามแบบสปอร์ตลายเสือกับกางเกงหนังสีดำสนิทเข้ารูป

เสื้อกล้ามสปอร์ตลายเสือกับกางเกงหนังสีดำอาจจะดูธรรมดาไม่หวือหวาเท่าใดนักถ้าหากถูกวางไว้เฉยๆ หรืออยู่ในเรือนร่างของหญิงสาวอื่นที่ไม่ใช้น้ำหนาว

เสือตัวสั้นที่ถูกสวมใส่บนเรือนกายที่อรชรอ้อนแอ้นได้เปิดผิวกายเนียวขาวผ่องยองใยตรงช่วงเอวคอดกิ่วล่อตาล่อใจบรรดานักท่องราตรียิ่งนัก สะโพกผายกลมกลึงต้นขาเรียวยาวเข้ารูปสวยกับกางเกงหนังสีดำยั่วน้ำลายให้เสือหิวทั้ง

หลายต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก!...

นาราพรรณเห็นพี่สาวออกมาจากห้องนอนด้วยชุดพร้อมสำหรับการไปทำงานก็จ้องมองเขม็งขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“น้ำหนาวจะออกไปทำงานด้วยชุดนี้เลยหรือ”

“ทำไมหรือน้ำค้าง”

นาราภัทรก้มลงมองชุดทำงานของตนเองจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วเอ่ยถามน้องสาว ไม่เข้าใจว่าตนเองแต่งตัวแปลกตรงไหน เธอก็ใส่ชุดนี้เพื่อไปทำงานทำหน้าที่เป็นบาร์เทนดี้อยู่ทุกวัน

“น้ำค้างว่ามันเอ่อ...โป๊เกินไปถ้าหากตัวจะออกไปขึ้นรถเมล์ด้วยชุดนี้”

นาราพรรณอ้อมแอ้มตอบพลางแกล้งลากนิ้วไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งผิวกายขาวเนียนผ่องที่เปิดเปลือยให้เห็น ขนาดเธอเป็นผู้หญิงเป็นน้องสาวได้เห็นผิวขาวๆ เนียนนุ่มมือแล้วยังต้องกลืนน้ำลายลงคอแล้วถ้าเป็นพวกเสือ สิงห์ กระทิง แรด มีหรือจะไม่ต้องการครอบครองเรือนร่างอรชรกลมกลึงที่งดงามยิ่งกว่านางในวรรณคดี

นาราภัทรยิ้มหวานให้แฝดน้องจากนั้นก็หยิบเสื้อโค้ทสีดำตัวยาวเลยมาถึงหัวเข่าชูให้คนถามได้ดู

“ไม่โป๊หรอกน้ำค้างเดี๋ยวตอนออกจากบ้านเราก็สวมเสื้อโค้ทคลุมทับไปอีกที คราวนี้ก็ไม่โป๊แล้ว”

“ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าตัวจะออกไปทั้งชุดลายเสือ” นาราพรรณถอนหายใจเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอกก่อนจะเอ่ยถามต่อ

“ทำไมวันนี้ตัวถึงได้แต่งชุดนี้ไปเลยล่ะ ปกติจะไปเปลี่ยนชุดที่ผับไม่ใช่หรือ”

“ฮื้อ...ใช่แต่ก่อนเราไปเปลี่ยนชุดที่ผับ แต่มาพักหลังๆ เรากับเพื่อนร่วมงานรู้สึกเหมือนกับว่าในห้องแต่งตัวถูกซ่อนกล้องวงจรปิดไว้ เวลาเปลี่ยนชุดทีไรเหมือนถูกสายตาของอีตาพอลคอยจับจ้องยังไงยังงั้น”

นาราภัทรเอ่ยบอกน้องสาวพลางหยิบเสื้อโค้ทตัวยาวมาสวมทับชุดลายเสื้อแล้วติดกระดุมให้เรียบร้อย

“แล้วไม่ลองหาดูหรือคะว่ามีกล้องซ่อนอยู่ตรงไหนหรือเปล่า”

นาราพรรณขยับกายเข้าไปช่วยแฝดพี่ติดกระดุมเสื้อโค้ทที่มีนับสิบเม็ดจากนั้นก็หันไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กยื่นให้แฝดพี่

“เรากับเพื่อนๆ หาจนทั่วห้องแทบจะรื้อแห่งแต่งตัวก็ว่าได้ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไม่รู้อีตาพอลโรคจิตมันซ่อนกล้องไว้ตรงไหน”

“ถ้างั้นเลิกทำงานที่ผับอีตาพอลดีมั้ยเพื่อความสบายใจของน้ำหนาวด้วย”

นาราพรรณเอ่ยถามพร้อมกันนั้นก็หยิบเสื้อโค้ทของตนเองมาให้แฝดพี่ช่วยสวมใส่บ้าง เธอกับน้ำหนาวจะคอยดูแลซึ่งกันและกันเสมอมาทั้งที่อยู่ในเมืองไทยจนกระทั่งมาศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ถ้าหากเธอได้กินเช่นไรพี่น้ำหนาวก็จะได้กินเช่นนั้นเหมือนกัน ถ้าหากเธอทุกข์ใจหมองเศร้าพี่น้ำหนาวก็ยิ่งทุกข์ยิ่งเศร้ามากกว่า ความเป็นพี่น้องเป็นฝาแฝดที่เกิดห่างกันแค่ไม่กี่วินาทีทำให้สองสาวรักใคร่กลมเกลียวเหมือนเป็นคนๆ เดียวกัน

นาราภัทรเปิดประตูห้องออกกว้างให้น้องสาวเดินออกจากห้องก่อนจึงได้ก้าวตามออกมาบ้างแล้วล็อกประตูให้เรียบร้อยจากนั้นก็ก้าวเดินตามน้องสาวตรงไปที่ลิฟท์โดยไม่ลืมตอบคำถามของน้ำค้างที่เอ่ยไว้ก่อนหน้านี้

“บอกตามตรงว่าเราเสียดายเงินนะน้ำค้าง ผับที่อยู่ในถนนเส้นนั้นมีผับอีตาพอลที่เดียวที่จ่ายเงินค่าแรงให้มากที่สุด ลูกค้าก็เยอะพลอยทำให้เราได้รับทิปเยอะไปด้วย”

“แต่มันเสี่ยงน่ะน้ำหนาว ทั้งอีตาพอลทั้งลูกค้าวีไอพีของมันไม่มีใครน่าไว้วางใจสักคน สายตาแต่ละคนที่มองเด็กเสริฟสาวๆ ในผับโดยเฉพาะน้ำหนาวเป็นมันวาวราวกับจ้องขบเนื้อของน้ำหนาวให้ได้”