พัง นิยาย บท 31

"ค่ะคุณพ่อ... แต่เมย์เลิกกับพี่ทีแล้วค่ะ" คุณพ่อหัวเราะเบา ๆ

"ทียอมที่ไหน... ตอนนี้ไม่เที่ยว ไม่ไปไหนแล้ว สงสัยรักลูกมาก..." ฉันได้แต่ยิ้มแหง ๆ ให้คุณพ่อ ฉันไม่คิดเลย นึกไม่ถึงเลย ว่าพ่อฉันจะเป็นพ่อสมบัติคนนี้...

"พ่อมาที่นี่ได้ยังไงคะ... ทำไมถึงรู้" คุณพ่อหยิบมือถือเปิดรูปส่งให้ฉันดูอีก

มีเป็นอัลบั้มเลย... 'ลูกสาว'

ในนั้นมีรูปสมุดบันทึก มีรูปกระดาษที่คุณพ่อเขียน มีรูปถ่ายเก่า ๆ ของแม่มุกและคุณพ่อ หลังรูปเขียนบรรยายทุกอย่าง วัน สถานที่... รวมไปถึงความรู้สึกคุณพ่อ...

"คุณทิพย์และพี่น้อย ไปเจอกล่องนี้ พ่อเองก็จำไม่ได้ว่ากล่องอะไร สงสัยคุณย่าเอาไปซ่อนไว้... พอพ่อเปิดดูก็เห็นรูปพวกนี้ พ่อแอบตกใจนะ แต่พออ่านทุกอย่าง พ่อก็เริ่มปะติดปะต่อได้ทีละนิด ความจำมันเริ่มกลับมาเรื่อย ๆ คุณทิพย์ก็ช่วยพ่อหา...จนวันนั้น วันที่เมย์จะออกจากบ้าน คุณทิพย์บอกพ่อว่าเห็นปานที่หลังเมย์..."

"...คุณพ่อก็คิดว่าเมย์เป็นลูกสาวคุณพ่อเลยเหรอคะ" คุณพ่อส่ายหน้า

"ไม่ พ่อฉุกคิดสักพัก เลยนึกได้ ว่าเมย์เคยบอกมีบ้านอยู่โคราช พ่อเลยมาเปิดกล่องดูอีกครั้ง หลังรูปถ่ายก็ถ่ายที่โคราชจริง ๆ พ่อก็เลยให้คนตามสืบเมย์"

ตามสืบฉัน!

"แสดงว่าคุณพ่อรู้... ว่าเมย์อยู่ไหน ทำอะไรเหรอคะ" ฉันถามอย่างตกใจ

"อื้ม... เมย์อยู่คอนโดเก่าที แต่พ่อไม่ได้บอกทีหรอกนะ เมย์ไปไหนกับผู้ชาย และเด็กผู้หญิงที่เคยพามาเลี้ยงที่บ้าน อ่ะนี่ ไงรูป" คุณพ่อเลื่อนรูปในโทรศัพท์ให้ฉันเรื่อย ๆ จนหยุดที่รูปฉันอุ้มปลายฟ้า เดินกับตาข้างห้อง

"แล้วพ่อก็ตามมาถึงนี่เหรอคะ" คุณพ่อพยักหน้า

"คนตามสืบให้ เขาบอกว่าเมย์มาที่นี่ พ่อเลยลองตามมา อาจจะรู้อะไรเพิ่ม... พ่อเลยเอารูปแม่มุกให้คนเก่าแก่แถวนี้ดู เขาก็ชี้ไปที่กำแพงวัด... พ่อเดินมาก็เจอเมย์นั่งอยู่พอดี แล้วยิ่งเจอหน้ายาย พ่อเหมือนจะหยุดหายใจ พ่อตกใจมาก... พ่อจำยายได้ จำเรื่องต่าง ๆ ได้ทันที"

ฉันฟังคุณพ่อเล่า นึกตามก็ยังตกใจอยู่เลย ใครจะไปคิด ว่าโลกจะกลมขนาดนี้...

"ผู้ชายที่ฝากเมย์เลี้ยงลูก คือเพื่อนเมย์จริง ๆ เหรอลูก" พ่อคงหมายถึงตาข้างห้อง

"ค่ะ เพื่อน เขาคอยช่วยเหลือเมย์ทุกอย่าง เมย์ไปอยู่ที่คอนโดเขาค่ะ แต่คุณพ่อไม่ต้องห่วง เมย์ไม่ได้นอนกับเขา มันมีสองห้องนอน เราเป็นแค่เพื่อนกัน เหมือนรูมเมทค่ะ" คุณพ่อถอนหายใจทันที

"ลูกกลับมาอยู่บ้านเราสิ..." ฉันส่ายหน้าทันที

"เมย์ขออยู่ข้างนอกก่อนนะคะ บางทีระยะห่าง และเวลามันอาจจะเปลี่ยนคนได้"

" ลูกยังรัก... ทีอยู่ใช่ไหม" ฉันเม้มปากแน่น... ก่อนจะถอนหายใจตอบไป

"เมย์คงรักอยู่มั้งคะ แต่มันทนไม่ไหว... ให้กลับไปคบ เมย์กลัวว่าจะเป็นเหมือนเดิม มันทั้งรักทั้งเข็ดเลยค่ะคุณพ่อ" คุณพ่อถอนหายใจตาม

"เมย์มีลูกชายก็ดีแล้ว... ต่อไป เขาจะได้ช่วยเมย์บริหารโรงแรม...และสืบทอดตระกูล อนันธรากุล ไว้ นอกจากเมย์ก็ไม่มีใครแล้ว... พ่อมีลูกคนเดียว ถึงทีจะใช้นามสกุลนี้อยู่แล้วก็เถอะ... เมย์อย่าพรากพ่อพรากลูกเลยนะ... มาถึงวันนี้พ่อรู้แล้ว ว่ามันทรมานแค่ไหน ทีไม่ได้เลวร้ายขนาดเป็นพ่อคนไม่ได้ เขากำลังปรับ..."

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

"คุณพ่อจะให้เมย์กลับไปแต่งงานกับพี่ทีเหรอคะ"

"พ่อไม่อยากให้ลูกแต่งงานกับที... แต่ลูกกลับมาอยู่บ้าน อยู่เป็นครอบครัวเลี้ยงลูกด้วยกัน มันจะไม่ดีกว่าเหรอ"

"..."

"ทีก็เหมือนลูกชายแท้ ๆ พ่อ พ่อเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก เซ็นรับรองบุตร พ่อรู้มาตลอดนะว่าเขาเจ้าชู้ แต่พ่อคงทำใจไม่ได้ หากลูก ๆ แต่งงานกัน ถ้าเกิดทะเลาะกัน เลิกกันไป... มันปัญหาหนักแน่ ๆ มันอาจจะมองหน้ากันไม่ติดเลย พ่อเคยผ่านชีวิตครอบครัวมาก่อน เวลาที่สามีภรรยาทะเลาะกัน บรรยากาศในบ้านมันพาลพังไปหมด พังจนบางที เกลียด และตัดขาดกันไปเลย... พ่ออยากให้เราเป็นครอบครัว พ่อ คุณทิพย์ พี่ที น้องเมย์... และตาหนู ให้ตาหนูเป็นน้องคนเล็กสุดก็ได้"

ฉันนั่งอึ้ง... ไม่คิดว่าคุณพ่อจะคิดไปไกลถึงขนาดนั้น

"หากลูกอยู่แบบนั้น... ลูกจะได้ไม่พรากพ่อ พรากลูกเขา ถ้าเวลามันผ่านไป ลูกมั่นใจ... ลูกอย่างแต่งจริง ๆ ลูกค่อยคิดอีกที ตอนนี้พ่อยอมให้ลูกแต่งงานกันไม่ได้จริง ๆ พ่อเองก็ยังไม่แน่ใจว่าทีจะหยุดได้จริงไหม คุณทิพย์ก็ลุ้นอยู่ทุกวัน... พ่อไม่อยากให้ลูกเจออะไรหนัก ๆ อีกแล้ว อยากเห็นลูกมีความสุขสักที..."

ฉันส่งยิ้มให้คุณพ่อทันที...

"ไว้พี่ทีเปลี่ยนได้ เมย์จะบอกคุณพ่อคนแรกค่ะ ว่าเมย์อยากแต่งงานกับพี่ทีไหม..." คุณพ่อพยักหน้าและลูบหัวฉันเบา ๆ

จนปลายวิ่งมาจากในบ้าน...