พัง นิยาย บท 32

"ยิ้มอะไรลูก..." คุณพ่อถามฉันทันที เมื่อฉันนั่งเงียบ และเอาแต่จ้องจอมือถือ

"คุณพ่อคะ... นี่ไง เด็กที่เมย์พาไปเลี้ยง เขามาโคราชด้วยนะคะ ตอนนี้อยู่เขาใหญ่ค่ะ"

ยายและปลายขมวดคิ้วสงสัย ฉันจึงเดินไปเปิดรูปปลายฟ้าให้ดูทีละคน...

"น่ารักมาก! พ่อเขาคือคนที่มาส่งเหรอ!" ปลายดี๊ด๊าใหญ่ ยายก็ได้แต่ขอดูรูปแล้ว ขอดูรูปอีก...

"น่าชังนะ อ้าว... เขามาส่ง ทำไมไม่ชวนเขาเข้าบ้านล่ะ เมย์เอ้ย" ฉันทำหน้ามุ่ย ถ้าพาเข้าบ้านคงเป็นข่าวฉาวไปทั้งหมู่บ้าน

"ชาวบ้านได้นินทาเอาสิคะ คุณพ่อจะกลับกรุงเทพยังไงคะ... มากับใครเหรอคะ"

"คนขับรถที่บ้าน ตอนนี้เขานั่งรอที่ร้านขายของชำข้างวัด ไม่ต้องห่วงพ่อหรอก เมย์ล่ะลูก กลับยังไง กลับพร้อมพ่อไหม เดี๋ยวพ่อกลับแล้ว" ฉันส่ายหน้า

"กลับ พร้อมเพื่อนค่ะ"

"ชวนมากินข้าวที่บ้านสิ" โถ่ยาย ชวนตาข้างห้องมากินข้าวที่บ้าน เขาจะกินได้ไหมเนี่ย

"ชวน ทำไมคะ ไหนบอกเมย์ว่าอย่า ยุ่มย่ามกับผู้ชาย" ยายทำหันมองไปทางอื่น ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ

"เด็กสมัยนี้ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ" ฉัน ปลาย และคุณพ่อ หัวเราะยายทันที คนแก่แอบบ่นคนเดียว...

Line

ฉัน: นาย มากินข้าวเย็นบ้านฉันไหม...

Boss: ได้นะ ตังค์หมดแล้วเนี่ย! ส่งโลเคชั่นมาใหม่นะ ฉันจำไม่ได้แล้ว ฮ่า ๆ

ฉันรีบส่งโลเคชั่นให้เขา ก่อนที่ฟ้ามันจะมืดก่อน เอ๊ะ เรื่องขับรถเร็ว!

ฉัน: นี่!!! อย่าขับรถเร็วเด็ดขาด!

Boss: ครับ

ครับ... งั้นเหรอ อ่านแล้วขนลุกทันที...

ฉัน ปลาย และยาย รีบเตรียมกับข้าวรอตาข้างห้อง ส่วนคุณพ่อนั่งดูทีวี คุยโทรศัพท์รอ

สงสัยกำลังรายงานคุณแม่อยู่ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว...

‘ครืน~’ นั่นไงเสียงรถสปอร์ทตาข้างห้องมาแล้ว

เขาลงจากรถอุ้มปลายฟ้าที่หลับซบไหล่เข้าบ้าน... ส่วนฉันรีบจัดผ้าห่มและหมอน ก่อนที่ตาข้างห้องจะวางปลายฟ้าลงเบา ๆ

เด็กน้อย... คงเหนื่อยสินะ

"สวัสดีครับ" เขายกมือไหว้คุณพ่อ และยายก่อนจะหันไปยิ้มให้ปลาย

ส่วนปลายหน่ะเหรอ ยังตกตะลึงอยู่จ้ะ

"นั่งก่อน ๆ" คุณพ่อผายมือให้ตาข้างห้องนั่ง

"ขับรถมาส่งเมย์ตั้งไกล เหนื่อยไหมล่ะ" ยายเริ่มดันกับข้าวกับปลาไปใกล้ ๆ เขา

"สบายมากครับ ยายสบายดีไหมครับเนี่ย อย่าบอกนะว่ายายทำหมดเลย โห น่ากินมากครับ" เขามองกับข้าวบนโต๊ะตาเป็นประกาย

เมนูวันนี้คือ! ต้มแซ่บกระดูกหมู น้ำพริกปลาทู วงเล็บใส่ปลาร้า ผัดบวบใส่ไข่ และหมูคั่วเกลือ

ของโปรดเมย์ลินทั้งนั้น

"ใช่ ทำเอง กินปลาร้าได้ไหมล่ะ" ยายยิ้ม และดันน้ำพริกปลาทูไปใกล้เขาอีก

"ของโปรดเลยครับ" ไม่อยากจะเชื่อเลย เขาเนี่ยนะกินปลาร้า โม้แน่ ๆ โม้แน่นอน...

ฉันรีบตักน้ำพริกปลาทูใส่จานเขาทันที...

ไหน... กินให้ดูหน่อยสิ!

"อ่ะ งั้นนายกินเยอะ ๆ นะ! ฮ่า ๆ" เขามองน้ำพริกในจานตัวเอง ก่อนจะจ้องหน้าฉันเขม็ง

"เยอะไปไหมเนี่ย" คุณพ่อหัวเราะเบา ๆ และลูบผมฉัน คงจะรู้ว่าฉันกำลังแกล้งเขาอยู่...

"ชอบไม่ใช่เหรอ กินเร็ว ๆ" เขาเบะปากใส่ฉัน ก่อนจะค่อย ๆ คลุกข้าวสวย และตักมันเข้าปาก

เขาขมวดคิ้ว หลับตาปี๋!

"อร่อยมากเลยครับ" และหันไปชมยายฉันทันที ตอนนี้หน้าเขาเริ่มแดง แถมยังเหงื่อไหลอีกด้วย

"ฮ่า ๆ" ฉันกับปลายหัวเราะลั่น เขาได้แต่จิกตาใส่ฉัน และเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ

ฉันจึงตักหมูคั่วเกลือให้เขาแทน น่าสงสารชะมัด!

อยู่บ้านฉัน เขาคงไม่กล้าด่าฉัน สะใจจริง ๆ

"แอะ แอะ" นั่น... ปลายฟ้าตื่นแล้ว ฉันรีบดีดตัวลุกจากเก้าอี้ รีบไปอุ้มปลายฟ้า มานั่งที่โต๊ะกินข้าวทันที...

ปลายฟ้ากินอะไรไม่ได้สักอย่าง ได้แต่มองกับข้าวบนโต๊ะ และมองหน้าทุกคน

"เมย์รู้ไหม พ่อเห็นปลายฟ้าที่บ้านครั้งแรก ใจพ่อวูบเลย นึกถึงลูกสาวตัวเอง" มิน่าล่ะ ตอนนั้นคุณพ่อถึงได้ยืนนิ่ง...

"ลูกสาวคุณพ่ออยู่นี่แล้วไงคะ" คุณพ่อยิ้มให้ฉัน ก่อนจะลูบผมฉันและปลายฟ้า...

ใคร ๆ ก็เอ็นดูปลายฟ้า เห็นไหมล่ะ!

"น่าตีนะเนี่ย..." ปลายฟ้ายิ้มให้คุณพ่อหนึ่งที ก่อนจะเริ่มเอื้อมมือไปหยิบช้อนส้อมฉัน...

"เธอกินข้าวก่อนไหม... มา ๆ" ตาข้างห้องยื่นมือจะอุ้มปลายฟ้าไป

เรื่องอะไรจะให้...