พัง นิยาย บท 33
ฉันตื่นไปทำงานแต่เช้า เหมือนเดิมตาข้างห้องมาส่ง... และเหมือนเดิม ถูกพี่ ๆ ที่ร้านแซว
วันนี้ฉันมีนัดกับสายฝน และแตงโมช่วงบ่าย ฉันต้องพาปลายฟ้าไปด้วย เพราะตาข้างห้องบอกว่างานยุ่งมาก ฉันสงสารเขา... เขากลับจากโคราชก็ต้องมาเคลียร์งานที่ค้างไว้อีก... คงเหนื่อยน่าดู
งานที่ร้านกาแฟปกติ ลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ กว่าจะได้เลิกงานก็เลทไปสามสิบนาที
ฉันเริ่มเหนื่อย เพราะตาหนูเริ่มดิ้นแรง บางทีฉันก็แอบเสียวท้องวูบวาบเหมือนกัน... อยากไปหาหมอแล้ว อยากเห็นว่าเขาตัวใหญ่ขนาดไหน...
เมื่อฉันไปรับปลายฟ้าเสร็จ ก็ขับรถของตาข้างห้องไปเจอเพื่อน ๆ ที่ห้างคุณเซ็น... เรื่องเจอพี่ทีฉันเฉย ๆ ไปแล้ว ตอนนี้ เจอก็ได้ ไม่เจอก็ได้มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก
"พาลูกมาด้วยอีกแล้ว!" แตงโมแซวทันทีที่ฉันมาถึง ก่อนจะรีบอุ้มปลายฟ้าไปนั่งตัก...
"มีเรื่องพี่ทีมาอัพเดท..."สายฝนเริ่มเข้าเรื่องทันที
"ไม่มีเรื่องอื่นคุยแล้วใช่ไหม อ่ะ ๆ เล่ามา..." ฉันนั่งมองแตงโมกับปลายฟ้าด้วย ฟังสายฝนไปด้วย...
"เรื่องผู้หญิงไม่ค่อยได้ยินแล้ว ส่วนเรื่องกินเหล้า พี่เอสบอกว่าที่ผับก็ไม่ค่อยไป นอกจากมีนัดคุยกันกับเพื่อน..."
ฉันพยักหน้าเบา ๆ
ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องคุณพ่อให้สองคนนี้ฟัง ทุกคนถึงกับเอามือทาบอก และอ้าปากค้าง
"นะ... นี่แกคือลูกสาวตระกูล อนันธรากุล จริงเหรอ พะ... พี่ทีไม่ใช่? แสดงว่าแกคือเจ้าของโรงแรมอนันธรางั้นเหรอ" ฉันพยักหน้าเบา ๆ สายฝนยังคงอ้าปากค้าง เหมือนกำลังช็อค
"คุณพ่อบอกว่าใช่ แต่ฉันบริหารไม่เป็นหรอกนะ ใครจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่ฉันอยากเจอแม่พี่ทีชะมัด คิดถึงท่าน ท่านช่วยให้ฉันกับพ่อเจอกัน" แตงโมยิ้มเบา ๆ ก่อนจะเอานิ้วชี้จิ้มเข่าฉัน
"แม่สามี?" ฉันเบะปากใส่ทีนึง
"นี่ ๆ ก็พ่อฉันบอกแล้ว อยากให้เป็นพี่น้องกัน กลัวคบกัน เลิกกันมันจะมองหน้ากันไม่ติด" สองคนนั้นหัวเราะเบา ๆ
"พี่น้อง... ท้องชนกัน คนเคยเอากันเป็นพี่น้องกันได้เหรอ" สายฝน!
ฉันรีบตีแขนสายฝนทันที!
"ทำไมจะไม่ได้ นี่สมัยไหน นี่ปีอะไรแล้ว ลืม ๆ ไปเถอะ!"
‘ครืน ครืน~’ คุณพ่อ
ฉันรีบยกมือห้ามสองคนนั้นทันที… กลัวหลุดคำหยาบเข้าไปในสาย
"ค่ะ คุณพ่อ"
(ลูกเมย์ มาที่บ้านเราได้ไหมลูก วันนี้เราจะคุยกันเรื่องลูกนะ...) พี่ทีอยู่บ้านแน่ ๆ
"เอ่อ เขาอยู่ใช่ไหมคะ"
(อยู่ มาเถอะ ยังไงก็พี่ลูกนะ) ฉันถอนหายใจเบา ๆ เอาวะ!
"ค่ะ" สองคนนั้นรีบยื่นหน้ามาใกล้ฉันทันที อยากรู้อยากเห็นตามเคย
"ฉันต้องกลับบ้านคุณพ่อ ต้องไปเจอทุกคน รวมถึงพี่ที..." สองคนนั้นมองหน้ากัน และหันกลับมาจ้องหน้าฉัน
"โอเคนะ ปลายฟ้าล่ะ" ฉันลุกขึ้นเดินไปอุ้มปลายฟ้า มาจากแตงโม
"พาไปด้วย พ่อเขายุ่งอ่ะ ฉันไปล่ะ... บาย" ฉันจับมือปลายฟ้าบ้ายบาย สายฝนและแตงโม
ประมาณชั่วโมงกว่า ๆ ฉันก็มาถึงบ้านหลังนี้... ขับรถตาข้างห้องมานี่ล่ะ
ที่นี่ยังเหมือนเดิม... รถพี่ทียังอยู่... ฉันได้แต่ยืนนิ่ง… รีบสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะอุ้มปลายฟ้าเดินเข้าบ้าน
"หนูเมย์... แม่คิดถึง" คุณแม่วิ่งมากอดฉันคนแรก เรื่องที่ฉันเป็นลูกสาวคุณพ่อ คุณแม่คงรู้แล้วสินะ
"เมย์ก็คิดถึงคุณแม่ค่ะ นี่วันนี้พาปลายฟ้ามาด้วย" คุณแม่ยิ้มกว้าง และรีบอุ้มปลายฟ้าไป
ฉันเดินตามหลังคุณแม่มาที่ห้องนั่งเล่น… ก็เห็นคุณพ่อและพี่ที นั่งอยู่...
พี่ทีตกใจ ดีดตัวลุกจากโซฟา เดินมาหาฉันทันที
"เมย์... คิดถึงเมย์จัง" เขากอดฉันแน่น จนคุณพ่อกระแอมใส่
"กอดลูกสาว… ไม่เกรงใจพ่อเขาเลยนะ" พี่ทีหันไปมองหน้าคุณพ่อทันที คิ้วเข้ม ๆ กำลังขมวดเป็นโบว์
"ครับ... อะไรเหรอครับ ผมไม่เข้าใจ" คุณพ่อวางหนังสือพิมพ์ลงบนโซฟา ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น เดินมาหาฉัน... แล้วเอามือโอบไหล่ฉันไว้
พี่ทียังดูตกใจไม่หาย...
"เมย์ คือลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อ..." พี่ทีเบิกตากว้าง... มองฉันกับคุณพ่อสลับกัน
เขาตัวสั่น... และค่อยก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว...
"ล้อ... ผมเล่นใช่ไหมครับ..." คุณแม่เดินอุ้มปลายฟ้ามายืนข้าง ๆ พี่ที
"เรื่องจริงตาที... หนูเมย์ คือลูกสาวคุณพ่อ ลูกมีน้องสาวแล้วนะ" พี่ทีเอามือกุมขมับทันที เขาเริ่มเครียด เครียดจนเห็นได้ชัด...
"อะไรอีกครับแม่... ทำไมมีแต่เรื่องที่ผมคิดไม่ถึง" คุณแม่ตบไหล่พี่ทีเบา ๆ
"พ่ออยากคุยกับลูก ๆ เรื่องหลานในท้อง... รวมถึงเรื่องโรงแรม ไปนั่งกันก่อน..." คุณพ่อโอบไหล่ฉันเดินมานั่งที่โซฟา พี่ทียังคงตกใจไม่หาย... แต่ก็ค่อย ๆ เดินตามหลังฉันมาช้า ๆ
" ไม่จริงใช่ไหม... เมย์" เขาเอื้อมมาจับมือฉันแน่น ฉันมองตาคม ๆ คู่นั้น ก่อนจะพยักหน้าให้เขาเบา ๆ
"จริงค่ะ" พี่ทีถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะล้มตัวพิงโซฟา เงยหน้ามองเพดาน แล้วเอามือกุมขมับตัวเอง...
"เรื่องหลาน... ก็ช่วยกันเลี้ยง จะได้อยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก..." พี่ทีถอนหายใจไม่หยุด
"ที... ฟังก่อนลูก" คุณแม่บีบไหล่พี่ที เพื่อเตือนสติ
ฉันเห็นอาการเขา แล้วเครียดแทน...
"ครับ ต่อเลย..." เขาพยายามตั้งสติฟัง แต่ตายังจ้องฉันอยู่...
"ลูกยังจะทำงานกับบอสอีกเหรอ... เงินก็มีมากแล้ว ไปดูงานที่โรงแรมดีกว่าไหมลูก" ฉันส่ายหน้าทันที
"เมย์เลี้ยงปลายฟ้า เพราะเมย์อยากเลี้ยงค่ะ ปลายฟ้าน่ารัก... เมย์สบายใจเวลาเลี้ยงเขา ต่อให้เมย์ทำงานที่โรงแรม เมย์ก็จะช่วยบอสเลี้ยงปลายฟ้า เพราะบอสคือเพื่อนเมย์... ช่วยเหลือเมย์มาตลอด"
พี่ทีจ้องหน้าฉันทันที...
"เพื่อนจริงเหรอเมย์... เพื่อนแล้วทำไมอยู่ด้วยกัน" พี่ทีถามฉัน และสายตาคม ๆ คู่นั้นจ้องฉันเค้นคำตอบ
นี่เขารู้ได้ยังไง ว่าฉันอยู่กับตาข้างห้อง
"เพื่อนค่ะ... อยู่ด้วยกันไม่ใช่ว่าเมย์จะมีอะไรกับเขา... เขาคือเพื่อนเมทเมย์ อย่าคิดว่าคนอื่นเหมือนพี่ทีสิคะ" คุณพ่อกับคุณแม่หันมองหน้ากันทันที
"เมย์ พี่ไม่เชื่อหรอก... เมย์ทำอะไรอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ เมย์เลิกทรมานพี่ได้ไหม พี่รักเมย์นะ... ทำไมเมย์ไม่เหมือนเดิม หรือเมย์คบกับเขาแล้ว"
ฉันถอนหายใจทันที เหมือนพี่ทีกำลังหึงฉันกับตาข้างห้องมาก...
" พี่ที เมย์ไม่ได้เหมือนพี่นะคะ อย่าลืม... ว่าเมย์เป็นคนยังไง คบกันมาสองปีพี่นอกใจเมย์เป็นร้อยครั้ง เมย์เคยนอกใจพี่ทีกลับไหม พี่ทีคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัวเองเหรอคะ... เมย์เจ็บพอแล้วค่ะ อย่ามาหึงเมย์ไม่มีเหตุผล"
"ไม่ให้พี่หึงได้ไง... พี่รักเมย์ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเจ้าชู้แล้วนะ มันคือความรู้สึกล้วน ๆ"
รักเมย์อีกแล้ว
"นี่ยังน้อย... พี่ทีแค่เห็นเมย์อยู่กับบอสคนเดียว ถ้าเมย์ทำเหมือนพี่ทีนะ พี่ทีคงกระอักเลือดตาย"
"เมย์..."
"พอ... นี่เห็นไหม พ่อถึงไม่อยากให้กลับมาคบกัน ลูกทะเลาะกันอีกแล้ว เดี๋ยวมันจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนมองหน้ากันไม่ติด"
"ผมขอโทษครับ..." ฉันได้แต่ก้มหน้ามองนิ้วตัวเอง... โดนดุทั้งคู่
คุณพ่อถอนหายใจใส่พวกเรา... ก่อนจะลุกออกไปเดินเล่นหน้าบ้าน คุณแม่ก็อุ้มปลายฟ้าออกไปด้วย
คงปล่อยให้เราสองคนทะเลาะ หรือไม่ก็เคลียร์กันให้เต็มที่...
พอคุณพ่อกับคุณแม่ลุกออกไป พี่ทีก็ลุกมานั่งข้าง ๆ ฉันทันที
และตอนนี้... หน้าคม ๆ ก็ซบลงที่ไหล่ฉัน...
"เมย์ พี่คิดถึงเมย์... เมย์ไปอยู่ที่อื่นเถอะนะ ไปอยู่กับเขาทำไม"
เรื่องตาข้างห้องอีกแล้ว...
"เมย์ไปอยู่กับเพื่อนเมย์ เมย์ผิดตรงไหนคะ"
"ทำไมต้องมีเพื่อนเป็นผู้ชาย"
"จะเพศไหน เป็นเพื่อนกันได้หมดค่ะ อีกอย่างเพื่อน... มันก็ไม่มีวันนอกใจเรา..."
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง