พัง นิยาย บท 34
พี่ทีถอนหายใจใส่ฉันอีกแล้ว...
"เมย์ จะใครก็ได้ แต่ไม่ใช่มันได้ไหม..." อะไรของพี่ที ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ
"พี่ที เรียกเพื่อนเมย์ดี ๆ ค่ะ!" เขาจับมือฉันขึ้นมาแนบอก
"ทำไมเมย์ไม่ฟังพี่เหมือนแต่ก่อน... พี่เป็นห่วงเมย์นะ" ฉันถอนหายใจ และดึงมือกลับ
"ฟังพี่ทีเหมือนแต่ก่อน เมย์ก็โง่น่ะสิคะ" เขาก้มหน้านิ่ง ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวเอง
อะไร!
มือหนาหยิบสร้อยคอเส้นนึงออกมา... ในสร้อยเส้นนั้น... มีแหวนเพชรวงนึง ห้อยอยู่...
แหวนที่เขาขอฉันแต่งงานนี่น่า...
"พี่เป็นของเมย์... พี่เป็นของเมย์คนเดียว" เขากำแหวนวงนั้นแน่น ก่อนจะหันมามองฉัน...
สายตาคม ๆ คู่นั้น... ตอนนี้มันดูอ่อนแอเหลือเกิน
หัวใจฉันเต้น ตึก ตึก... ได้แต่จ้องมองดวงตาคู่นั้น... มันอึดอัด มันหน่วงในใจ หน่วงจนฉันพูดอะไรไม่ออก...
ฉันกำลังอ่อนแออีกแล้ว...
"พะ... พี่ทีคงพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน ใช่ไหมคะ" ฉันแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน
"เมย์คนเดียว..." ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้าเขา
"เมย์กลับก่อนนะคะ พาลูกเขามานานแล้ว" ฉันรีบคว้ากระเป๋าลุกจากโซฟา
"พี่เป็นห่วงเมย์นะ... เขาหวังดีกับเมย์รึเปล่าก็ไม่รู้" ฉันหันไปมองพี่ทีแวบนึง ก่อนจะกัดฟันตอบเขาไป
"คงจะหวังดีกว่าพี่ทีค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงเมย์นะคะ พี่ชาย"
ฉันหันหลัง รีบเดินออกจากบ้านทันที...
เหอะ เห็นไหมฉันเกือบแพ้คารมเขาอีกแล้ว... ทำไมฉันขี้ใจอ่อนแบบนี้นะ คิดสิเมย์ลิน เพราะเธอเป็นแบบนี้ เธอถึงโดนเขาหลอกง่าย ๆ คิด ๆ แล้วก็จำไว้ด้วย เห้อ!
"แอะ แอ้" คุณแม่อุ้มปลายฟ้าที่กำลังร้องไห้มาหาฉัน ฉันรีบวิ่งไปสตาร์ทรถเปิดแอร์... ก่อนจะเดินไปอุ้มปลายฟ้ามาวางที่คาร์ซีท... และเดินอ้อมขึ้นไปนั่งป้อนนมปลายฟ้าอีกฝั่ง...
คุณแม่ก็ขึ้นมาด้วย
"หนูเมย์ยังไม่เข้าใจกัน กับตาทีใช่ไหม" ฉันพยักหน้าเบา ๆ
"ถ้าเมย์เลิกกับเขาถาวร... จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะคุณแม่" คุณแม่ส่ายหน้า และยื่นมือมาจับขวดนมปลายฟ้าแทนฉัน
"ไม่หรอก... หนูเมย์มีสิทธิ เขาทำผิด แล้วพ่อน้องปลายฟ้า กับหนูเมย์... เป็นยังไงบ้างลูก" คุณแม่คงสงสัยที่ พี่ทีพูด
"เพื่อนกันค่ะ..."
"แล้วหนูเมย์จะขยับสถานะกับเขาไหม ถ้าหนูชอบเขา อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ หนูเมย์อย่าคิดมาก ทำตามใจตัวเองนะ ตาทีก็อยู่ตรงนี้ล่ะ เป็นพ่อตาหนู เป็นพี่ชายหนูเมย์..." ฉันรู้สึกสับสนที่คุณแม่พูด... ให้ฉันคิดอะไรกับตาข้างห้อง... ฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนที่แชร์ปัญหา และให้กำลังใจกันเท่านั้น...
ฉันกับเขาต่างคน ต่างเจอการนอกใจมา... มันคงยากถ้าจะเริ่มต้นกัน ฉันยังเข็ด ส่วนเขาก็คงเข็ดเหมือนกัน...
"เมย์ยังไม่รู้เลยค่ะ ปล่อยให้เป็นเรื่องอนาคตดีกว่า ขอบคุณคุณแม่มากนะคะ ที่เข้าใจเมย์..."
"จ้ะ แม่ดีใจนะ... ที่หนูเมย์เป็นลูกสาวคุณพ่อเหมือนแม่ทำสำเร็จยังไงอย่างงั้น" คุณแม่พิงเบาะ แล้วหันมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะค่อย ๆ หลับตา
"เมย์ขอบคุณ คุณแม่มากนะคะ... ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง