พัง นิยาย บท 31

"ค่ะคุณพ่อ... แต่เมย์เลิกกับพี่ทีแล้วค่ะ" คุณพ่อหัวเราะเบา ๆ

"ทียอมที่ไหน... ตอนนี้ไม่เที่ยว ไม่ไปไหนแล้ว สงสัยรักลูกมาก..." ฉันได้แต่ยิ้มแหง ๆ ให้คุณพ่อ ฉันไม่คิดเลย นึกไม่ถึงเลย ว่าพ่อฉันจะเป็นพ่อสมบัติคนนี้...

"พ่อมาที่นี่ได้ยังไงคะ... ทำไมถึงรู้" คุณพ่อหยิบมือถือเปิดรูปส่งให้ฉันดูอีก

มีเป็นอัลบั้มเลย... 'ลูกสาว'

ในนั้นมีรูปสมุดบันทึก มีรูปกระดาษที่คุณพ่อเขียน มีรูปถ่ายเก่า ๆ ของแม่มุกและคุณพ่อ หลังรูปเขียนบรรยายทุกอย่าง วัน สถานที่... รวมไปถึงความรู้สึกคุณพ่อ...

"คุณทิพย์และพี่น้อย ไปเจอกล่องนี้ พ่อเองก็จำไม่ได้ว่ากล่องอะไร สงสัยคุณย่าเอาไปซ่อนไว้... พอพ่อเปิดดูก็เห็นรูปพวกนี้ พ่อแอบตกใจนะ แต่พออ่านทุกอย่าง พ่อก็เริ่มปะติดปะต่อได้ทีละนิด ความจำมันเริ่มกลับมาเรื่อย ๆ คุณทิพย์ก็ช่วยพ่อหา...จนวันนั้น วันที่เมย์จะออกจากบ้าน คุณทิพย์บอกพ่อว่าเห็นปานที่หลังเมย์..."

"...คุณพ่อก็คิดว่าเมย์เป็นลูกสาวคุณพ่อเลยเหรอคะ" คุณพ่อส่ายหน้า

"ไม่ พ่อฉุกคิดสักพัก เลยนึกได้ ว่าเมย์เคยบอกมีบ้านอยู่โคราช พ่อเลยมาเปิดกล่องดูอีกครั้ง หลังรูปถ่ายก็ถ่ายที่โคราชจริง ๆ พ่อก็เลยให้คนตามสืบเมย์"

ตามสืบฉัน!

"แสดงว่าคุณพ่อรู้... ว่าเมย์อยู่ไหน ทำอะไรเหรอคะ" ฉันถามอย่างตกใจ

"อื้ม... เมย์อยู่คอนโดเก่าที แต่พ่อไม่ได้บอกทีหรอกนะ เมย์ไปไหนกับผู้ชาย และเด็กผู้หญิงที่เคยพามาเลี้ยงที่บ้าน อ่ะนี่ ไงรูป" คุณพ่อเลื่อนรูปในโทรศัพท์ให้ฉันเรื่อย ๆ จนหยุดที่รูปฉันอุ้มปลายฟ้า เดินกับตาข้างห้อง

"แล้วพ่อก็ตามมาถึงนี่เหรอคะ" คุณพ่อพยักหน้า

"คนตามสืบให้ เขาบอกว่าเมย์มาที่นี่ พ่อเลยลองตามมา อาจจะรู้อะไรเพิ่ม... พ่อเลยเอารูปแม่มุกให้คนเก่าแก่แถวนี้ดู เขาก็ชี้ไปที่กำแพงวัด... พ่อเดินมาก็เจอเมย์นั่งอยู่พอดี แล้วยิ่งเจอหน้ายาย พ่อเหมือนจะหยุดหายใจ พ่อตกใจมาก... พ่อจำยายได้ จำเรื่องต่าง ๆ ได้ทันที"

ฉันฟังคุณพ่อเล่า นึกตามก็ยังตกใจอยู่เลย ใครจะไปคิด ว่าโลกจะกลมขนาดนี้...

"ผู้ชายที่ฝากเมย์เลี้ยงลูก คือเพื่อนเมย์จริง ๆ เหรอลูก" พ่อคงหมายถึงตาข้างห้อง

"ค่ะ เพื่อน เขาคอยช่วยเหลือเมย์ทุกอย่าง เมย์ไปอยู่ที่คอนโดเขาค่ะ แต่คุณพ่อไม่ต้องห่วง เมย์ไม่ได้นอนกับเขา มันมีสองห้องนอน เราเป็นแค่เพื่อนกัน เหมือนรูมเมทค่ะ" คุณพ่อถอนหายใจทันที

"ลูกกลับมาอยู่บ้านเราสิ..." ฉันส่ายหน้าทันที

"เมย์ขออยู่ข้างนอกก่อนนะคะ บางทีระยะห่าง และเวลามันอาจจะเปลี่ยนคนได้"

" ลูกยังรัก... ทีอยู่ใช่ไหม" ฉันเม้มปากแน่น... ก่อนจะถอนหายใจตอบไป

"เมย์คงรักอยู่มั้งคะ แต่มันทนไม่ไหว... ให้กลับไปคบ เมย์กลัวว่าจะเป็นเหมือนเดิม มันทั้งรักทั้งเข็ดเลยค่ะคุณพ่อ" คุณพ่อถอนหายใจตาม

"เมย์มีลูกชายก็ดีแล้ว... ต่อไป เขาจะได้ช่วยเมย์บริหารโรงแรม...และสืบทอดตระกูล อนันธรากุล ไว้ นอกจากเมย์ก็ไม่มีใครแล้ว... พ่อมีลูกคนเดียว ถึงทีจะใช้นามสกุลนี้อยู่แล้วก็เถอะ... เมย์อย่าพรากพ่อพรากลูกเลยนะ... มาถึงวันนี้พ่อรู้แล้ว ว่ามันทรมานแค่ไหน ทีไม่ได้เลวร้ายขนาดเป็นพ่อคนไม่ได้ เขากำลังปรับ..."

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

"คุณพ่อจะให้เมย์กลับไปแต่งงานกับพี่ทีเหรอคะ"

"พ่อไม่อยากให้ลูกแต่งงานกับที... แต่ลูกกลับมาอยู่บ้าน อยู่เป็นครอบครัวเลี้ยงลูกด้วยกัน มันจะไม่ดีกว่าเหรอ"

"..."

"ทีก็เหมือนลูกชายแท้ ๆ พ่อ พ่อเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก เซ็นรับรองบุตร พ่อรู้มาตลอดนะว่าเขาเจ้าชู้ แต่พ่อคงทำใจไม่ได้ หากลูก ๆ แต่งงานกัน ถ้าเกิดทะเลาะกัน เลิกกันไป... มันปัญหาหนักแน่ ๆ มันอาจจะมองหน้ากันไม่ติดเลย พ่อเคยผ่านชีวิตครอบครัวมาก่อน เวลาที่สามีภรรยาทะเลาะกัน บรรยากาศในบ้านมันพาลพังไปหมด พังจนบางที เกลียด และตัดขาดกันไปเลย... พ่ออยากให้เราเป็นครอบครัว พ่อ คุณทิพย์ พี่ที น้องเมย์... และตาหนู ให้ตาหนูเป็นน้องคนเล็กสุดก็ได้"

ฉันนั่งอึ้ง... ไม่คิดว่าคุณพ่อจะคิดไปไกลถึงขนาดนั้น

"หากลูกอยู่แบบนั้น... ลูกจะได้ไม่พรากพ่อ พรากลูกเขา ถ้าเวลามันผ่านไป ลูกมั่นใจ... ลูกอย่างแต่งจริง ๆ ลูกค่อยคิดอีกที ตอนนี้พ่อยอมให้ลูกแต่งงานกันไม่ได้จริง ๆ พ่อเองก็ยังไม่แน่ใจว่าทีจะหยุดได้จริงไหม คุณทิพย์ก็ลุ้นอยู่ทุกวัน... พ่อไม่อยากให้ลูกเจออะไรหนัก ๆ อีกแล้ว อยากเห็นลูกมีความสุขสักที..."

ฉันส่งยิ้มให้คุณพ่อทันที...

"ไว้พี่ทีเปลี่ยนได้ เมย์จะบอกคุณพ่อคนแรกค่ะ ว่าเมย์อยากแต่งงานกับพี่ทีไหม..." คุณพ่อพยักหน้าและลูบหัวฉันเบา ๆ

จนปลายวิ่งมาจากในบ้าน...

แบบนี้นี่เอง... น่าสงสารจัง... เห้อ วันนี้เมย์วางกับข้าวไว้แล้ว แม่มุกกับลุงสมชายมากินด้วยนะคะ...

"แล้วนี่เมียใหม่แกรับได้เหรอ เป็นยังไงล่ะ" ยายถามคุณพ่ออีกครั้ง ซักไซร้ราวกับไม่ไว้ใจคุณแม่ยังไงอย่างงั้น

"ยายคะ คุณแม่ เอ่อ แฟนใหม่คุณพ่อดีมาก ถึงมากที่สุดเลยค่ะ ยายไม่ต้องห่วงเลย" ยายเมินฉันหันมองไปทางอื่น แหนะ คงโกรธฉันอยู่

"เหอะ แกตามคนทันที่ไหน ดูสิ ท้องป่องกลับมา ฉันบอก ฉันสอนไม่รู้จักจำ" ฉันทำหน้ามุ่ย ก่อนจะลุกไปหอมแก้มยายฟอดใหญ่

"เมย์รักยายที่สุดในโลกเลย อ่ะ นี่จับดู เหลนยายดิ้นใหญ่" ฉันรีบจับมือยายมาวางที่ท้อง ก่อนที่ยายจะหยุดนิ่งจ้องหน้าฉัน

"ตอนมุกมันท้อง มุกมันก็ทำแบบนี้..." ยายทำหน้าเศร้า

แต่อยู่ ๆ ก็ยิ้มออกมา

"แต่เอาเถอะ ชีวิตคนเรามันสั้น เห้อ ฉันนึกถึงตอนนั้นแล้วเจ็บใจ เอาแต่โกรธมุก จนมุกมันตายจากไป..." คุณพ่อหันมามองยายทันที

"แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลเมย์กับแม่เอง... แม่มุกก็เหมือนแม่ผม อย่าเครียดเลยครับ" ยายได้แต่หันมองไปทางอื่น ในใจก็คงไม่คิดอะไรแล้วมั้ง

แต่ฟอร์มจัด

‘ตึ้ง~’

ตาข้างห้องนี่น่า หายไปเลยแหะ... ส่งรูปอะไรมา ปลายฟ้ารึป่าว!

Boss: เหงื่อท่วมตัว! ไม่ยอม ร้องอยากจับราวเดินเอง

รูป

พอเห็นรูปปลายฟ้ายิ้ม… ฉันก็เผลอยิ้มตาม... คิดถึงเด็กคนนี้จัง เด็กอะไรสดใสตลอดเวลา... แค่เห็นรูปก็ใจชื้นแล้ว...