พัง นิยาย บท 14

ฉันนั่งกินข้าวเงียบ ๆ พี่ทีเองก็เหมือนกัน พอนึกถึงเรื่องที่เขาเห็นแก่ตัวเมื่อคืน อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึก เซ็ง...

"พี่ไปทำงานก่อนนะ" เขากินเสร็จ หันมาบอกฉัน… แถมใช้มือใหญ่ ๆ ยีหัวฉันเบา ๆ

ก่อนจะรีบลุกขึ้น หยิบสูทเดินออกไป…

ฉันรีบเก็บจานข้าว ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกไปทำงานที่ร้านกาแฟเดิม…

ลงมาก็ไม่เจอพ่อพี่ทีแล้ว มีแต่แม่พี่ทีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่…

"คุณแม่คะ เมย์ขอออกไปทำธุระนะคะ" คุณแม่ละหน้าจากหนังสือยิ้มให้ฉัน

"จ้า เดินเหินระวังด้วยนะหนูเมย์"

"ค่ะ คุณแม่" ฉันรีบยกมือไหว้ ก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้าน… แล้วขึ้นรถเมล์ไปทำงาน ยังไงฉันก็ต้องขึ้นรถเมล์ ฉันต้องการประหยัดที่สุด จะได้เก็บเงินไว้เยอะ ๆ

ร้านกาแฟวันนี้คนเยอะมาก… ฉันเวียนหัวนิดหน่อย แต่พี่ผู้จัดการร้านใจดี ให้ฉันพักอยู่เรื่อย ๆ เห็นไหม... ยังมีหลายคนที่ดีกับฉัน ฉันจะเอาสมองไปคิดเรื่องคนคนเดียวทำไม…

"เมย์โอเคแล้วนะ เอสเปรสโซ่ร้อน คาปูชิโน่เย็น หวานน้อยสอง นมปั่นหนึ่ง ไกด์ทำนมปั่น ๆ ให้เมย์ทำแค่กาแฟ" พี่เบสท์เจ้าของร้านเริ่มบอกออเดอร์อีกครั้ง

ลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ ฉันหันไปมองตามเสียงเปิดประตูทุกครั้งเมื่อลูกค้าเปิดเข้ามา

‘กริ้ง~’

"Best Time Cafe' สวัสดีค่ะ/ครับ"

เห้ย พี่ที! ฉันรีบดึงหมวกต่ำ ๆ ก่อนจะเหลือบมองเขา ดีนะที่ฉันเป็น Barista ไม่ต้องเสี่ยงออกไปเสริฟ์ เขากำลังเดินไปนั่งอีกมุม… ก่อนจะมีผู้หญิงคนนึงเดินตามหลังมา

นั่น...

พราว… พราวงั้นเหรอ?

ฉันรีบก้มหน้าทำกาแฟตามออเดอร์ให้เสร็จ และเหลือบมองเขาเป็นระยะ ทำไมเขายังไปยุ่งกับพราว... ตอนนี้เขาเป็นแฟนฉันไม่ใช่เหรอ หรือเขาจะคบกับพราวด้วย?

เขาจับมือพราว...

โถ่! ไอ้สารเลวเอ้ย! ฉันกำหมัดแน่น ยืนมองความลวงโลกของคน

หนึ่งให้ความเลว นี่คงเป็นความพยายามที่เขาบอกฉันสินะ

แต่มันแปลกดี ที่ตอนนี้ฉันไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด… ฉันกลับมีแต่ความโมโห… โมโหเท่านั้น

"ออเดอร์มา คาปูเย็นสอง คัสตาร์ดเค้กหนึ่ง" ฉันรับออเดอร์มาทำ พยายามปล่อยมันไป... ตามสบายเลยค่ะ ฉันเอาสมองมาทำงาน ดีกว่าเอามันมาคิดถึงความชั่วคน!

เขานั่งหยอกล้อกันจนเช็คบิลออกไป... เขาไม่เห็นฉันหรอก เขามองแค่หน้ากัน... ซึ่งฉันเห็นแล้วจะอ้วก!

ฉันเลิกงานเรียบร้อย และนั่งรถเมล์กลับตามเดิม

‘ตึ้ง~’

Boss: เธอเสื้อฉันซักเสร็จหรือยัง ชาตินึงแล้วนะ

เหอะ ตานี่อีกแล้ว

ฉัน: ยังไม่ซัก แค่วันเดียวเอง อย่าเยอะ!

Boss: ฮ่า ๆ ทำอะไรอยู่

ฉัน: นั่งเฉย ๆ

Boss: ว่างเหรอ ว่างทำไมไม่ไปซักเสื้อให้ฉันล่ะยัยผี

ฉัน: เสื้อนาย ฉันเอาไปใส่ให้หมาแล้วโว้ย! จุกจิก

Boss: เอ้า! ยัยผี!

ฉันหัวเราะสะใจ ก่อนจะรีบลงจากรถเมล์ เกือบเลยป้ายแล้วไหมล่ะ

พอฉันเปิดประตูเล็กของบ้านก็เจอพี่จิ๊บยืนอยู่...

"คุณเมย์ เดี๋ยวพี่ช่วยถือค่ะ" พี่จิ๊บขอกระเป๋าเป้จากหลังฉันไปถือ ฉันยิ้มขอบคุณ ก่อนจะรีบเดินเข้าบ้าน

"คะ พี่ทีเป็นอะไรเหรอ?" เขาไม่ตอบ ถอนหายใจแล้วเดินต่อ คนร้อนตัวมันเป็นแบบนี้นี่เอง...

ฉันเข้าห้อง... นั่งมองเขาอยู่สักพัก... ในสมองก็ฉุกคิด... นี่ฉันใจแข็งขึ้นใช่ไหม... ทำไมฉันไม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนแต่ก่อน หรือฉันชินไปหมดแล้ว... แต่ความรู้สึกนี้มันดีนะ ฉันไม่เจ็บมาก ไม่เปลืองน้ำตา... อยู่สบาย เก็บเงินให้มากพอ จะได้เดินออกไปง่าย ๆ

"เมย์..." พี่ทีเริ่มมาคลอเคลียฉัน

เขาหื่นมาก... เป็นคนที่กินยังไงก็ไม่อิ่ม เรื่องเซ็กส์เนี่ยเร่าร้อนสุด ๆ สำหรับฉันนะ ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอก เพราะฉันไม่เคยมีอะไรกับคนอื่น บางทีคนอื่นอาจจะเร่าร้อน จัดจ้านกว่านี้ก็ได้...

"ขาพี่ที..." ฉันทำเสียงหวานตอบเขา พี่ทีหยุดมองฉัน ตาเป็นประกาย เขาชอบเวลาผู้หญิงเรียกชื่อเขาด้วยเสียงยั่วยวน...

ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ฉันไม่อยาก ฉันไม่เคลิ้ม ฉันไม่รู้สึกพิศวาสเขา ฉันเฉย ๆ ฉันหมั่นไส้!

"แบบนี้... เมย์น่ารักชะมัด" ฉันยิ้มยั่ว ก่อนจะเอนหลังเอาศอกค้ำตัว...

ฉันยกปลายเท้าข้างนึง ขึ้นมาถูสะโพกเขาช้า ๆ

"แล้วรักเมย์ ไหมคะ" มือว่าง ๆ ของฉัน เริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทีละเม็ด...

มิวายส่งสายตายั่วสวาทให้เขาด้วย...

พี่ทียิ้มชอบใจ

หึ... น่าสมเพชชะมัด

"รักสิ... รักเมย์..." ฉันฉีกยิ้ม มองหน้าตาหื่นกระหายของเขา... คำว่ารักที่ออกมาง่าย ๆ ตอนนี้ฉันไม่เชื่อเขาสักนิด... พูดไปสิ จะคิดว่าเป็นเสียงหมาเห่า...

ฉันปลดกระดุมจนหมดตัว เผยให้เห็นบราลูกไม้สีชมพูอ่อน ที่ดันเนินอกขาว ๆ ออกมาเป็นทรง...

"พี่... อยากกินเมย์ เมย์น่ากินมาก" ฉันขยับตัวถอยหลัง ก่อนจะใช้ปลายเท้าเดิมเขี่ยน้องชายเขาช้า ๆ หวังกระตุ้นอารมณ์ชาย ให้ปรารถนาฉันมากขึ้น...

มันแข็ง... เพราะเขากำลังต้องการฉันมาก...

ฉันมองหน้าคมๆ ที่กำลังหิวกระหายนั้น... ฉันอดเวทนาเขาไม่ได้จริง ๆ

โถ่ ๆ ไอ้ผู้ชายตัณหากลับ น่าสมเพช...