พัง นิยาย บท 16

"ขา… พี่ที..." ฉันหันมายิ้มหวานให้เขา ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ

"พี่ที อย่าคิดมากสิคะ เราจะได้อยู่ด้วยกันสบายใจ" ฉันจ้องตาคมคู่นั้นด้วยสายตาเสน่หา...

ก่อนจะโน้มไปจุมพิต เบา ๆ ที่ปาก…

จุ๊บ...

"เมย์รักพี่ทีนะคะ..." ฉันยิ้มยั่ว ก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำ อาบน้ำนอน

เขายังยืนนิ่ง... เหมือนยืนทบทวนอะไรสักอย่าง... ช่างเขาเถอะ ถ้าเขาคิดได้ เขาคงคิดได้เป็นชาติแล้ว...

ฉันใส่ชุดนอนเรียบ ๆ เดินผ่านเขา ก่อนจะไปล้มตัวนอนบนเตียง หยิบมือถือขึ้นมาเล่น

พี่ทีถอนหายใจเดินไปนั่งที่โซฟา... เทเหล้าเข้ม ๆ และยกขึ้นมาดื่ม หลายต่อหลายแก้ว…

ฉันหลับตาฟังเสียงเขาถอนหายใจสักพัก แล้วเหมือนกำลังจะวูบหลับไป...

"ทำไมกูต้องมาเครียดเรื่องแบบนี้ด้วยวะ…" เขาบ่นกับตัวเองเบา ๆ แต่ความเงียบในห้อง ทำให้ฉันได้ยินมันชัดเจน...

ฉันไม่สนใจ... รีบข่มตานอนต่อ...

จนเช้า... ตื่นมาก็เห็นเขานอนอยู่ข้าง ๆ ฉันลงมาช่วยงานในครัวเช่นเดิม หาอะไรทำเรื่อยเปื่อย นั่งเล่นกับแม่บ้าน นั่งคุยอยู่กับพ่อแม่พี่ทีที่โต๊ะอาหาร...

"หนูเมย์ ยังแพ้ท้องอยู่ไหมลูก" แม่พี่ทีถามขึ้นบนโต๊ะอาหาร พี่ทียังไม่ลงมาเหมือนเดิม…

"ดีขึ้นค่ะคุณแม่" พ่อพี่ทียังอ่านหนังสือพิมพ์ ทั้งอ่าน ทั้งจิบกาแฟไปด้วย...

"ดีแล้วจ้ะ... หนูไม่ได้มีปัญหาอะไรกับตาทีใช่ไหม" ฉันหันไปหาแม่พี่ทีทันที…

"เอ่อ..." ฉันอ้ำอึ้ง ฉันตอบคำถามแม่พี่ทีไม่ถูก…

"พอดี… แม่จะเอายาดมไปให้หนูเมย์ แม่ได้ยินเสียงตาทีเสียงดัง…" ตายจริง... หวังว่าแม่พี่ทีจะไม่ได้ยินอะไรแบบนั้น

"เอ่อ มีนิดหน่อยค่ะคุณแม่ แต่เรียบร้อยแล้วค่ะ" พ่อพี่ทีละหน้าจากหนังสือพิมพ์

"ลูกชายคุณเป็นยังไงก็น่าจะรู้..." เมื่อได้ยินพ่อพี่ทีพูด แม่พี่ทีถึงกลับถอนหายใจทันที

"เห้อ… แม่เหนื่อยกับเรื่องแบบนี้ของตาที… แม่พอรู้ว่าเขาสาว ๆ เยอะ หนูเมย์คบกับเขามาถึงสองปี นี่เขายังไม่หยุดเหรอ หรือว่าที่ผ่านมาเขาก็มีใครมาตลอด" คำหลัง ๆ แม่พี่ทีพูดเบา ๆ พลางส่งสายตาสอดส่องไปที่บันได คงกลัวพี่ทีเดินลงมาได้ยิน...

ฉันทำอ้ำอึ้งพองาม... แต่ในใจอยากประจานความเลวให้พ่อแม่เขารู้...

"คะ... ค่ะคุณแม่ เอ่อ... เมย์รู้มาตลอดค่ะ เมย์ทนมาเรื่อย ๆ แต่ช่างมันเถอะค่ะคุณแม่ เรื่องมันผ่านมาแล้ว"

คราวนี้พ่อพี่ทีเป็นคนถอนหายใจ...

"เสียภาพลักษณ์ผู้บริหาร" ฉันอยากจะยิ้มสะใจ แต่ทำได้แค่ตีหน้าเศร้า... และทำตัวน่าสงสารเท่านั้น...

"คุณ เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง นี่ตาทีก็สามสิบแล้ว ยังทำตัวเที่ยวเล่นเป็นเด็ก ๆ" ฉันทำหน้าเศร้ามองหน้าแม่พี่ที ส่งสายตาอ้อน ๆ เหมือนสงสารเขาจับใจ...

"คุณแม่คะ อย่าว่าอะไรพี่ทีเลยนะคะ" คุณแม่ถอนหายใจยาว ๆ แล้วลูบผมฉัน

"หนูเมย์ หนูอุ้มท้องหลานแม่อยู่นะ... แม่ไม่ยอมหรอก ถ้าลูกชายแม่จะทำตัวแบบนี้ ทั้งที่ตัวเองก็กำลังมีลูกมีเต้า กำลังเป็นพ่อคน ทำไมหนูเมย์ยอมปล่อยเขาถึงขนาดนี้ มันสองปีเลยนะ" น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม ทำไมพ่อกับแม่พี่ทีถึงน่ารักขนาดนี้... แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง ทั้งเลว ทั้งเห็นแก่ตัว...

"เมย์ไม่อยากให้เขาเครียดค่ะคุณแม่ เขาทำงานหนักอยู่แล้ว เมย์เลยไม่สนใจ" พ่อพี่ทีวางหนังสือพิมพ์ลง แล้วหยิบกาแฟมาดื่ม

"หนูเมย์เอ้ย..." ไม่ทันที่แม่พี่ทีจะพูดจบ ต้นเรื่องก็เดินลงมาเสียก่อน!

"แม่ครับ..." ทุกคนหันไปมองพี่ทีเป็นตาเดียว...

"ว่าไงลูก" นิ้วเรียว ๆ ของแม่พี่ที เคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาเฉี่ยว ๆ มองไปยังลูกชายตัวเอง เหมือนจับผิดลูกยังไงอย่างงั้น

"แม่ช่วยดูฤกษ์ให้หน่อยนะครับ..." ฤกษ์อะไร?

พี่ทีก้าวยาว ๆ เดินมาเลื่อนเก้าอี้นั่งข้างฉัน...

"ฤกษ์ อะไรของลูก" แม่พี่ทีมองตาม แล้วถามเบา ๆ สงสัยเหมือนกันกับฉัน