พัง นิยาย บท 17

"คุณแม่คะ... เมย์ยังไม่อยากผูกมัดกับเขา เมย์กราบขอโทษคุณแม่จริง ๆ ค่ะ " ฉันทบทวนอยู่หลายรอบ กว่าจะตัดบอกแม่พี่ทีตามตรง ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองจะทนพี่ทีได้นานแค่ไหน... แต่ฉันมั่นใจ ว่าฉันจะไปจากเขา ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับความพร้อมด้วย ฉันกับลูกจะได้ไม่ลำบาก

"แม่เข้าใจ แต่หนูเมย์จะทิ้งตาทีไปใช่ไหมลูก" แม่พี่ทีจ้องฉันตาละห้อย ฉันอึดอัด อึดอัดจนพูดไม่ถูกเลยตอนนี้

"คุณแม่คะ... เมย์ไม่แน่ใจเลยค่ะ เมย์รักเขา แต่เมย์ทนเขาไม่ไหวแล้วค่ะคุณแม่ เมย์ทนมาสองปี เมย์ทนที่สุดแล้วจริง ๆ ค่ะ" แม่พี่ทีตบบ่าฉันเบา ๆ แล้วพยักหน้า

"หนูเมย์ แม่อยากให้หนูเมย์อยู่ต่อนะ แม่เข้าใจหนู... แม่จะช่วยเอง เราครึ่งทางกัน... ถ้าหากตาทีไม่หยุด แม่จะไม่ห้ามหนูเมย์เลย" อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลลงอาบแก้ม... ถ้าแม่ฉันยังอยู่ แม่ฉันจะอบอุ่นแบบนี้ไหม

เห้อ... มันคงจะดีถ้ามีแม่อยู่ข้าง ๆ

"ขอบคุณค่ะคุณแม่ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ" ฉันรีบปาดน้ำตาตัวเอง

"อย่าร้องไห้สิ อดทนเพื่อลูกชาย ฮ่า ๆ เหมือนที่แม่เคยอดทนเพื่อตาทีไง" ฉันรีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วส่งยิ้มกว้างให้คุณแม่...

เราเดินยิ้มออกมาจากห้อง ก่อนจะตรงไปที่โต๊ะอาหาร ซึ่งคุณพ่อ และพี่ทียังนั่งอยู่

"คุยอะไรกันครับ..." สายตาคมเริ่มจ้องเค้นคำตอบแม่ตัวเอง

"เรื่องของผู้หญิง" พี่ทีพยักหน้า แล้วก้มลง กินข้าวต่อ

"เมย์ วันนี้พี่ไปผับเอสนะ... ไปกับพี่นะ" เขาสะกิดแขนฉันเบา ๆ ให้ตาย ปกติเวลาจะไปแรดชวนฉันที่ไหน

ฉันมองหน้าคุณแม่ทันที คุณแม่ได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ ถ้าตอบได้คงตอบว่า 'ไปเถอะจ้ะหนูเมย์'

"ค่ะ" ฉันตอบพี่ทีแต่ไม่ได้มองหน้าเขา

วันนี้ฉันตั้งใจเอาเสื้อเน่าไปคืนผู้ชายข้างห้อง... โชคดีที่ฉันยังไม่คืนคีย์การ์ดให้พี่ที ไม่งั้นต้องคอยแลกบัตรวุ่นวายอีก

หวังว่า เขาคงจะอยู่ห้อง

ฉันออกมาโดยไม่ได้บอกใคร เพราะตั้งใจไปเข้างานที่ร้านกาแฟต่อ... ช่วงนี้ต้องเก็บตังค์ เพื่อลูก เพื่อลูก

Line: Boss

ฉัน: เอาเสื้อมาคืน!! ออกมายืนรอหน้าห้องด้วย ฉันมีธุระต่อ!

Boss: อื้ม! แปป ปวดหัว ๆ

ฉันไม่สนใจ ใครจะปวดหัว รีบแตะคีย์การ์ดขึ้นลิฟต์ ขึ้นไปชั้นห้องพี่ทีทันที...

‘ปิ๊ง~’ เมื่อลิฟต์เปิด ฉันเดินมาที่ห้องเขา ก็ไม่เห็นอีตาเจ้าของเสื้อออกมารอ อะไรเนี่ย อุตส่าห์บอกล่วงหน้า ฉันยิ่งรีบ ๆ อยู่ด้วย

ฉันยืนรอหน้าห้องสักพัก… กดกริ่งรัว ๆ อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมา แล้วมาหยุดที่หน้าห้องพี่ที...

‘ติ๊ด ๆ’ แตะคีย์การ์ดเข้าไป...!

นี่ฉันต้องเห็นความเลวของเขาทุกวันใช่ไหม... ที่พาฉันกลับไปอยู่บ้านคือจะได้สมสู่กันใช่ไหม... โอ้โห จะด่าเห้ ยังสงสารเห้เลย!

"เธอ..." ฉันสะดุ้ง เมื่ออยู่ ๆ ตาข้างห้องก็เปิดประตูออกมา ยืนทำตาปรือ ๆ หน้าซีด ๆ

"อ่ะ เสื้อนาย" เขารับมันไว้ ก่อนจะเซชนประตู...

"อื้ม..." จะตายไหมเนี่ย?

"จะตายแล้วเหรอ เป็นอะไรอะ" ฉันใช้นิ้วชี้จิ้มไหล่เขาเบา ๆ จนเขาเริ่มส่ายหน้ารัว ๆ

"ปวดหัวชิบ" ฉันถอนหายใจ ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากเขา

"เธอทำอะไร?" เขายกมือขึ้นโวยวาย แต่ฉันปัดมือเขาดัง เพี๊ยะ!

"วัดไข้" หน้าซีด ๆ หัวเราะเบา ๆ

"วัดไข้บ้านเธอทำแบบนี้เหรอ ตลก!" นั่นไงมีแรงกวนประสาทฉันแล้ว

"นายคือคนแปลกหน้า ฉันก็ทำแบบนี้สิ เนี่ย ๆ ใช้นิ้วชี้วัดไข้" เขาจับมือฉันออก... แล้วหัวเราะ

"เธอก็โอเคนะ ถ้าไม่โง่ไปหน่อย" จะตายแล้วยังกวนฉันอีก

"ไปโรงพยาบาลเถอะ เดี๋ยวได้ตายที่คอนโดเป็นผีสิงที่นี่" เขาพยักหน้า ก่อนจะกวักมือเรียกฉันเข้าไปข้างใน

"อะไร จะทำอะไรฉัน!" ฉันโวยวายทันที แล้วตั้งท่าจะเดินหนีไป

"เหอะ! ใครพิศวาสเธอยัยผี มาจับแขนฉันหน่อย เหมือนจะล้มเลยว่ะ!" แล้วมันธุระอะไรของฉันเนี่ย เห้อ