พัง นิยาย บท 2

เหตุการณ์วันนั้นฉันยังจำมันได้ดี... ฉันเตือนเขาแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจ ครั้งแรก... ที่มีอะไรกับเขา... เราก็เมากันทั้งคู่... เพราะเมาจริง ๆ ตอนนี้ฉันถึงตกอยู่สภาพนี้

"เมย์... บอกพี่มาตรง ๆ เถอะ" เขายังไม่เชื่อที่ฉันพูด...

"ลูกพี่ที... จริง ๆ ค่ะ ฮือ ๆ" น้ำตาฉันมันไหลออกมาไม่หยุด ความเจ็บปวดในใจไม่ได้กลั่นกรองให้เข้มแข็งขึ้นเลย ฉันอ่อนแอ อ่อนแอลงไปทุกวัน

"เห้อ เลิกร้องเถอะเมย์" เขาถอนหายใจ พิงโซฟา หน้าคมดูเครียดมาก

"ฮือ ๆ"

"โถ่เว้ย!"

อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปหัวเสีย ทิ้งฉันนั่งอยู่ที่โซฟา โง่ ๆ ตัวนี้ที่เดิม

ขายาว ๆ ของเขาเดินกลับมาหาฉัน... ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงฉันลุกขึ้น

"ไปกันเถอะ" ฉันลุกขึ้นโดยว่าง่าย ก่อนจะเดินตามเขาไปช้า ๆ

สายตาพนักงานโรงแรมหันมามองเราทุกคน... เขายาว ๆ เดินนำหน้าฉัน มือหนาจับฉันไว้แน่น

จนมาถึงรถ...

กลิ่นน้ำหอมของน้ำหวานยังฟุ้งไปทั่วรถ...

"เมย์ เราต้องตรวจ DNA" เขาเริ่มออกรถ และหันมาพูดกับฉัน ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้ม

"ค่ะ ถ้าไม่เชื่อพี่ทีก็ตรวจได้เลย" เขาถอนหายใจยาว ๆ ระหว่างทางเราเงียบ ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ

เขาพาฉันมาที่คอนโดเขา... คอนโดนี้เป็นที่ประจำของเรา...

"พี่ที ถ้าพี่ไม่รับผิดชอบ ก็ได้ค่ะ เมย์ไม่ได้บังคับ" ฉันกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ก่อนจะบอกสิ่งที่คิดอยู่ในใจมาตลอด

"พี่ต้องรับไหมล่ะ ในเมื่อเมย์บอกลูกพี่ แต่พี่ต้องการผล DNA เข้าใจไหม" ฉันมองเขาเดินไประเบียง ก่อนที่เขาจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"พี่ที สูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

"พี่เครียดเมย์! อย่าถามมาก แค่นี้พี่ไม่รู้จะง้อหวานยังไงแล้ว..." ฉันเม้มปากแน่น ก่อนจะนั่งลงบนเตียงช้า ๆ

ฉันนั่งนิ่งไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้เขาพ่นควันบุหรี่อยู่ตรงระเบียงจนพอใจ

สักพักหน้าคมหันกลับมามองที่ท้องฉัน ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้น...

"เมย์... ต่อไปนี้ย้ายมาอยู่กับพี่" อะไร เขาจะให้ฉันเป็นเบอร์หนึ่งแล้วใช่ไหม...

"ทำไมคะ"

"อยากให้รับผิดชอบไม่ใช่เหรอ นี่ไง มาอยู่ที่นี่ อยากรู้เหมือนกันใช่ลูกพี่จริงหรือเปล่า" ฉันหันซ้ายขวา ที่นี่ ที่ฉันคิดว่าคงเป็นแค่ที่นอนกินกันชั่วคราว... เขาให้ฉันมาอยู่ถาวรแล้วเหรอ

"แล้วพี่ทีละคะ... อยู่กับเมย์ใช่ไหม" เขาหันมองออกไปนอกหน้าต่าง

"พี่จะกลับไปอยู่บ้าน ค่อยมาหา" ฉันนิ่ง... ฉันไม่พูดอะไร ปล่อยเขา ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง

บางทีฉันก็คิดอยากจะไปจากเขาให้พ้น ๆ ฉันเจ็บ เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว... แต่พอฉันจะก้าวขาสักก้าวออกไป เขากลับดึงมือฉันไว้... 'ไม่ต้องไป อยู่กับพี่...' และฉันก็ยอมเขาทุกครั้ง เพราะให้ก้าวออกไปจากชีวิตคนที่ฉันรักมาก ปกติมันก็ยากพออยู่แล้ว

เขาเดินไปห้องน้ำ ก่อนจะเก็บของใช้ผู้หญิงมาใส่กล่องไว้... คงจะเป็นของน้ำหวาน หรือไม่ก็ของผู้หญิงคนอื่น ๆ ของเขา...

"เมย์ อย่าแตะต้องของพวกนี้นะ" เขาหันมากำชับฉัน ฉันมองกล่องนั้นทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

ได้สิ! ไม่แตะอยู่แล้ว แบบนี้ก็ดี ฉันมาอยู่ในห้องคนเดียว ได้เห็นของใช้ผู้หญิงคนอื่นทุกวัน ฉันอาจจะใจเเข็งกล้าเดินออกไปจากเขาก็ได้ ช่วยทำเลวกับฉันเสมอต้นเสมอปลายด้วยยิ่งดี... อย่าเที่ยวมาตบหัวและลูบหลังฉันบ่อย ๆ ฉันเบื่อ เบื่อที่จะใจอ่อนตาม