พัง นิยาย บท 27

ฉันหลับไปไม่รู้ตัว... ตื่นมาก็เห็นแขนใหญ่ ๆ ของพี่ที กอดฉันไว้อยู่...

ฉันค่อย ๆ จับแขนเขาออก... ก่อนจะรีบลุกไปใส่เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าสะพาย...

"เมย์... ไปไหนแต่เช้า..." พี่ทีตื่นตอนไหนไม่รู้..ฉันหันไปอีกที เขาก็นั่งมองฉันอยู่...

"กลับค่ะ วันนี้มีธุระ" เขารีบลุกจากเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว... มาพันเอวไว้

"เมย์ ทำไมถึงเฉยชาแบบนี้... ไม่เป็นแบบนี้ได้ไหม" เขาเดินมากอดฉันจากด้านหลัง... และถามฉันด้วยเสียงแผ่วเบา...

ฉันไม่ตอบ... แต่รีบแกะมือหนา ๆ ของเขาออกไปจากตัว...

ก่อนจะรีบก้าวยาว ๆ เปิดประตู เดินออกไปจากห้องนี้...

"เมย์ เมื่อคืนเรารักกันไม่ใช่เหรอ... อย่าเป็นแบบนี้สิ" พี่ทีวิ่งออกมาดึงแขนฉัน แต่ฉันรีบสะบัดออก

"ไม่ พี่ทีก็แค่ที่ระบาย... ขอบคุณเมื่อคืนนะ ที่ให้เมย์ได้ปลดปล่อย" ฉันยิ้มร้าย ๆ ให้เขา เขาเองก็มองฉันอึ้ง ๆ

เหอะ คงคิดไม่ถึงสินะ ว่าผู้หญิงหน้าโง่ที่เขาหลอกมาตลอดจะเป็นได้ถึงขนาดนี้...

"เมย์ พี่รักเมย์นะ" พี่ทีจับมือฉันอีกครั้ง

"พี่ทีทบทวนดูดี ๆ ค่ะ พี่รักแต่ตัวเอง... อย่ามายุ่งกับเมย์และลูกอีกเลยค่ะ บาย" ฉันสะบัดมือแรง ๆ ก่อนจะเดินเชิดหน้าออกมา...

เขาพยายามวิ่งตามฉัน... แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อพบว่าตัวเองพันแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว...

ฉันไม่สนใจ ดูจากเมื่อคืนก็รู้... เขาเป็นเหมือนเดิม เมาและก็เอา เอาเสร็จก็พร่ำขอโทษ

นั่นล่ะเขา...

มันเป็นแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้ง ฉันถูกง้อแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้ง ใครจะว่าฉันโลกแคบ หรือร้ายกาจ ฉันก็ไม่สนใจแล้ว ฉันตัดสินใจแล้ว...

ลองมาเจอแบบฉันดูสิ... แล้วจะรู้

ฉันเดินออกมาจากโรงแรมพี่ที..ก่อนจะรีบนั่งแท็กซี่กลับบ้านเขา แล้วเดินหลบคุณแม่เงียบ ๆ ขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะตัดสินใจ เก็บเสื้อผ้า ของใช้ตัวเองใส่กระเป๋า...

ขอโทษนะคะคุณแม่... เมย์อยู่ที่นี่ไม่ได้จริง ๆ

ฉันลากกระเป๋าลงมาข้างล่าง..ก็เห็นคุณแม่ กับ คุณพ่อนั่งทานของว่างกันอยู่ ฉันคงต้องบอกท่านตามตรง อย่างน้อยท่านก็ดีกับฉันมาตลอด...

"หนูเมย์ ไปไหนลูก" คุณแม่รีบเดินมาหาฉันทันที

ฉันก้มลงวางกระเป๋าถือ ก่อนที่จะยกมือไหว้คุณพ่อกับคุณแม่...

แต่คุณแม่กลับมองฉันด้วยสีหน้าตกใจ...

"หนูเมย์หลังไปโดนอะไร แดง ๆ" ฉันยังสวมชุดราตรีปาดไหล่เมื่อคืน... แน่นอนมันต้องโชว์แผ่นหลังเล็กน้อย...