พัง นิยาย บท 29
ฉันหันไปมองตามเสียง ก็เห็นร่างอวบ ๆ ยิ้มโชว์ฟันเหล็ก วิ่งพุ่งเข้ามาหาฉัน
ทำตัวเป็นลิงเหมือนเคย!
"เบา ๆ ปลายเอ้ย" ยายเอ็ดปลายทันทีที่ปลายนั่ง
สมน้ำหน้า
"อ้วนนะเรา กี่เดือน... เอ้ย ไม่ได้ไดเอทกี่เดือนแล้ววะ" ฉันถลึงตาใส่ปลายทันที แต่ยายยังไม่สงสัยอะไร เริ่มเอาใบตองมาห่อเข้าต้มมัดแล้ว...
สูตรเดิม ๆ ของยายคือ ข้าวเหนียวและกล้วย ซึ่งฉันเกลียดชะมัด มันแหยะ ๆ เวลาเข้าปาก นึกถึงแล้วจะอ้วก... สงสัยลูกก็คงไม่ชอบด้วย
"ยายทำแต่ไส้กล้วยเมย์ไม่ชอบเลย..." ฉันทำหน้ามุ่ย พลางเอาตอกมัดข้าวต้มมัดไว้
"แต่พ่อกับแม่เมย์ชอบ..." ยายพูดโดยไม่มองหน้าฉัน บอกแบบนี้ทุกปี ยายคงคิดถึงแม่ฉันมาก... เห้อ ฉันก็ด้วย...
พ่อกับแม่ฉัน... เขาจะใจดีไหมนะ... ทำไมฉันโตไม่ทันที่จะจำเขาได้ เห้อ...
"ยายพักก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวเมย์ทำเอง..." ยายพยักหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวลุก เดินไปหลังบ้าน...
"มึง โอเคไหม ไม่บอกยายเหรอวะ" ปลายรีบถาม จนฉันหันไปดูยายทันที
"ไม่ เพิ่งมาถึง... พรุ่งนี้ค่อยบอก" ปลายพยักหน้าก่อนจะใช้มือมาลูบท้องฉัน
"โตแล้วว่ะ พี่ทีโอเคมั้ย มึงจะแต่งงานแล้วล่ะสิ ทำไมวันนี้ไม่พาเข้าบ้านวะ" ปลายไม่เคยเจอพี่ทีหรอก มีแต่ฉันเล่าให้ปลายฟัง เล่าทุกเรื่อง ตั้งแต่ รักกัน ยันนอกใจ รวมถึงเรื่องท้องด้วย...
"ไม่ใช่พี่ที คนนั้นเพื่อนกู" ปลายเอามือปิดปากตกใจ
"หล่อจัง มีแฟนยังติดต่อให้กูหน่อยสิ ๆ" ฉันเบะปาใส่ทีนึง
"มีลูกแล้ว แถมยังกวนประสาท ปวดหัวเปล่า ๆ" ปลายหัวเราะคิกคักทันที
"เออ ปลายกูเลิกกับพี่ทีแล้วนะ..." ปลายตกใจ จนเผลอเอนตัวไปด้านหลัง
"อะไรวะ! ทำไงท้องมึง! ตลกเหรอเมย์ มึงอย่ามาโกหกกู" ฉันส่ายหน้า และจ้องตาปลายจริงจัง
"กูพูดจริง" ปลายเอามือทาบอก อ้าปากกว้าง แถมตาคู่นั้นยังมองหน้าฉัน และ ท้องสลับกัน
"ละ แล้ว... ลูกมึง" ฉันยิ้มเบา ๆ
"กูเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ส่วนพี่ทีก็ยังคงเป็นพ่อตาหนูเหมือนเดิม อาจจะสลับกันเลี้ยงอะไรทำนองนี้" ปลายกรอกตามองบน ก่อนจะเอื้อมมือมาผลักหัวฉัน
"มึงเลิกเพราะเขาเจ้าชู้ใช่ไหม แล้วมึงไม่รักเขาแล้วเหรอ" ฉันถอนหายใจทันที
"รัก แต่ไปต่อไม่ไหวแล้ว ทนมาสองปี อยากพักหัวใจบ้าง บางทีเวลาอาจจะช่วยให้กูดีขึ้น รวมถึงพี่ทีด้วย" ปลายเบะปากใส่ฉัน ก่อนจะรีบสะกิดให้เงียบ เพราะยายกำลังเดินมา
ฉันนั่งคุยกับปลายนานสองนาน จนเข้านอน ฉันนอนกับยาย ยายนอนเสื่อ และกางมุ้ง มีแค่ผ้าห่มผืนบาง ๆ ห่ม แอร์ที่บ้านไม่มี มีแค่พัดลมตัวเล็ก ๆ ซึ่งฉันนอนได้สบาย เพราะนอนกับยายแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ
ไม่ทันได้คุยกับยายเรื่องท้อง ก็ถูกยายบังคับให้นอน เพราะต้องตื่นเตรียมอาหารใส่ชะลอมหรือห่อใบตอง แต่เช้ามืด...
ซึ่งฉันตื่นไม่ทันหรอก ฉันตื่นทันแค่ไปทำบุญที่วัด และนำอาหาร ที่ห่อใบตองไว้ ไปวางตามจุดต่าง ๆ ในวัด ก่อนจะจุดเทียนให้ญาติผู้ล่วงลับมารับไป
'พ่อจ๋า แม่จ๋า ยายบอกว่าเป็นกับข้าว และขนมที่พ่อกับแม่ชอบ อย่าลืมกินนะคะ... รักพ่อกับแม่นะ'
ฉันยิ้มให้ห่อใบตองนั้นหนึ่งที
ก่อนจะเดินไปที่กำแพงวัด... ไปนั่งมองช่องอัฐิพ่อกับแม่ ก่อนจะตัดสินใจ เช็ดทำความสะอาดรูป และจัดดอกไม้ให้...
"มึง กูสงสัยมานานแล้ว ทำไมไม่มีรูปพ่อมึง" อยู่ ๆ ปลายก็เดินมานั่งข้างหลังฉัน ฉันแอบสะดุ้งนิดหน่อย เพราะบรรยากาศมันวังเวงชอบกล...
"ยายบอกไม่มี ยายหาไม่ได้ แต่ยายบอกว่ากระดูกพ่อก็อยู่ในนี้ล่ะ เห้อ พ่อกูอาจจะหล่อเหมือนซีวอนก็ได้นะ ดูจากลูกสาวที่สวยขนาดนี้" ปลายเบะปาก และผลักฉันจนเซ
"หลงตัวเอง มึงบอกพ่อแม่มึงสิว่ามึงท้อง... พ่อแม่มึงจะว่าไงบ้าง ฮ่า ๆ" ปลายเริ่มกวนประสาทฉันทันที
บ้า!
"ถ้าพ่อกับแม่ด่ากู กูคงวิ่งแซงมึงกลับบ้าน" ปลายหัวเราะและตบไหล่ฉัน เราไม่ควรมาพูดเล่นกันตรงนี้จริง ๆ
เมื่อนั่งอยู่นาน ฉันกับปลายก็เริ่มลุกขึ้น... พอกำลังจะหันหลังเดินออกไปเท่านั้นล่ะ...
"เมย์..." อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายเรียกฉันเบา ๆ จากด้านหลัง... เสียงนิ่ง ๆ เย็น ๆ เย็นจนฉันขนลุก
หรือจะเป็น พ่อฉัน เป็นพ่อฉัน... โถ่เพราะไอ้ปลายแท้ ๆ
นี่โดนกลางวันแสก ๆ เลยเหรอ!
"มะ... เมย์ ใครเรียกมึงวะ" เราสองคนไม่มีใครกล้าหันไปสักคน ปลายได้แต่เหล่ตามองฉัน ฉันเองก็ได้แต่เหล่ตามองปลาย
"ปลายมึงหันไปดูสิ..." ฉันเริ่มปากสั่น มือสั่น ขาสองข้างเริ่มแข็ง จะก้าว ก็ก้าวไม่ออก
"หาย แล้วทำไมไม่มาหาลูกแกเลย ฮือ ๆ" คุณพ่อมองฉัน ก่อนจะเบิกตากว้าง
ลูก... ลูกนี่หมายถึงฉันใช่ไหม?
"ไม่มีใคร ยอมบอกผมเลย... ผมจำไม่ได้ ไม่มีใครป้อนเรื่องนี้ให้ผม... จนผมพยายามสืบมาตลอด สืบด้วยตัวเอง"
"ทำไมแม่แกถึงได้ใจร้ายนัก! ใจร้ายแม้กระทั่งกับคนตาย ใจร้ายแม้กระทั่งกับหลานตัวเอง!" คือคุณย่างั้นเหรอ?
ฉันหันมองยายกับคุณพ่อสลับกัน ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอาบแก้ม...
"ผะ... ผมผิดเองแม่ ผมทำให้แม่ผมรับมุกเป็นสะใภ้ไม่ได้ ผมผิดเอง แม่จะเกลียดผมก็ได้ เมย์คือลูกผมใช่ไหม ใช่ไหมแม่" คุณพ่อเริ่มน้ำตาคลอ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน
"เออ! แม่แกมันบาป แม่แกทำได้ยังไง แม่แกพรากลูกพรากพ่อ แม่แกมันบาปหนาสมบัติ!" ฉันเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว หูสองข้างเริ่มอื้อ ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ
อะไร พ่อ... พ่องั้นเหรอ พ่อฉันยังอยู่ พ่อฉันยังไม่ตาย... และพ่อฉัน ก็คือพ่อพี่ทีคนนี้งั้นเหรอ
ไม่จริงอะ... ไม่จริง
"เมย์... มาหาพ่อนะ มา..." ฉันส่ายหน้าทั้งน้ำตา มือสองข้างกำแน่น พ่อฉันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วกระดูกในนี้จะเป็นกระดูกใคร
"ยายคะ แล้วแม่อยู่กับใคร กระดูกใครอยู่กับแม่มุก ของเมย์" ฉันชี้ไปที่ช่องเก็บอัฐิแม่ทั้งน้ำตา
ยายเบิกตากว้าง ก่อนจะหันไปมองหน้าคุณพ่อ...
"สมชาย... วันนั้นสมชายไปขับรถให้... แม่ไม่เห็นหน้าศพเหรอ" ยายส่ายหน้า จนปลายเริ่มขยับเข้ามาบีบมือฉันอีกคน
"กว่าจะเจอศพ ก็ปาไปครึ่งเดือน... สมัยก่อนไม่เหมือนสมัยนี้เลย ไม่ทันสมัยเหมือนในทีวี ที่เขาตรวจ ๆ กัน"
"..." คุณพ่อตกใจยืนนิ่ง แต่ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อยายถามขึ้นมาอีกครั้ง...
"แล้วแก กลับไปที่บ้านได้ไงสมบัติ ถ้าแกจำไม่ได้ แกกลับไปอยู่กับแม่ใจบาปแกได้ยังไง!"
"อาจเป็นเพราะ แม่ส่งคนตามผม... แม่พยายามสืบเรื่องผมกับมุก พอผมกลับไป ผมรักษาดีขึ้น ผมก็ต้องแต่งงานกับคนที่แม่เลือก แต่ก็ไม่รอด... ผมเลิกกับเขา... ผมทนไม่ได้ ไม่มีความสุข... เหมือนในหัวผมมีเรื่องนึง มันค้างคามาตลอด เหมือนมันฝังใจ จนผมย้ายบ้าน ไปแต่งงานกับแฟนคนปัจจุบัน ผมบังเอิญไปเจอสมุดบันทึกในกล่อง ซึ่งผมเขียนไว้ตอนไหนไม่รู้... ผมเองยังจำไม่ได้ เพราะปัจจุบันผมเขียนอะไรแบบนั้นไม่ได้เลย สมองผมมันผิดปกติไปหมดแล้ว..." ฉันค่อย ๆ ประคองยายนั่งที่ขอนไม้ ยายเหม่อลอยมองไปที่รูปแม่ มองอยู่แบบนั้น จนน้ำตาไหลออกมา
คุณพ่อก็นั่งลงข้าง ๆ ยาย และมองไปที่รูปด้วย...
"พอผมอ่าน ผมก็รู้ว่าผมเขียนไว้เมื่อวันที่... 16 พฤษภาคม 2537" คุณพ่อหยิบโทรศัพท์เปิดรูปถ่ายส่งให้ฉัน... เมื่อฉันรับมันมาดู ก็เห็นรูปกระดาษในสมุดบันทึกแผ่นนึง ที่เริ่มเหลือง และหมึกเริ่มจาง… มันจางจนฉันมองไม่เห็น…
ฉันพยายามซูมอ่านช้า ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง