พัง นิยาย บท 50

ฉันยืนมองเขาสองคนสักพัก… ฉันอยากรู้ ว่าพี่ทีเขาจะจัดการผู้หญิงคนนี้ยังไง

"อะไรกันคะ ใครเขาก็ลือกัน ว่าผู้บริหารที่นี่… ชอบกินสาว ๆ" เธอเดินเอามือไปลูบไหล่เขา

อดทนไว้เมย์ลิน… ดูคนของเธอก่อน ว่าเขาจะทำยังไง?

พี่ทีรีบจับมือเธอออกจากไหล่...

"ผมแต่งงาน มีลูกแล้ว" เขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน นั่งลงที่เก้าอี้ ก่อนจะหยิบเอกสารแผ่นหนึ่งออกมา... อะไร เอกสาร อะไร?

"ไม่เห็นมีข่าวว่าคุณทีแต่งงาน แหวนก็ไม่ใส่ จะปฏิเสธมีน ไม่เห็นต้องโกหกอะไรที่มันเชื่อไม่ได้ด้วยล่ะคะ..." ผู้หญิงสมัยนี้มันอะไรกัน...! เธอก้าวยาว ๆ ไปล็อคประตู ก่อนจะหันกลับมายิ้มยั่วใส่พี่ที... นิ้วขาว ๆ ค่อย ๆ แกะกระดุมออกทีละเม็ด ทีละเม็ด... จนตอนนี้มันโชว์เนินอกขาวแล้ว...

พี่ทีหันมองไปทางอื่น แล้วถอนหายใจ... แต่ทว่า เธอกลับเดินมาหยุดตรงหน้าพี่ทีอีก

"ออกไปห่าง ๆ ตัวผม" เสียงนิ่ง ๆ เรียบ ๆ ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินมันมาก่อน...

"มีนได้ยินชื่อเสียงคุณทีมานานแล้ว... ให้มีนเป็นของคุณทีอีกคนนะคะ มีนสัญญาจะไม่ซน จะอยู่เงียบ ๆ นะคะ" เธอค่อย ๆ เดินไปหย่นก้นงอน ๆ นั่งตรงราวจับเก้าอี้ ก่อนที่แขนเล็ก ๆ จะยื่นไปคล้องคอพี่ทีเอาไว้

"ว้าย~" พี่ทีลุกขึ้นยืน ทำให้เธอล้มไปพร้อมกับเก้าอี้... เขาเดินอ้อมไปฝั่งตรงข้าม ก่อนจะล้วงกระเป๋าสองข้างจ้องมองเธอ

"ในวันที่ผมหยุด... ผมก็เพิ่งได้รู้นี่ล่ะ ว่าผู้หญิงแบบคุณมันน่าสมเพช... เมื่อก่อนผมยุ่งกับผู้หญิงประเภทนี้ได้ยังไงนะ..." เขาจ้องเธอเขม็ง ดวงตาคมคู่นั้นไม่ได้ฉายแววพิศวาสเธอแม้แต่น้อย...

พี่ทีก้าวยาว ๆ ไปปลดล็อคประตู... ก่อนจะเดินกลับมาหาเธอ และยื่นกระดาษแผ่นนึงให้

แต่เธอไม่รับ...

"คุณที มีนก็แค่อยากควงกับคุณเองค่ะ..." เธอพยายามดันตัวลุกขึ้น แต่รองเท้าส้นสูงเธอมันกลับทำให้เธอเกือบล้มไปอีกครั้ง

เขาได้แต่ชายตามองเธอ ไม่ได้ใส่ใจอะไร และไม่คิดจะเข้าไปช่วย

"คุณที ช่วยมีนหน่อยค่ะ สงสัยขาแพลง..." เธอพูดเสียงกระเส่า ไม่รู้ว่าเธอเจ็บข้อเท้า หรือเธอกำลังคันใต้ร่มผ้า...

"โทษที ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ..." พี่ทีวางกระดาษลงบนโต๊ะ ก่อนจะโยนปากกาแท่งหนึ่งลงไป

"คุณที... ช่วยมีนหน่อยค่ะ นะคะ คุณที" เธอพยายามอ้อนวอนอีกครั้ง แต่เขากลับนิ่งเฉย

"ผมขอยกเลิกสัญญาว่าจ้างทั้งหมดกับบริษัทคุณ มีค่าใช่จ่ายหรือค่าเสียเวลาอะไรผมยินดี... เชิญ" เขาดันปากกากับกระดาษให้เธอเซ็น

ก่อนจะกดปุ่มนึงที่โทรศัพท์ภายใน...

"คุณกานต์เข้ามาดูแลแขกหน่อย" เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที ร่างบางไม่มีอาการเจ็บปวดแต่อย่างใด

ที่สุดของมารยาหญิง...

"ไม่ค่ะคุณที ขอร้องนะคะอย่ายกเลิกสัญญากับบริษัทเราเลย" เธอเริ่มน้ำตาคลอ...

"ผมจ้างบริษัทคุณไม่ลงจริง ๆ ผมตั้งใจสร้างบริษัทเมย์ลินไทม์...ให้ลูกและเมียผม... แต่คุณกลับ... เหอะ ผมควรจะรายงานเจ้านายคุณดีไหม... คุณชื่ออะไรนะ?"

บริษัทเมย์ลินไทม์ งั้นเหรอ... ชื่อฉัน กับชื่อลูกชายฉัน... พ่อเขาเอาชื่อฉันกับลูกไปตั้งเลยเหรอ

ฉันตกใจอยู่ชั่วครู่... แต่ต้องรีบตั้งสติกลับมาดูเหตุการณ์ตรงหน้าก่อน...

"มะ... มีนค่ะ" เธอยืนกำมือแน่น ตอบกลับมาเสียงสั่น ๆ

"เออ มีน ชื่อมีนสินะ โทษทีผมจำไม่ได้... อ้าว... คุณกานต์ดูแลแขกด้วย" เมื่อพี่กานต์เปิดประตูเข้ามา พี่กานต์ก็สะดุ้งตกใจทันที กระดุมเสื้อของผู้หญิงคนนั้น เธอยังไม่ติดกลับสักเม็ด...

"เอ่อ... คะ คุณทีคะ" พี่กานต์เลิ่กลั่กพยายามมองหาฉัน

"ว่าไง..." เมื่อผู้หญิงสายอ่อยเห็นว่าพี่กานต์จ้องหน้าอกเธอ เธอก็ตกใจ... รีบติดกระดุมเสื้อตัวเองทันที

พี่กานต์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้ เธอคงอึดอัดไม่กล้าบอกพี่ที... ว่าฉันอยู่ในห้องนี้...

"คุณทีคะ คือว่า... มันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นใช่ไหมคะ" พี่ทีเอามือล้วงกระเป๋า หันไปขมวดคิ้วถามเลขาตัวเองอย่างสงสัย...

"อะไร... เกิดอะไร มีอะไร"

"คุณที คือ... คุณเมย์ เอ่อ..." ฉันทนสงสารพี่กานต์ไม่ไหว จึงตัดสินใจเดินออกมา...

ฉันชายตามองผู้หญิงคนนั้น ที่ตอนนี้เธอตกใจจนตัวสั่น...