พัง นิยาย บท 51

ฉันทำหน้ามุ่ยก่อนจะหอมแก้มพี่ที ฟอดใหญ่...

"บริษัทเมย์ลินไทม์ นี่คืออะไรคะ" เขายิ้มก่อนจะพยุงฉันไปนั่งตัก ที่เก้าอี้...

หน้าคมซุกไซร้ซอกคอฉัน เขาหอมและสูดดมมันไม่หยุด...

"ของเมย์กับไทม์ไง... หื้ม... ชอบกลิ่นเมย์จัง..." นั่นไง... แถมกระซิบเบา ๆ ใส่หูฉันอีก...

ฉันอยากอีกแล้ว! เศร้า หมอสั่งให้ งดกิจกรรมทางเพศ แต่พ่อของลูกก่อกวนฉันจังเลย... ทรมาน

"กลิ่นเมย์เหรอคะ กลิ่นยังไง..."

"กลิ่นมนุษย์หื่นไง..." มนุษย์หื่นงั้นเหรอ... ฉันหันไปซุกไซร้คอเขากลับ

"งั้น... มนุษย์หื่นจะกินแล้วนะ..." พี่ทีรีบเอานิ้วชี้กดปากฉันไว้... เขาจ้องตาฉัน ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลงมา จูบ...

อื้ม~ มนุษย์หื่น VS มนุษย์หื่น...

มือหนาของเขา… ค่อย ๆ ล้วงเข้าไปในกระโปรงฉัน... ก่อนที่จะ

‘ครืน ครืน~’ โทรศัพท์ฉันสั่น! เราถอนจูบออกมามองหน้ากัน ฉันถอนหายใจ แล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาเซ็ง ๆ

‘ครืน ครืน~’ สายฝน งั้นเหรอ!

"อะไร!" ฉันรับเสียงงุดหงิด จนพี่ทีแอบขำเบา ๆ

(คืนนี้ไปปาร์ตี้ยำแซ่บกัน ห้องพี่เอส) โทรมาขัดความสุขฉัน แค่จะชวนไปกินยำเนี่ยนะ...

"เออ ฉันจะคลอดอยู่แล้ว ยังชวนเที่ยวอีก กี่โมงล่ะ" สายฝนเงียบไปสักพัก

(สามสี่ทุ่ม ฉันขอเคลียร์งานก่อน)

"เห้ย ดึกมากไม่ได้นะ ฉันท้องอยู่นะ มีลูกมี ผะ... เอ่อ... เอ้อ ฉันไม่ใช่สาวแรกรุ่นแล้ว ที่จะไปไหนดึก ๆ ดื่น ๆ ได้ เห้ออ มารับด้วยแล้วกัน ที่บ้านนะ ฮ่า ๆ"

(เออย่ะ!)

ฉันกดวางโทรศัพท์ แล้วยัดมันกลับใส่กระโปรง ก่อนที่จะหันมากอดคอพี่ทีต่อ...

"ไปไหน มีลูกมีเต้าเที่ยวดึก ๆ ดื่น..." พี่ทีอมยิ้มถามฉัน...

"ก็แฟน แฟน ของเพื่อนพี่ทีนั่นล่ะ สายฝนอยากกินยำมาก ชวนไปปาร์ตี้ยำที่ห้องพี่เอส... เดี๋ยวสายฝนไปรับที่บ้านค่ะ..." เขาพยักหน้าเบา ๆ

"ตามใจ ดูแลตัวเองด้วย..."

เลิกงานจากโรงแรม พี่ทีก็กลับมาส่งฉันที่บ้าน ก่อนจะออกไปคุยงานข้างนอกต่อ...

"เมย์ มาคุยกับพ่อที่ห้องทำงานหน่อย" คุณพ่อเดินมาโอบไหล่ฉันทันทีที่ฉันเดินเข้าบ้าน...

คุยที่ห้องทำงานอีกแล้ว ต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ ๆ เลย ฉันค่อย ๆ เดินไปกับคุณพ่อ ในใจก็นึกคิดไปด้วย ว่าจะเป็นเรื่องอะไรอีก...

เมื่อถึงห้องทำงาน คุณพ่อก็หันซ้าย หันขวา ก่อนจะปิดประตูห้อง...

"พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุย เรื่องโฮสเทล และโรงแรมที่ภูเก็ต" หืมเกิดอะไรขึ้น?

"มีอะไรเหรอคะคุณพ่อ มีปัญหาเหรอคะ?" คุณพ่อส่ายหน้าเบา ๆ

"ไม่มี แต่พ่ออยากให้เมย์ลงไปจัดการ เพราะทีหัวหมุนมากตอนนี้" หัวหมุน?

ฉันขมวดคิ้วสงสัย เขาดูปกติ ไม่เหนื่อยอะไรเลยนี่หน่า แถมตอนกลางคืนก็กินกับฉัน กินให้ฉัน ฉันกวนเขาทุกคืน เขาไม่เห็นบอกฉันเลยว่าเขาเหนื่อย... หรืออะไร?

ถามคุณพ่อต่อดีกว่า...

"หัวหมุน... ทำไมคะ งานไม่ดีหรืออะไรคะคุณพ่อ ทำไมพี่ทีไม่บอกอะไรเมย์เลย"

"ทีไม่อยากให้เมย์เครียดไปด้วย... โรงแรมภูเก็ต กรุงเทพ เชียงใหม่ และพัทยา ทีดูแลหมด ไหนจะบริษัทเมย์ลินไทม์ ที่กำลังจะทำอีก สรุปตอนนี้ทีทำทุกอย่าง พ่อก็ลืมคิดเรื่องโฮสเทล พ่อยังจะให้ทีไปจัดการอีก ลูกพอจะทำงานได้แล้วใช่ไหม... พ่ออยากให้ลูกลงไปดูแลงานที่ภูเก็ตหลังคลอดสักสองอาทิตย์ จัดการเรื่องโฮสเทลให้พ่อ พ่อจะได้ส่งให้ครอบครัวบอสเขาดูแล"

หลังคลอด?

"แล้วไทม์ล่ะคะ ไปกับเมย์ด้วยเหรอ" คุณพ่อพยักหน้า

"พ่อ ไม่ได้พรากพ่อพรากลูกนะ... แต่พ่ออยากให้ลูกบริหารงานคนเดียวแบบเต็มตัว... โดยไม่มีทีช่วย พ่อรู้นะว่าทีช่วยลูกแทบทุกอย่าง ใช่ไหม?"

ฉันทำหน้ามุ่ยทันที คุณพ่อรู้ได้ยังไงเนี่ย มันคือความจริง ทุกวันนี้ฉันจัดการแค่งานเล็ก ๆ น้อย ๆ ของโรงแรมเท่านั้น ที่เหลือพี่ทีหมดเลย แถมพี่ทียังมาดูแลฉันระหว่างวันอีก... เขาคงเหนื่อยแย่

"เอ่อ... ใช่ค่ะ... เดี๋ยวเมย์ต้องเรียนป.โท ด้วยนิคะ" คุณพ่อรีบยกมือปรามฉัน

"เรื่องเรียน เอาไว้ก่อน... คลอดเจ้าไทม์ เข้าที่เข้าทางเมื่อไหร่... ไปภูเก็ตเลย พ่อขอไม่บอกทีเรื่องนี้นะ เดี๋ยวได้บินไปช่วยกันอีก วุ่นวาย"

"เอ่อ... ก็ได้ค่ะ" ฉันก้มหน้ามองนิ้วตัวเอง...

"เมย์จะได้รู้ด้วย ถ้าเมย์กับลูกไม่อยู่ ทีจะเถลไถลไปไหนไหม... อีกอย่าง พ่ออยากดูตลาดที่กระบี่ด้วย เมย์ต้องไปสำรวจฐานลูกค้ามา... สองจังหวัดนี้ไม่ไกลกันอยู่แล้ว เมย์จะได้ฝึกไปในตัว พ่อจะให้กิ่งไปเป็นเพื่อน ช่วยเลี้ยงไทม์..."

"คุณพ่อให้กิ่งไปเป็นเพื่อนพี่ทีสงสัยแน่นอนค่ะ"

"ไม่หรอก เมย์แค่บอกว่าส่งกิ่งไปดูงาน แต่ไม่ต้องบอกว่าตัวเองไปด้วย..." ฉันตกใจขึ้นไปอีก อย่างพี่ทีเหรอจะไม่ถามเหตุผล...

"คุณพ่อจะให้เมย์ไปอยู่ภูเก็ตสองอาทิตย์ ทั้งที่เพิ่งคลอด แถมเอาไทม์ไปด้วย คุณพ่อไม่กลัวพี่ทีคิดมากรึไงคะ ลูกเพิ่งคลอดไม่นานก็ห่างกันแล้ว... ที่จริงโครงการโฮสเทลเลื่อนไปก่อนก็ได้นิคะ..."

ฉันได้แต่ทำหน้ามุ่ย งอแง เพราะฉันพอจะรู้ ว่าฮอร์โมนหลังคลอดมันแกว่งจริง ๆ

"ที่รีบเพราะ พ่อจะยกโรงแรม กรุงเทพ เชียงใหม่ พัทยาให้เมย์เป็นของขวัญวันแต่งงาน ส่วนภูเก็ตพ่อจะยกให้ที อีกอย่างทางหน่วยงานจะเข้าไปตรวจโฮสเทลช่วงนั้นด้วย..พ่ออยากเมย์ไปจัดการให้พ่อก่อน แค่สองอาทิตย์... เมย์ไม่ใช่เด็กแล้วนะ... ลองอยู่ห่างทีบ้าง... ลองดูว่าจะทำงานได้ไหม"

ฉันบริหารงานคนเดียว งานหนักแน่นอน คุณพ่อมองหน้าฉัน และถอนหายใจเบา ๆ เหมือนกำลังจะใจอ่อนกับกริยาท่าทางที่ไม่สู้ดีของฉัน...

"นั่นไง... เห้อ เอางี้ ไปถึงภูเก็ตค่อยบอกทีก็ได้ แต่ทำยังไงก็ได้ อย่าให้ทีตามไป และอย่าให้ทีรู้ว่าเมย์จะไป ถ้าทีรู้ ทีไม่ให้เมย์ไปแน่นอน พ่อรู้จักทีดี เพราะพ่อเคยปรึกษาที ให้เมย์ต่อโทเมืองนอกแล้ว ทีไม่ยอม รายนั้นก็ห่างเมย์ไม่ได้เหมือนกัน ห่วงเมย์ยิ่งกว่าพ่ออีกมั้ง..."

ฉันเชื่อว่าพี่ทีห่วงฉันมาก ดูจากหลายเดือนที่ผ่านมา ที่ดูแลฉันทุกอย่าง จะหลับจะนอน ยังต้องตบก้นกล่อมกันเป็นเด็ก ๆ แต่มันคงยากแน่ ๆ เลย ป.โท ฉันก็ยังไม่ได้เรียน ฉันไม่เข้าใจ... คุณพ่อจะรีบไปไหนเนี่ย

"ทำไมคุณพ่อรีบขนาดนี้คะ... แค่จะยกโรงแรมให้หนูกับพี่ทีเอง... หรือคุณพ่อคะ?" ฉันจับมือคุณพ่อแน่น

"พ่อไม่ได้เป็นอะไร... พ่อมานั่งคิดดู ชีวิตคนเรามันสั้น พ่อเห็นตัวอย่างมาหลายคน เห้อ ระหว่างที่พ่ออยู่พ่ออยากเห็นลูกสำเร็จ อยากเห็นลูกทำงานเป็น พ่อจะได้หายห่วง จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้..."