พัง นิยาย บท 52

สรุปว่าแตงโมปวดท้องคลอด เมื่อสายฝนเห็นน้ำคร่ำแตงโม ถึงกับวิ่งไปอ้วกแตกทันที ฉันพยายามลุกไปประคองแตงโมไปโรงพยาบาล โดยที่สายฝนพยายามตั้งสติโทรหาพี่เอส

เราพยายามกันอยู่พักใหญ่ ลำบากลำบนมาก กว่าจะมาถึงโรงพยาบาลกัน ก็ทำฉันแทบหอบ...

แตงโมเข้าห้องคลอดไปแล้ว ตามด้วยหมอนายวิ่งตามเข้าไป...

"หมอนายนี่หล่อจริงจังมากอ่ะ" สายฝนเกาะประตูพูดเบา ๆ

"แกก็ฝากท้องกับหมอนายสิ" สายฝนตกใจ รีบตีแขนฉันทันที เพราะพี่เอสหันควับมามองแล้ว...

"อย่าเชียวนะสายฝน อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ" อึ๋ย... ขนลุก พี่เอสคนกวน ๆ ทำไมหวงน้องสาวขนาดนี้ สายฝนได้แต่ทำหน้าบึ้ง... เดินไปนั่งรอ

"เมย์ แตงเข้าห้องคลอดแล้วเหรอ..." คุณเซ็นเข็นรถเข็นณีเวียมาข้าง ๆ ฉัน

"เข้าไปแล้ว... แผลโอเคไหมณีเวีย" ณีเวียทำหน้าเซ็ง

"ทรมานอ่ะ ถ้าไม่ท้องแฝดนะ คลอดเองเถอะ" จบคำพูดณีเวีย ฉันก็ฉุกคิดขึ้นมาทันที... หรือฉันควรคลอดเอง จะได้หายเร็ว ทำอะไรสะดวก

ฉันนั่งรอนอนรอแตงโมนานสองนาน... สรุปว่าแตงโมผ่าคลอดไม่ได้ เพิ่งกินมา จึงต้องคลอดธรรมชาติ ไม่นานพยาบาลก็ออกมาถามพี่เอสอีกครั้ง... ว่าสนใจเข้าไปให้กำลังใจภรรยาไหม อย่างพี่เอสจะปฏิเสธได้ไง... พี่เอสดีใจใหญ่รีบตามเข้าไปทันที... เห็นท่าทางพี่เอสแล้วฉันอดยิ้มตามไม่ได้จริง ๆ

พี่ทีมาถึงพร้อมพี่ไวท์ เขาไปไหนมาฉันเองก็ไม่ได้ถามหรอก

"เมย์ แตงโมคลอดรึยัง ไอ้เอสล่ะ" พี่ทีนั่งลงข้าง ๆ ฉัน เมื่อพี่ทีนั่งลง สายฝนก็จ้องมาด้วยสายตาจับผิดทันที

เห้อ มีความลับกับสายฝน ทำไมมันยากแบบนี้...

"ยังค่ะ หาว~" ฉันเอามือปิดปากหาวไม่หยุด ฉันง่วงมาก... ง่วงจนเผลอพิงไหล่พี่ทีแล้ว

"กลับก่อนมั้ย ไปนอน เมย์ก็ท้องแก่นะ อย่าลืมสิ" จริงด้วย... ฉันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปบอกสายฝน

"แก กลับก่อนนะ ง่วง พรุ่งนี้จะมาหาแตงโมแต่เช้า ฝากบอกแตงโมด้วยนะ" สายฝนพยักหน้า พร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มให้ฉัน

ฉันจะถูกสายฝนซักไซร้เร็ว ๆ นี่ล่ะ

กลับมาถึงบ้าน พี่ทีก็ช่วยฉันอาบน้ำ ฉันท้องโตจนก้มถูสบู่ไม่ได้ เขาช่วยฉันทำทุกอย่าง... ดีเหมือนกันที่แต่งงานแบบอีสานมา เราไม่ต้องนอนแยกห้องกัน จะทำอะไรกัน ก็ทำสบาย...

หมายถึงดูแลกันไง... ฉันไม่ได้หื่นตลอดขนาดนั้น

"เมย์จะคลอดอาทิตย์หน้าแล้ว งดมีอารมณ์นะ" พี่ทีพูดไป ใช้สบู่เหลวถูขา ถูตัวฉันไปด้วย... ตอนนี้เขาเองก็เปลือยเหมือนฉัน ทุกครั้งที่อาบน้ำด้วยกัน ฉันทนไม่ไหวเลยสักครั้ง ฉันอ้อนจนเขาต้องจัดการให้ฉันตลอด...

และวันนี้ฉันเห็นเขา ฉันก็น้ำลายไหลอีกแล้ว... เห้อ แต่พอมารู้จากคุณพ่อ ฉันขอพักไว้ดีกว่า เขาคงเหนื่อย...

ฉันจึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปบีบไหล่เขา...

"เหนื่อยไหมคะ..." เขาหันหน้าขึ้นมามองฉัน...

"ไม่เหนื่อย" ยังจะปฏิเสธอีก แค่บอกฉัน ฉันไม่เครียดหรอกนะ...

ฉันไม่พูดอะไรต่อ ช่วยเขาถูสบู่ไป...

ขึ้นเตียงมา... หัวถึงหมอนพี่ทีก็หลับไปเลย... นี่เหรอไม่เหนื่อย... น่าสงสารคนทำงานหนัก... รอก่อนนะ... เดี๋ยวเมย์กับลูกจะขอพี่แต่งงานให้ชื่นใจ

เช้ามาพี่ทีพาฉันมาโรงพยาบาลแต่เช้า... มาถึงเห็นแตงโมยังหลับอยู่เลย และณีเวีย น้ำหวาน คุณเซ็น สายฝน พี่เอส และพี่ไวท์อยู่กันเต็มห้อง เขาผลัดกันอุ้มไออุ่นไม่หยุด หืม หลานสาวฉัน ขาวจั๊วะเลย...

"อุ้ย ไออุ่น น่าชังจังเลย" ฉันรีบเดินไปเกาะรถเข็นไออุ่น

"เธอใกล้แล้วนะเมย์ ฮ่า ๆ ผ่าหรือคลอดเอง" น้ำหวานถามขึ้นมา น้ำหวานนั่งรถเข็นเพราะเดินไม่ไหว ท้องลูกตั้งสามคน... ท้องโตมาก... ส่วนณีเวียก็นั่งรถเข็นด้วยเหมือนกัน ผ่าคลอดมา คงกลัวแผลฉีก...

"คลอดเองดีกว่า" พอฉันตอบ ณีเวียก็ตกใจเอามือทาบอก

"พังหมด" ทุกคนหัวเราะโดยเฉพาะพวกผู้ชาย

"สมัยไหนแล้วแก แปปเดียวก็เข้าอู่แล้ว รอฟังรีวิวจากแตงโมสิ" น้ำหวานชี้ไปที่แตงโม จนอยู่ ๆ แตงโมก็ลืมตาขึ้น... อ้าวตื่นแล้ว

เราเยี่ยมแตงโมเล่นกับไออุ่นสักพัก ฉันกับพี่ทีจึงขอตัวกลับ เพราะพี่ทีต้องทำงาน ส่วนฉันงดทำงาน รอคลอด กลับบ้านมานอนสบาย ๆ กิน ๆ นอน ๆ

ฉันนอนสบาย ๆ เกือบอาทิตย์ พี่ทีไปทำงานไม่หยุด เขาบอกจะเคลียร์งานให้เสร็จจะได้ดูแลฉันยาว ๆ เห้อ ได้ดูยาว ๆ แน่... วันนี้… มันมาถึงแล้ว… ฉันเองก็เตรียมใจมาหลายวันแล้ว…

ห้องนั่งเล่น...

‘ตุบ ๆ’ ถีบอีกแล้ว ถีบแม่ตั้งแต่เช้าเลยนะลูก พรุ่งนี้ก็ถึงกำหนดคลอดแล้ว อยากออกมาแล้วเหรอ

‘ตุบ ๆ’ จุก… ฉันพยายามดันตัวลุกจากโซฟา เพราะเริ่มหน่วงท้องทรมาน มันปวดอย่างบอกไม่ถูก...

ปวดท้อง... ฉันปวดท้อง…

ฉันจับโซฟาค่อย ๆ ลุกขึ้น หวังจะลองไปนั่งปลดทุกข์สะหน่อย...

ซ่า... แต่น้ำคร่ำไหลลงมาเต็มหว่างขาฉันแล้ว...

‘ตุบ~’ ฉันรีบเอามือประคองท้องไว้ เหมือนไทม์กำลังดิ้นดันตัวออกมา... โอ้ย ฉันปวดท้องมาก ทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะคลอดแล้ว

คุณแม่เดินถือจานผลไม้มาจากในครัว ก่อนจะเห็นฉันแล้วตกใจ ปล่อยจานร่วงตกพื้น

‘เคร้ง’

"หนูเมย์ ทุกคนเตรียมรถ! เร็ว ๆ หนูเมย์ทำไมไม่เรียกแม่ไหวไหม" ฉันเม้มปากแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม พยายามจะก้าวขาเดิน แต่มันทรมานเกินจะก้าวไหว

ฉันปวดท้องมาก... โอ้ย

"คะ คุณแม่เมย์ปวดมากค่ะ ไม่ไหว ฮือ ๆ" คุณพ่อรีบเดินลงมาจากบนบ้าน เมื่อเห็นฉันสภาพนี้ ตกใจรีบวิ่งมาประคองฉันเดินอีกคน...