พัง นิยาย บท 53
ฉันตื่นมาในห้องพักฟื้น... ทุกคนอยู่กันครบ ฉันนอนมองพี่ทีอุ้มไทม์พักใหญ่ เขายิ้มไม่หุบ ทั้งหอมแก้มลูกชายซ้ายที ขวาที
"ทีจูเนียร์ชัด ๆ" พี่เอสอุ้มไออุ่นเข้ามาใกล้ ๆ
"หน้าเหมือนลูกตอนเด็กเลย" คุณแม่เดินไปเขี่ยแก้มไทม์เบา ๆ ทุกคนยิ้มแย้มมีความสุข…
"เชื้อพ่อมันแรง" ตาคม ๆ จ้องมองลูกชายเขา… คุณพ่อคนนี้คงภูมิใจสินะ ที่ลูกชายหน้าเหมือนตัวเองขนาดนั้น…
"เอาแค่หน้าตามานะ นิสัยเสือ ๆ ไม่ต้องนะ" คุณแม่แอบแขวะพี่ทีเบา ๆ จนทุกคนขำกันใหญ่
"อ้าวเมย์ตื่นแล้ว" น้ำหวานที่นั่งรถเข็นข้าง ๆ หันมาเห็นฉันตื่น… ก็รีบบอกทุกคน
พี่ทีอุ้มไทม์มาหาฉันทันที เขาค่อย ๆ ส่งลูกชายตัวแสบมาให้ฉันอุ้ม
จริงด้วย… หน้าคล้ายพี่ทีมาก... ฉันมองไทม์กับพี่ทีสลับกัน..โคลนนิ่งกันมารึป่าวเนี่ย…
"ตรวจ DNA ไหมคะ" ทุกคนขำลั่นห้อง… มีแต่พี่ทีที่ทำหน้ามุ่ย...
ไทม์หน้าเหมือนพ่อเขาจริง ๆ ฉันพยายามมองเขา อยากรู้ว่าส่วนไหนเหมือนฉันบ้าง เอ่อ ไม่มีเลย... ทำไมเหรอลูก หรือตอนท้องแม่จะคิดแต่เรื่องพ่อมากไป... ลูกเลยเหมือนพ่ออย่างกับแกะขนาดนี้
ฉันต้องหยุดคิด เพราะอยู่ ๆ น้ำหวานก็จับมือฉัน...
"แข็งแรง ๆ นะ เมย์ ฉันกลับก่อนนะ อึดอัดท้อง ลูกดิ้นหนักมาก" ฉันหันไปยิ้มขอบคุณน้ำหวาน น่ารักจริง ๆ ท้องโตขนาดนี้ยังมีน้ำใจมาเยี่ยมฉัน
"ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะหวาน..." พี่ทีหันไปขอบคุณเธอด้วย น้ำหวานยกมือไหว้คุณพ่อ คุณแม่ ก่อนที่หมอนายจะพาออกไป สักพักคุณพ่อคุณแม่ ก็ขอตัวไปทำธุระด้วย... เหลือแค่เหล่าเพื่อน ๆ ที่ตอนนี้เฮฮาครึกครื้นกันใหญ่...
"สุดท้ายก็คลอดเองจนได้ สตรองกันจริง ๆ" ณีเวียยังบ่นเจ็บแผลผ่าคลอดไม่หยุด ทั้งที่ตอนนี้แตงโมคลอดทีหลังเดินไปมาอยู่ในห้องฉัน เหมือนคนปกติ...
"รอบหน้าค่อยคลอดธรรมชาติ..." คุณเซ็นลูบผมภรรยาเบา ๆ
ณีเวียหันไปมองค้อนทันที...
"ไม่เอารอบหน้าแล้ว ปิดอู่" คุณเซ็นได้แต่ยิ้มน้อย ๆ เหมือนมีแผนชั่วร้ายอยู่ในหัว จนทุกคนแอบขำ ฉันเดาว่า ไม่นานณีเวียต้องท้องอีกแน่ ๆ
"หิวมั้ย" พี่ทีก้มลงถามฉัน แน่นอน แตงโม สายฝน ณีเวีย มองเราสองคนทันที
"อุแว้ อุแว้" ลูกร้องแล้ว ฉันก้มลงไปมองลูกลืมตอบคำถามพี่ที...
"สงสัยไทม์หิวแล้ว เมย์ลองให้นมจากเต้าสิ" ณีเวียรีบเสนอ ฉันหันไปมองหน้าทุกคน ผู้ชายเต็มห้องเลย
"พี่ที ข้าวต้มหมูสับหน่อยค่ะ" พี่ทีลูบผมฉันเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบ
พาเพื่อนตัวเองออกไปด้วยสิ...
แล้วพี่ทีก็เหมือนรู้ใจฉัน...
"เห้ย พวกมึง ไปเดินเล่นกัน" ผู้ชายทุกคนหันไปถามแฟนตัวเอง ขออนุญาต? ก่อนจะเดินออกไปกันทั้งหมด
เหลือแค่ฉัน ณีเวีย แตงโม สายฝน... ซึ่งสายฝนก็รู้ใจฉันเหลือเกิน รีบเดินไปดูลาดเลาที่ประตูแล้ว...
"ปลอดภัย... มีอะไรจะเล่ามั้ย!" สายฝนเปิดประเด็นถามทันที ณีเวียดูงง แต่ก็ขยับรถเข็นเข้ามาตั้งใจฟังด้วย...
"ดีกันแล้ว?" ฉันค่อย ๆ อุ้มไทม์เข้าเต้า จนลูกเริ่มดูดนม เอ่อ... รู้สึกแปลก ๆ แหะ...
แต่ฉันสนใจลูกได้ไม่นานเพื่อน ๆ ก็เค้นกันใหญ่
"เร็ว ๆ ได้ไหม เล่าสิ อยากรู้" สายฝนขยั้นขยอฉันอีกรอบ
"อืม ดีแล้ว..." ทุกคนยิ้มกว้างทันที
"แต่หายดีเมื่อไหร่ ฉันต้องไปอยู่ภูเก็ตสองอาทิตย์..." ทุกคนเอามือทาบอก แล้วหันมองหน้ากัน
"อะไรกัน แกเพิ่งคลอดลูกนะ... ทำไมห่างจากแฟนล่ะ แล้วจะแต่งงานเมื่อไหร่ ฉันนึกว่าดีกันแล้วจะไม่ไปไหนแล้ว" สายฝนทำหน้าเซ็ง ก่อนจะนั่งพิงที่เตียงฉัน
"ฉันไม่เข้าใจคุณพ่อเหมือนกัน อยู่ ๆ ให้ไปจัดการโรงแรมกับโฮสเทล ส่วนเรื่องแต่งงาน ฉันตั้งใจจะเซอร์ไพรส์พี่ที ที่ถูเก็ต ก็ดีเหมือนกันนะ อยู่นี่ตัวติดกันตลอด... ไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปเซอร์ไพรส์เขา" ณีเวียหัวเราะเบา ๆ
"ห่าง ๆ แบบนี้ระวังเจอเซอร์ไพรส์กลับ" จริงของณีเวีย
"นั่นล่ะ ถ้าเขาเซอร์ไพรส์กลับนะ ฉันก็จะหายไปจากชีวิตเขาถาวร แต่เขาก็เปลี่ยนไปมากนะ... คงไม่แล้วมั้ง" แตงโมยิ้มกริ่ม
"พี่ทีรู้ยังว่าเธอจะไปภูเก็ต เธอบอกเขายัง แล้วนี่ไทม์ไปด้วยเหรอ?" แตงโมถามฉัน...
"ใช่ไปด้วย... แต่ห้ามบอกพี่ทีนะ ไว้ฉันถึงภูเก็ตฉันจะบอกเขาเอง รู้ตอนนี้เขาคงกักขังฉันแน่นอน... คุณพ่อสั่งห้ามฉันบอกเด็ดขาด..." ทุกคนถอนหายใจ โดยเฉพาะสายฝน ที่ตอนนี้หันมาจ้องไทม์กินนมฉันอยู่
"อุแว้ อุแว้" ฉันปรือตาตื่นกลางดึก ก็เห็นพี่ทีอุ้มไทม์เดินรอบเตียง เขาหลับตาไปกล่อมลูกไปด้วย
"ลูกร้องเหรอคะ ทำไมไม่ปลุกเมย์..." พี่ทีลืมตา แล้วหันมามองฉัน ก่อนจะยิ้มให้เบา ๆ
"ไม่เป็นไรเขาแค่สะดุ้งตื่น เดี๋ยวก็หลับแล้ว เมย์นอนต่อเถอะ" ฉันดันตัวลุกจากเตียงเดินไปหอมแก้มเขา
"พี่ทีนอนเถอะ เมย์รู้ว่าพี่ทีทำงานหนัก นะคะ" เขาไม่ตอบ กล่อมลูกต่อ
จน... เจ้าไทม์หลับแล้ว...
พี่ทีส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะพาลูกไปนอนที่เตียงตามเดิม... และแล้ว... พ่อลูกอ่อนคนนี้ก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงอย่างอ่อนแรง...
เหนื่อยล่ะสิ...
ฉันขึ้นไปนอนบนเตียงกับเขา ก่อนจะกอดเขาแน่น... พร้อมกับเอื้อมมือเล็ก ๆ ไปตบก้นเขาเบา ๆ หวังกล่อมเขาหลับ...
"พี่ทีคะ เมย์รักพี่ทีนะ" ฉันแอบจุมพิตริมฝีปากเขาเบา ๆ เขาไม่ตอบ ไม่รู้สึกตัวอะไร... เขาคงหลับไปแล้ว...
ฉันตื่นเช้าตามเคย ให้นมลูก พาลูกไปอาบแดดอ่อน ๆ ที่ริมสระว่ายน้ำ... ฉันไม่อยากปลุกพี่ที ปล่อยให้เขาพักผ่อน แต่ละวันเขาคงเหนื่อยมาก
ฉันพักฟื้นมาจะหนึ่งเดือนแล้ว... คุณพ่อยังไม่คุยเรื่องไปภูเก็ตกับฉัน แล้วตอนนี้ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง โดยเฉพาะฉัน ไทม์ พี่ที... เราเลี้ยงลูกกันเองแบ่งเวลานอนกันจนชินไปแล้ว ฉันเองก็เข้าโรงแรมไปตรวจเอกสารบ้าง โดยไม่ลืมพาลูกไปด้วย ไทม์จะหนึ่งเดือนแล้ว เขาเองก็เริ่มลงตัวทุกอย่าง แข็งแรง ไม่เหมือนตอนคลอดแรก ๆ ฉันไม่กล้าพาลูกออกไปไหนเลย...
เข้ามาในห้องทำงานพ่อลูกอ่อนทีไร ฉันก็เห็นเตียงเด็กอยู่ข้าง ๆ โต๊ะทำงานเขาทุกครั้ง เพราะบางวันลูกอยู่กับเขา... ส่วนฉันพักผ่อน นอน และไปอบสมุนไพร
ฉันไม่อยากจะนึกเลย หากวันไหนพี่ทีต้องติดต่องานสำคัญ แขกของเขามาเห็นจะว่ายังไง ผู้บริหารอนันธราพ่อลูกอ่อน เลี้ยงลูกไป ทำงานไป... ตลกดี อิอิ
ตอนนี้ฉันสบายกว่าที่คิดไว้อีก... มดลูกเริ่มเข้าอู่แล้ว แผลก็เริ่มหาย ฉันไปตามหมอนัดทุกครั้ง... ดูแลตัวเองดีมาตลอด ทุกอย่างมันเลยดีขึ้นเร็วกว่าปกติ...
และฉันก็มีความสุขมาก... ลูกชายตัวแสบของฉัน ฉันเลี้ยงเขาด้วยตัวเอง น้ำนมตัวเอง... ฉันตื่นมาเห็นพี่ทีกับลูกทุกเช้า บางทีเขาก็นอนข้าง ๆ กัน นอนกอดกัน ฉันเห็นทีไร ฉันก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที... มีความสุขจนแอบถ่ายรูปเก็บไว้ทุกครั้งเลย
แต่วันนี้... ไม่ใช่แล้ว... ฉันกับลูกต้องอยู่ห่างพ่อของเขาถึงสองอาทิตย์...
เพราะคุณพ่อ พึ่งบอกฉันเมื่อคืน...
ว่าวันนี้... 'เมย์ควรจะไปภูเก็ตได้แล้ว'
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง