พัง นิยาย บท 53

ฉันตื่นมาในห้องพักฟื้น... ทุกคนอยู่กันครบ ฉันนอนมองพี่ทีอุ้มไทม์พักใหญ่ เขายิ้มไม่หุบ ทั้งหอมแก้มลูกชายซ้ายที ขวาที

"ทีจูเนียร์ชัด ๆ" พี่เอสอุ้มไออุ่นเข้ามาใกล้ ๆ

"หน้าเหมือนลูกตอนเด็กเลย" คุณแม่เดินไปเขี่ยแก้มไทม์เบา ๆ ทุกคนยิ้มแย้มมีความสุข…

"เชื้อพ่อมันแรง" ตาคม ๆ จ้องมองลูกชายเขา… คุณพ่อคนนี้คงภูมิใจสินะ ที่ลูกชายหน้าเหมือนตัวเองขนาดนั้น…

"เอาแค่หน้าตามานะ นิสัยเสือ ๆ ไม่ต้องนะ" คุณแม่แอบแขวะพี่ทีเบา ๆ จนทุกคนขำกันใหญ่

"อ้าวเมย์ตื่นแล้ว" น้ำหวานที่นั่งรถเข็นข้าง ๆ หันมาเห็นฉันตื่น… ก็รีบบอกทุกคน

พี่ทีอุ้มไทม์มาหาฉันทันที เขาค่อย ๆ ส่งลูกชายตัวแสบมาให้ฉันอุ้ม

จริงด้วย… หน้าคล้ายพี่ทีมาก... ฉันมองไทม์กับพี่ทีสลับกัน..โคลนนิ่งกันมารึป่าวเนี่ย…

"ตรวจ DNA ไหมคะ" ทุกคนขำลั่นห้อง… มีแต่พี่ทีที่ทำหน้ามุ่ย...

ไทม์หน้าเหมือนพ่อเขาจริง ๆ ฉันพยายามมองเขา อยากรู้ว่าส่วนไหนเหมือนฉันบ้าง เอ่อ ไม่มีเลย... ทำไมเหรอลูก หรือตอนท้องแม่จะคิดแต่เรื่องพ่อมากไป... ลูกเลยเหมือนพ่ออย่างกับแกะขนาดนี้

ฉันต้องหยุดคิด เพราะอยู่ ๆ น้ำหวานก็จับมือฉัน...

"แข็งแรง ๆ นะ เมย์ ฉันกลับก่อนนะ อึดอัดท้อง ลูกดิ้นหนักมาก" ฉันหันไปยิ้มขอบคุณน้ำหวาน น่ารักจริง ๆ ท้องโตขนาดนี้ยังมีน้ำใจมาเยี่ยมฉัน

"ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะหวาน..." พี่ทีหันไปขอบคุณเธอด้วย น้ำหวานยกมือไหว้คุณพ่อ คุณแม่ ก่อนที่หมอนายจะพาออกไป สักพักคุณพ่อคุณแม่ ก็ขอตัวไปทำธุระด้วย... เหลือแค่เหล่าเพื่อน ๆ ที่ตอนนี้เฮฮาครึกครื้นกันใหญ่...

"สุดท้ายก็คลอดเองจนได้ สตรองกันจริง ๆ" ณีเวียยังบ่นเจ็บแผลผ่าคลอดไม่หยุด ทั้งที่ตอนนี้แตงโมคลอดทีหลังเดินไปมาอยู่ในห้องฉัน เหมือนคนปกติ...

"รอบหน้าค่อยคลอดธรรมชาติ..." คุณเซ็นลูบผมภรรยาเบา ๆ

ณีเวียหันไปมองค้อนทันที...

"ไม่เอารอบหน้าแล้ว ปิดอู่" คุณเซ็นได้แต่ยิ้มน้อย ๆ เหมือนมีแผนชั่วร้ายอยู่ในหัว จนทุกคนแอบขำ ฉันเดาว่า ไม่นานณีเวียต้องท้องอีกแน่ ๆ

"หิวมั้ย" พี่ทีก้มลงถามฉัน แน่นอน แตงโม สายฝน ณีเวีย มองเราสองคนทันที

"อุแว้ อุแว้" ลูกร้องแล้ว ฉันก้มลงไปมองลูกลืมตอบคำถามพี่ที...

"สงสัยไทม์หิวแล้ว เมย์ลองให้นมจากเต้าสิ" ณีเวียรีบเสนอ ฉันหันไปมองหน้าทุกคน ผู้ชายเต็มห้องเลย

"พี่ที ข้าวต้มหมูสับหน่อยค่ะ" พี่ทีลูบผมฉันเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบ

พาเพื่อนตัวเองออกไปด้วยสิ...

แล้วพี่ทีก็เหมือนรู้ใจฉัน...

"เห้ย พวกมึง ไปเดินเล่นกัน" ผู้ชายทุกคนหันไปถามแฟนตัวเอง ขออนุญาต? ก่อนจะเดินออกไปกันทั้งหมด

เหลือแค่ฉัน ณีเวีย แตงโม สายฝน... ซึ่งสายฝนก็รู้ใจฉันเหลือเกิน รีบเดินไปดูลาดเลาที่ประตูแล้ว...

"ปลอดภัย... มีอะไรจะเล่ามั้ย!" สายฝนเปิดประเด็นถามทันที ณีเวียดูงง แต่ก็ขยับรถเข็นเข้ามาตั้งใจฟังด้วย...

"ดีกันแล้ว?" ฉันค่อย ๆ อุ้มไทม์เข้าเต้า จนลูกเริ่มดูดนม เอ่อ... รู้สึกแปลก ๆ แหะ...

แต่ฉันสนใจลูกได้ไม่นานเพื่อน ๆ ก็เค้นกันใหญ่

"เร็ว ๆ ได้ไหม เล่าสิ อยากรู้" สายฝนขยั้นขยอฉันอีกรอบ

"อืม ดีแล้ว..." ทุกคนยิ้มกว้างทันที

"แต่หายดีเมื่อไหร่ ฉันต้องไปอยู่ภูเก็ตสองอาทิตย์..." ทุกคนเอามือทาบอก แล้วหันมองหน้ากัน

"อะไรกัน แกเพิ่งคลอดลูกนะ... ทำไมห่างจากแฟนล่ะ แล้วจะแต่งงานเมื่อไหร่ ฉันนึกว่าดีกันแล้วจะไม่ไปไหนแล้ว" สายฝนทำหน้าเซ็ง ก่อนจะนั่งพิงที่เตียงฉัน

"ฉันไม่เข้าใจคุณพ่อเหมือนกัน อยู่ ๆ ให้ไปจัดการโรงแรมกับโฮสเทล ส่วนเรื่องแต่งงาน ฉันตั้งใจจะเซอร์ไพรส์พี่ที ที่ถูเก็ต ก็ดีเหมือนกันนะ อยู่นี่ตัวติดกันตลอด... ไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปเซอร์ไพรส์เขา" ณีเวียหัวเราะเบา ๆ

"ห่าง ๆ แบบนี้ระวังเจอเซอร์ไพรส์กลับ" จริงของณีเวีย

"นั่นล่ะ ถ้าเขาเซอร์ไพรส์กลับนะ ฉันก็จะหายไปจากชีวิตเขาถาวร แต่เขาก็เปลี่ยนไปมากนะ... คงไม่แล้วมั้ง" แตงโมยิ้มกริ่ม

"พี่ทีรู้ยังว่าเธอจะไปภูเก็ต เธอบอกเขายัง แล้วนี่ไทม์ไปด้วยเหรอ?" แตงโมถามฉัน...

"ใช่ไปด้วย... แต่ห้ามบอกพี่ทีนะ ไว้ฉันถึงภูเก็ตฉันจะบอกเขาเอง รู้ตอนนี้เขาคงกักขังฉันแน่นอน... คุณพ่อสั่งห้ามฉันบอกเด็ดขาด..." ทุกคนถอนหายใจ โดยเฉพาะสายฝน ที่ตอนนี้หันมาจ้องไทม์กินนมฉันอยู่