พัง นิยาย บท 54

วันนี้... ฉันนั่งรอพี่ทีออกไปทำงานที่โซฟา... ฉันยังอยู่ในชุดนอน ไม่ได้แต่งตัวจัดเต็มแต่อย่างใด... คุณพ่อแอบนั่งมองฉันเป็นระยะ คงจะแอบส่งกำลังใจให้อยู่ฉันห่าง ๆ

หัวใจฉันเต้นโครมคราม... ฉันไม่อยากให้วันนี้มาถึงเลย ฉันไม่อยากห่างเขาสักวินาที อยากตัวติดกัน อยากนอนกอดกัน อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

"เมย์ พี่ไปทำงานแล้วนะ" อยู่ ๆ พี่ทีก็เดินมาข้างหลังฉัน เขาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปหอมลูกด้วย...

ฉันพยายามกระพริบตาถี่ ๆ ฉันไม่อยากให้น้ำตาไหลออกมา .. แต่มันคงไม่ไหวแล้วจริง ๆ น้ำตาฉันมันหยุดไม่ได้เลย... มันไหลออกมาอาบแก้มแล้ว

ฉันหน่วงหัวใจมาก หน่วงจนแน่นหน้าอกไปหมด

"เมย์เป็นอะไร..." เขาตกใจเดินมานั่งยอง ๆ หน้าฉัน และมือหนาก็ส่งนิ้วยาว ๆ มาเช็ดน้ำตาให้...

ฉันจ้องเขาทั้งน้ำตา ก่อนจะจับแก้มเขา โน้มไปประกบจูบ...

มืออีกข้างโอบลูกแน่น... ส่วนอีกข้าง... ได้แต่สัมผัสหน้าคม ๆ ของพ่อเขา...

"เมย์... เป็นอะไร พี่ไม่ไปทำงานแล้ว" เขาวางสูทลงโซฟา ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ แล้วโอบฉันไปซบไหล่ตัวเอง...

"แค่ฮอร์โมนหลังคลอดค่ะ... พี่ทีไปทำงานเถอะ เดี๋ยวเมย์ก็หาย" ฉันพยายามยิ้ม ถึงน้ำตามันจะไหลออกมาก็เถอะ...

"ไหวแน่นะ..." เขาถามพลางหันมองรอบ ๆ บ้าน

"พี่ทีไม่ต้องห่วง... คุณพ่อคุณแม่ก็อยู่ค่ะ เมย์ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย" ฉันยิ้มให้เขา และบีบมือเขาแน่น

"หวานคลอดแล้วนะเมื่อคืน เมย์ไปเยี่ยมหวานกับพี่ไหม..." จริงเหรอเนี่ย... ฉันคงไปไม่ได้ เสียดายจังอยากเห็นแฝดสาม...

"ค่ะ ค่อยว่ากันเนอะ วันนี้พี่ทีไปก่อนเลยค่ะ เมย์ไปวันหลังดีกว่า วันนี้ไม่ค่อยอยากไปโรงพยาบาลเท่าไหร่ค่ะ ไม่อยากได้กลิ่นโรงพยาบาล"

พี่ทีมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ก็ยังพยักหน้ารับ

เข้าโน้มมาจุมพิตหน้าผากฉัน ก่อนจะลุกขึ้น หยิบสูท เดินออกไป

ฉันรีบหันไปมองตามหลังเขา... ก็เห็นคุณพ่อยังนั่งอยู่ที่เดิม และมองฉันอยู่

"จะกอด จะหอม ไม่เกรงใจพ่อเลย"

"คุณพ่ออ่ะ ทำไมต้องให้เมย์ไกลจากลูกชายคุณพ่อด้วยคะ ฮือ ๆ เมย์ไม่อยากห่างพี่ทีเลย ฮือ ๆ" คุณพ่อเดินมาลูบหัวฉัน แล้วขำเบา ๆ

ฉันร้องไห้... คุณพ่อขำ!

"ไปทำงานเดี๋ยวก็กลับ สองอาทิตย์ไม่ใช่สองปี อย่าเครียดสิ" ฉันทำหน้าบึ้งใส่คุณพ่อ ก่อนจะอุ้มไทม์ ขึ้นไปแต่งตัว โดยมีพี่จิ๊บเดินตามขึ้นมาช่วยฉันจัดของด้วย

พอทุกอย่างเรียบร้อย... ฉันลงมาข้างล่าง ฉันก็เห็นกิ่งนั่งรออยู่แล้ว...

"กิ่ง บอกคุณทีว่ายังไง..." เธอยิ้มกว้าง แล้วรับไทม์จากมือฉันไปอุ้มแทน

"บอกว่าคุณเมย์ให้ไปดูงานค่ะ กิ่งบอกไว้นานแล้วค่ะ คุณทีไม่ได้สงสัยอะไร" ฉันน้ำตาคลออีกแล้ว หดหู่ใจชะมัด ยิ่งมองลูกยิ่งสงสารพ่อเขา...

คุณแม่เดินออกมาจากในครัว เข้ามากอดฉันกลม...

"เดี๋ยวแม่ดูตาทีให้ ไม่ต้องห่วงทางนี้... ตั้งใจทำงาน รีบกลับนะ" ฉันมองคุณแม่ แล้วกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวจริง ๆ มันไหลออกมาอีกแล้ว...

"เลิกร้องได้แล้ว เมย์ยังไม่โตเลยเห็นมั้ย นี่ล่ะพ่อถึงต้องส่งไปทำงานคนเดียว แค่นี้เอง อดทน ต่อไปต้องบริหารคนตั้งกี่คน หยุดร้องสิ" คุณพ่อย้ำอีกรอบจนฉันเม้มปากแน่น รีบเช็ดน้ำตา และสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองอาทิตย์เอง อดทน!

"ตั้งใจนะลูก ทำให้พ่อเห็น พ่อจะได้ตายตาหลับ..." ฉันถอนหายใจ แล้วหันมาทำหน้าบึ้งใส่คุณพ่อทันที

"ทำไมคุณพ่อต้องพูดเรื่องตาย เมย์ไม่ชอบเลย เมย์งอลคุณพ่อแล้วค่ะ สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะคุณพ่อ เมย์ไปก่อนนะคะ" ฉันหันไปยกมือไหว้คุณแม่ กับคุณพ่อ แล้วรีบเดินขึ้นรถ...

คุณพ่อยิ้มและโบกมือบ้ายบายฉัน...

คุณพ่อนะคุณพ่อ...

ฉันนั่งรถออกมาไม่นาน... โทรศัพท์ก็สั่นไม่หยุด... มีสายเข้า...

‘ครืน ครืน~’ แตงโม...

"ว่าไง…"

(เมย์ น้ำหวานคลอดแฝดสามแล้วนะ ไปเยี่ยมกัน! เดี๋ยวไปรับ) ฉันเม้มปากแน่น... อยากจะแวะโรงพยาบาลก่อนชะมัด…

"แต่แตงโม ฉันต้องไปภูเก็ตวันนี้"

(อ้าว! แล้วพี่ทีรู้ยัง)

"ยัง แตงโมเธออย่าเพิ่งบอกนะ บอกคนอื่นด้วย ปิดไว้ก่อน ขอให้ฉันถึงภูเก็ตก่อนนะ ฝากแสดงความยินดีกับน้ำหวานด้วย ถ้าน้ำหวานถามอย่าเพิ่งพูดอะไร เดี๋ยวหลังจากวันนี้ฉันจะโทรไปบอกน้ำหวานเอง" แตงโมเงียบไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ ใส่โทรศัพท์…

(เห้อ สงสารพี่ที! โอเค ฉันจะปิดเงียบ เดินทางปลอดภัยนะ)

"ขอบใจมาก บาย"

หลังจากวางสายแตงโม ฉันก็รีบปิดเครื่องทันที... กิ่งมองฉันเป็นระยะ บ้างก็ถอนหายใจแข่งกับฉัน... บ้างก็บีบไหล่ฉันให้กำลังใจ...