พัง นิยาย บท 6

เรานั่งกินข้าวกัน ไม่พูดอะไรสักคำ...

บรรยากาศเริ่มเงียบขึ้นมาอีกแล้ว...

พี่ทีกินข้าวเสร็จลุกขึ้นไปหยิบยา และน้ำเทเตรียมไว้ให้ฉัน

"กินยาด้วยนะเมย์..." ร่างสูงเดินไปนอนเล่นมือถือดูทีวีที่เตียง

"พี่ที... ไหนพี่บอกว่าเลิกกับทุกคนแล้วไงคะ..." เขาจ้องมือถือไม่มองฉัน และเหมือนไม่ฟังที่ฉันถามด้วย

"..."

"พี่ทีคะ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เมย์ เราอยู่กันดี ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ทำไมต้องเอาเรื่องปวดหัวมาให้พี่" ฉันวางช้อนกระแทกจาน

"พี่กลัวแต่ตัวเองจะปวดหัว จะเครียด ทำไมไม่คิดว่าคนอื่นจะเครียด จะปวดหัวเพราะพี่บ้าง" สายตาคมหันมาจ้องฉัน ก่อนจะดันตัวลุกจากเตียง เดินไปหยิบกุญแจรถ

"วันนี้พี่กลับไปนอนบ้าน" ฉันไม่ตอบ ไม่สิ ฉันตอบไม่ทัน เขาเดินตรงดิ่งออกจากห้องไปแล้ว

เห้อ...

ทดอีก 1 สะสมไว้

ฉันเก็บจานไปล้าง ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า ตากผ้า รีดผ้าของเขา ชุดสูท เตรียมไว้ให้ทุกอย่าง...

"อ้วก…" อยู่ ๆ ฉันก็พะอืดพะอมวิ่งไปอ้วกอีกแล้ว เห้อ… ข้าวฉัน ไปหมดแล้ว

ฉันเดินไปที่ระเบียง พยายามสอดส่องลงไปข้างล่าง มองหาร้านอาหารใกล้ ๆ ว่ามีร้านไหนเปิดอยู่บ้าง ฉันหิวอีกแล้ว...

อยู่ ๆ ก็มีเสียงกีตาร์ดังขึ้น...

ถึงคราวถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ

จบปัญหาที่ซ้ำซ้ำ

ปวดใจมาซ้ำซ้ำจนรับไม่ไหว

ที่ฉันทุ่มเทและรักเธอไป

กลับได้คืนมาแค่เศษใจ

กับรักที่ช้ำช้ำที่หลอกลวง

ให้ฉันต้องเสียใจ

ไม่เคยมีไออุ่น

เวลาอยู่ใกล้ใกล้กัน

และไม่เคยมีเวลา

ไม่คุยไม่มองตาจนน่าใจหาย

เพิ่งรู้เวลาหมดรักกันไป

ช่างทรมานแทบขาดใจ

ไม่รักกันอย่างนี้

จะยื้อจะทนอยู่ไปทำไม~

อยู่ก็เจ็บสุดท้ายก็จาก... นิวจิ๋ว