พัง นิยาย บท 7
เรานั่งกันมาเงียบ ๆ ไม่คุยกันอีกแล้ว… จนมาถึงมหาลัย... เขามองรอบ ๆ มหาลัยนิดหน่อยก่อนจะหันมามองฉัน
ไม่มองสำรวจได้ไง ก็เป็นมหาลัยเดียวกับน้ำหวานนี่
"ตั้งใจนะเมย์..." ฉันพยักหน้าให้เขา แล้วหยิบเอกสารลงจากรถ
สายฝนยืนรอฉันอยู่ไกล ๆ ฉันเดินไปหาสายฝน ไม่ได้มองกลับมาหาพี่ที ไม่ได้สนใจว่าเขาขับรถออกไปรึยัง
"แก ทำไมพี่ทีมาส่งล่ะ" ฉันรีบดึงมือสายฝนเข้าตึก
"ตบหัวแล้วลูบหลัง สไตล์เดิม"
"เห้อ เมื่อไหร่เส้นความอดทนแกจะขาด" ฉันถอนหายใจยาว ๆ
"ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ฉันเริ่มงานวันแรกด้วย ฉันจะได้หาเงินไว้เลี้ยงลูก อยากมองผ่านเรื่องพี่ทีไปสักพัก" สายฝนพยักหน้า
"มีอะไรขาดเหลือ บอกได้นะแก" ฉันยิ้มเบา ๆ ขอบคุณสายฝน ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบโปรเจค วันนี้คือรอบสุดท้าย... อีกไม่กี่ชั่วโมงถ้าฉันเดินออกไปจากห้องนี้เมื่อไหร่...
คือฉันเรียนจบแล้ว...
และมันก็จริง... ตอนนี้ฉันเดิมยิ้มออกมาจากห้องสีเหลี่ยมนั้นได้แล้ว! ฉันเรียนจบแล้ว!
สายฝนกับฉันกอดกันกลม...
"เห้อ เรียนจบสักที ไปฉลองกันมั้ย" สายนตบบ่าฉันยิ้มดีใจ ยิ้มไม่หุบ
"ไม่ได้ วันนี้เริ่มงานวันแรก วันอื่นนะแก" สายฝนทำหน้าบึ้ง แต่ก็ยอมมาส่งฉันที่ร้าน Best Time Cafe
"น้องเมย์ลินนะครับ พี่ดีใจมากที่เรามีประสบการณ์มา… ส่วนสูตรทางร้านจะติดไว้ที่ฝาผนัง สำคัญหน่อยนะครับ ส่วนผสมบางส่วนแต่ละร้านไม่เหมือนกัน" ฉันพยักหน้ายิ้มให้กับผู้จัดการ ก่อนจะพยายามอ่านสูตรต่าง ๆ บนผนัง
วันแรกของการทำงานผ่านไปด้วยดี ฉันไม่อ้วก ไม่เวียนหัว เหมือนลูกเข้าใจฉัน เขาคงอยากจะออกมาจากพ่อเขาเหมือนกัน…
‘ครืน ครืน ครืน~’ พี่ทีโทรมา
"ค่ะพี่ที"
(เมย์ อยู่ไหน) ฉันกรอกตามองบน
"รถเมล์ค่ะ กำลังกลับ"
(พี่ซื้อข้าวไว้ให้แล้ว วันนี้พี่ไปนอนด้วยนะ พี่เคลียร์งานก่อน) ฉันถอนหายใจใส่โทรศัพท์มือถือ
"ค่ะ"
ป้ายรถเมล์อยู่เยื้องจากคอนโดพี่ทีไม่มาก… ฉันก้าวขาลงมา จะเหยียบพื้นฟุตบาทแล้ว แต่! ทะ… ทำไมรถออกตัว
ดะ… เดี๋ยว!
"กรี๊ด!"
"เห้ย!" ฉันเกือบล้มลงไปนอนที่ฟุตบาท แต่โชคดีที่ผู้ชายคนที่ลงก่อนหน้าได้ยินเสียงร้องฉัน หันมารับฉันไว้พอดี!
"ฮือ ๆ ๆ" ฉันร้องไห้ที่อกเขา มือลูบท้องไปมา ลูก… ลูกเป็นอะไรไหม ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม
"เธอ ยัยผี ร้องอีกแล้ว" เขาดันตัวฉันออก ฉันเงยหน้ามองเจ้าของอก... เห้ย เขาคือไอ้ผู้ชายข้างห้องคนนั้น
"เห้ย " ฉันถอยหลังออกจากเขาก้าวนึง จนเท้าที่ก้าวถอยหลัง ตกฟุตบาท...
"ว้าย…!"
ฉันเกือบหงายหลังล้มลงไปนอนที่ถนน แต่คนข้างห้องคนนั้นดึงมือไว้ก่อน... โล่งอก
"โคตรซื่อบื้อเลย"เขาดึงฉันกลับมาเอามือกอดอก บ่นฉันพึมพำ และเดินเข้าไปในซอยคอนโด...
ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเขา ได้แต่เดินมาเงียบ ๆ ตามหลังเขา
ทำไมฉันซุ่มซ่ามแบบนี้... ดีที่ไม่ล้ม เห้อ... คราวหลังแม่จะระวังมากกว่านี้นะลูก
‘ปึก!’ อยู่ ๆ เขาก็หยุด หน้าฉันชนหลังเขาเต็ม ๆ
"นี่!" เขาหันมาดุฉันทันที... นี่คนหรือหมา ดุชะมัด!
"อะไร อะไรของนาย" ฉันเดินหลบเขาไปกดลิฟต์ ไม่อยากคุย
"ขอบคุณอ่ะ เป็นไหม ยัยผี" ฉันขมวดคิ้วใส่เขา กอดเอกสารในมือแน่น รีบเดินขึ้นลิฟต์ทันที และกดปิดประตูรัว ๆ
"เห้ย รอด้วยสิ!" เขารีบโดดเข้ามาในลิฟต์ ทำยังไงฉันถึงจะหนีตาบ้านี่พ้น เห้อ
"ทำไมไม่ขึ้นรอบอื่น" ฉันถอนหายใจรำคาญ
"ไม่มีน้ำใจ เมื่อกี้จะล้มหัวฟาดพื้นคนช่วย ยังไม่ขอบคุณสักคำ" ฉันกรอกตามองบน
"เออ ขอบคุณ"
‘ติ๊ง~’ ลิฟต์เปิดพอดี เราสองคนเดินออกไปพร้อมกันจนตัวเบียดกันที่ประตูลิฟต์
โอ้ย อะไรอีกเนี่ย!
"นาย ฉันออกก่อน" ฉันหันไปค้อนทีนึง ก่อนจะรีบเดินไปแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง เขาหันมาจ้องฉันอย่างกวนประสาท
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง