พัง นิยาย บท 8

พี่ทีลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า... ก่อนจะหยิบกุญแจรถ เดินออกไปจากห้อง

"ฮือ ๆ ทำไมยังทนอ่ะเมย์ ทำไมเมย์ ทำไมมึงไม่ใจแข็งสักที ฮือ ๆ" ฉันกอดหมอนนอนร้องไห้ ฉันกลัว ฮือ ๆ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเจ็บจนขาดใจตายก่อนที่จะเดินออกมา...

ฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาน้ำตายังเปียกหมอน...

"เมย์ ไปหาหมอ" อยู่ ๆ พี่ทีก็เดินมาดึงแขนฉัน

ฉันขยี้ตาเบา ๆ เพราะตาบวม จนเบลอไปหมด

ฉันไม่ตอบ... ฉันพยายามดันตัวเองขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว... ก่อนที่เขาจะพาขับรถออกมา ไปโรงพยาบาล...

เรานั่งรอหมอสักพัก... เพราะหมอยังไม่เข้าเวร...

"พี่ตามใจเมย์แล้วนะ จะได้จบ" เขาพูดแล้วหันมองไปทางอื่น...

ฉันไม่ตอบมองไปที่ห้องตรวจ... จนหมอนายเจ้าของไข้ฉันเดินมาคุยกับพยาบาลหน้าห้อง

"แหมคุณหมอ รายงานแฟนตลอดเลยนะคะ คุณน้ำหวานนี่โชคดีจริง ๆ" แฟนเหรอ...

"ยังครับ ไม่ยอมตกลงซักที" น้ำหวานเธอหลุดพ้นจากคนข้าง ๆ ฉันแล้ว ทำไมไม่เปิดใจล่ะ พี่ทีถอนหายใจยาว ๆ เหมือนกำลังโมโหยังไงอย่างงั้น...

หมอยิ้มแล้วเดินเข้าห้องไป... พยาบาลคนนั้นเธอเดินมาหาฉันทันที

"เชิญเลยค่ะ" ฉันกับพี่ทีลุกเข้าไปในห้องพร้อมกัน หมอนายกำลังอ่านแฟ้มประวัติฉันอยู่

"สวัสดีครับ นั่งก่อนครับ" เขาเปิดกระดาษไปมา และมีซองจดหมายแนบติดมาด้วย สงสัยเป็นผลเลือดที่ฉันตรวจไว้รอบที่แล้ว

"หมอคะเรื่องพาหะธาลัสซีเมียที่ตรวจไป เป็นยังไงบ้างคะ..." หมอเอาปากกาจิ้มบนกระดาษ

"อืม... โอเคครับ ไม่มีปัญหาอะไร ทั้งพ่อและแม่ ไม่มีพาหะธาลัสซีเมียครับ" เห้อโล่งใจ

"ถามเรื่อง DNA หน่อย ถ้าตรวจเสี่ยงมากแค่ไหนนะ" หมอดูตกใจกับคำถามพี่ที เพราะก่อนหน้านี้เขาได้บอกไปแล้ว ว่ากี่เปอร์เซ็นต์ก็เสี่ยงไม่ควรตรวจ

"0.05-1% ครับ" พี่ทีพยักหน้า

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

"สวัสดีตอนชะ..." น้ำหวานเปิดประตูเข้ามา เธอถือแก้วกาแฟมาด้วยเหมือนเดิม... และชะงักเมื่อเห็นเราก่อนที่เธอจะเดินเอากาแฟในมือไปให้หมอ…

ขอบคุณนะ... ตัวแสบ" หมอยิ้มเบา ๆ แล้วน้ำหวานกำลังจะเดินออกไป…

"หวาน... ไม่ต้องออกไปหรอก อยู่นี่ล่ะ" อยู่ ๆ พี่ทีก็เอื้อมมือไปจับแขนน้ำหวาน...

อะไรอีกหล่ะ จะอาลัยอาวรณ์กันอีกเหรอ!

"มีอะไรเหรอคะ?" น้ำหวานถามพี่ที ฉันเองเริ่มตัวสั่น เหมือนฉันกำลังจะร้องไห้

หยุด... เมย์ลิน เธอจะร้องทำไม หยุด! เธอต้องเข้มแข็ง!

"พี่อยากให้หวานฟังด้วย" น้ำหวาน ขมวดคิ้วสงสัย

"เกี่ยวอะไรกับหวานคะ" จนเธอทวนถามออกมา... คุณหมอข้างหน้าได้แต่ถอนหายใจ... เขามองน้ำหวานด้วยสายตาที่ฉันคาดเดาไม่ได้

"พี่รักหวาน รักหวานมาก พี่จะให้หมอตรวจ DNA ให้ได้ และตรวจตอนนี้ด้วย พี่ไม่รอคลอดแล้ว... พี่ไม่สนแล้ว"

ฉันบีบมือตัวเองแน่น น้ำตามากมายไหลออกมาไม่หยุด... จนได้ยินเสียง

‘เพียะ!’

น้ำหวานตบพี่ที... ฉันรีบลุกขึ้นไปยืนร้องไห้ข้างน้ำหวาน เอื้อมมือสั่น ๆ ไปจับแขนเธอไว้

"หวาน... พี่รักหวาน เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" ตรงนี้เลยเหรอ... ลับหลังฉันได้ไหม. ทำไมทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้

"พี่ที... พี่จะตรวจทั้งที่ลูกพี่เสี่ยงหน่ะเหรอ?"

"ใช่ หวานช่วยพูดกับหมอให้หน่อยสิ พี่จะตรวจ พี่อยากรู้ผล นะหวาน... พี่รอไม่ไหวหวาน"

"ฮือ ๆ" ฉันร้องไห้โห ฉันไม่คิดเลย ว่าเขาจะไม่ห่วงลูกถึงขนาดนี้

"พี่ที... นั่นลูกพี่นะ... ลูกพี่ต้องเสี่ยงเจาะน้ำคล่ำ เจาะเลือดอะไรหลายอย่าง ทั้งที่เขาอยู่ในท้อง ตัวเล็ก ๆ มันเสี่ยงแท้งนะพี่!" พี่ทีถอนหายใจ

"ถ้าตรวจก็จบไหมหวาน... ทำไมไม่เป็นหวานที่ท้องวะ!"

ฉันสะอื้นไห้จับแขนน้ำหวาน จนตัวเธอสั่นไปด้วย ทำไมฉันไม่แกร่งได้เหมือนเธอน้ำหวาน... ทำไมฉันไม่เด็ดขาดทิ้งผู้ชายเลว ๆ คนนี้ได้เหมือนเธอ

"พี่ที พอเถอะ อย่าให้หวานเกลียดพี่เลยนะ พี่ตั้งสตินะ" น้ำหวานพยายามสงบสติอารมณ์

"หวาน บอกหมอตรวจ DNA ให้พี่เถอะ..."

"ไม่ได้จริง ๆ ครับ..." หมอตอบเบา ๆ หมอดูเครียดเหมือนกัน

"ทำไมจะไม่ได้! " อยู่ ๆ พี่ทีก็ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อหมอ

น้ำหวานกระโดดเข้าไปห้ามทันที

"เมย์... อาจจะรักพี่มากกว่าที่หวานรักพี่ก็ได้... ทำไมพี่ที... ไม่เปิดใจล่ะคะ เหมือนซื้อหุ้น บางที... หุ้นตัวนี้อาจจะทำกำไรให้พี่ทีมากกว่าหุ้นหวานก็ได้..."

"ขายหุ้นหวานทิ้งเถอะนะคะ ฮือ ๆ หุ้นหวานฉุดพอตพี่ทีดิ่งลงอยู่นะ... นี่ไงพี่ที... หุ้นใหม่นี้น่าลงทุน ฮือ ๆ พี่ทีรีบซื้อไว้สิคะ... ก่อนที่มันจะแพง... จนพี่ซื้อไม่ไหว..." น้ำหวานจับมือพี่ที มาแตะที่ท้องฉัน พี่ทีน้ำตาไหลอาบแก้ม... สะอื้นออกมาเบา ๆ แต่เนิ่นนาน เหมือนเขากำลังคิด กำลังทบทวนตัวเอง... ถ้าไม่รักฉัน ก็รักลูกตัวเองในท้องฉันหน่อยก็ยังดี

"นะคะ พี่ชายหวาน..." เขาลูบผมน้ำหวานเบา ๆ

"อืม..." น้ำหวานยิ้มให้พี่ทีทั้งน้ำตา... รวมถึงพี่ที ที่เผยยิ้มออกมาด้วย

"พี่ขอกอดน้องสาวพี่ได้ไหม..." น้ำหวานพยักหน้าและโผเข้ากอดพี่ที

อยู่ ๆ น้ำหวานก็จับมือฉัน... ไปหาพี่ที...

"นี่ไง... หุ้นใหม่น่าลงทุน ตรวจยังคะ ผู้หญิงหรือผู้ชาย" หมอนายยื่นซองจดหมายให้น้ำหวาน เธอเปิดไปยิ้มไป

"ผู้หญิงหรือผู้ชายหวาน..." พี่ทีมองซองจดหมายไม่ละสายตา เขาดูตื่นเต้นเหมือนกัน...

"ทาดา! ผู้ชายค่ะ" พี่ทียิ้มออกมาทั้งน้ำตา เขายิ้มเหมือนกำลังดีใจ... เขาดีใจใช่ไหม ที่ลูกเขาเป็นผู้ชาย

"ดีจัง... หวาน... ถ้าเรารักกันไม่ได้... ให้ลูกเรารักกันได้ไหม..." น้ำหวานหัวเราะเบา ๆ

"อะไรพี่ที ลูกหวานไม่รู้มาตอนไหน แล้วถ้าลูกหวานเป็นผู้ชายละคะ " พี่ทีหัวเราะเบา ๆ

"ก็แต่งชาย ชายไง" เขาพูดล้อเล่นกัน ฉันได้แต่มอง รู้สึกปวดหน่วง ๆ ในใจ

"อีกนานค่ะ พี่ทีนำไปก่อน ให้ลูกพี่ที ไปจีบลูกสาวคุณเซ็น ไม่ก็ลูกสาวพี่เอส นะคะ ฮ่า ๆ"

"ไม่ ๆ จะให้ ลูกพี่จีบลูกสาวหวาน" น้ำหวานหันไปมองหน้าหมอ

"หมอทำได้อยู่แล้วนิ... ใช่มั้ย" เขาพูดติดตลก แต่ฉันเชื่อว่าเขาเสียใจ...

น้ำหวานออกไปคุยกับพี่ทีข้างนอก... และฉันก็กำลังจะเดินออกไปคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว

"คุณแม่อย่าเครียดนะครับ เพราะมันส่งผลถึงเด็ก" คุณหมอบอกฉันก่อนที่ฉันจะออกมาจากห้อง

น้ำหวานเธอโชคดีจังที่ได้หมอคนนี้เป็นแฟน

"ขอบคุณค่ะหมอ"

ฉันเดินออกมายืนดูสองคนนั้นห่าง ๆ

แม่ไม่รู้จะอดทนได้นานแค่ไหน... ไว้แม่พร้อม ทั้งเงิน ทั้งงาน ที่พัก... ที่พอจะเลี้ยงลูกได้ แม่ไปแน่ อดทนหน่อยนะลูก...