พัง นิยาย บท 8

พี่ทีลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า... ก่อนจะหยิบกุญแจรถ เดินออกไปจากห้อง

"ฮือ ๆ ทำไมยังทนอ่ะเมย์ ทำไมเมย์ ทำไมมึงไม่ใจแข็งสักที ฮือ ๆ" ฉันกอดหมอนนอนร้องไห้ ฉันกลัว ฮือ ๆ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเจ็บจนขาดใจตายก่อนที่จะเดินออกมา...

ฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาน้ำตายังเปียกหมอน...

"เมย์ ไปหาหมอ" อยู่ ๆ พี่ทีก็เดินมาดึงแขนฉัน

ฉันขยี้ตาเบา ๆ เพราะตาบวม จนเบลอไปหมด

ฉันไม่ตอบ... ฉันพยายามดันตัวเองขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว... ก่อนที่เขาจะพาขับรถออกมา ไปโรงพยาบาล...

เรานั่งรอหมอสักพัก... เพราะหมอยังไม่เข้าเวร...

"พี่ตามใจเมย์แล้วนะ จะได้จบ" เขาพูดแล้วหันมองไปทางอื่น...

ฉันไม่ตอบมองไปที่ห้องตรวจ... จนหมอนายเจ้าของไข้ฉันเดินมาคุยกับพยาบาลหน้าห้อง

"แหมคุณหมอ รายงานแฟนตลอดเลยนะคะ คุณน้ำหวานนี่โชคดีจริง ๆ" แฟนเหรอ...

"ยังครับ ไม่ยอมตกลงซักที" น้ำหวานเธอหลุดพ้นจากคนข้าง ๆ ฉันแล้ว ทำไมไม่เปิดใจล่ะ พี่ทีถอนหายใจยาว ๆ เหมือนกำลังโมโหยังไงอย่างงั้น...

หมอยิ้มแล้วเดินเข้าห้องไป... พยาบาลคนนั้นเธอเดินมาหาฉันทันที

"เชิญเลยค่ะ" ฉันกับพี่ทีลุกเข้าไปในห้องพร้อมกัน หมอนายกำลังอ่านแฟ้มประวัติฉันอยู่

"สวัสดีครับ นั่งก่อนครับ" เขาเปิดกระดาษไปมา และมีซองจดหมายแนบติดมาด้วย สงสัยเป็นผลเลือดที่ฉันตรวจไว้รอบที่แล้ว

"หมอคะเรื่องพาหะธาลัสซีเมียที่ตรวจไป เป็นยังไงบ้างคะ..." หมอเอาปากกาจิ้มบนกระดาษ

"อืม... โอเคครับ ไม่มีปัญหาอะไร ทั้งพ่อและแม่ ไม่มีพาหะธาลัสซีเมียครับ" เห้อโล่งใจ

"ถามเรื่อง DNA หน่อย ถ้าตรวจเสี่ยงมากแค่ไหนนะ" หมอดูตกใจกับคำถามพี่ที เพราะก่อนหน้านี้เขาได้บอกไปแล้ว ว่ากี่เปอร์เซ็นต์ก็เสี่ยงไม่ควรตรวจ

"0.05-1% ครับ" พี่ทีพยักหน้า

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

"สวัสดีตอนชะ..." น้ำหวานเปิดประตูเข้ามา เธอถือแก้วกาแฟมาด้วยเหมือนเดิม... และชะงักเมื่อเห็นเราก่อนที่เธอจะเดินเอากาแฟในมือไปให้หมอ…

ขอบคุณนะ... ตัวแสบ" หมอยิ้มเบา ๆ แล้วน้ำหวานกำลังจะเดินออกไป…

"หวาน... ไม่ต้องออกไปหรอก อยู่นี่ล่ะ" อยู่ ๆ พี่ทีก็เอื้อมมือไปจับแขนน้ำหวาน...

อะไรอีกหล่ะ จะอาลัยอาวรณ์กันอีกเหรอ!

"มีอะไรเหรอคะ?" น้ำหวานถามพี่ที ฉันเองเริ่มตัวสั่น เหมือนฉันกำลังจะร้องไห้

หยุด... เมย์ลิน เธอจะร้องทำไม หยุด! เธอต้องเข้มแข็ง!

"พี่อยากให้หวานฟังด้วย" น้ำหวาน ขมวดคิ้วสงสัย

"เกี่ยวอะไรกับหวานคะ" จนเธอทวนถามออกมา... คุณหมอข้างหน้าได้แต่ถอนหายใจ... เขามองน้ำหวานด้วยสายตาที่ฉันคาดเดาไม่ได้

"พี่รักหวาน รักหวานมาก พี่จะให้หมอตรวจ DNA ให้ได้ และตรวจตอนนี้ด้วย พี่ไม่รอคลอดแล้ว... พี่ไม่สนแล้ว"

ฉันบีบมือตัวเองแน่น น้ำตามากมายไหลออกมาไม่หยุด... จนได้ยินเสียง

‘เพียะ!’

น้ำหวานตบพี่ที... ฉันรีบลุกขึ้นไปยืนร้องไห้ข้างน้ำหวาน เอื้อมมือสั่น ๆ ไปจับแขนเธอไว้

"หวาน... พี่รักหวาน เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" ตรงนี้เลยเหรอ... ลับหลังฉันได้ไหม. ทำไมทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้

"พี่ที... พี่จะตรวจทั้งที่ลูกพี่เสี่ยงหน่ะเหรอ?"

"ใช่ หวานช่วยพูดกับหมอให้หน่อยสิ พี่จะตรวจ พี่อยากรู้ผล นะหวาน... พี่รอไม่ไหวหวาน"

"ฮือ ๆ" ฉันร้องไห้โห ฉันไม่คิดเลย ว่าเขาจะไม่ห่วงลูกถึงขนาดนี้

"พี่ที... นั่นลูกพี่นะ... ลูกพี่ต้องเสี่ยงเจาะน้ำคล่ำ เจาะเลือดอะไรหลายอย่าง ทั้งที่เขาอยู่ในท้อง ตัวเล็ก ๆ มันเสี่ยงแท้งนะพี่!" พี่ทีถอนหายใจ

"ถ้าตรวจก็จบไหมหวาน... ทำไมไม่เป็นหวานที่ท้องวะ!"

ฉันสะอื้นไห้จับแขนน้ำหวาน จนตัวเธอสั่นไปด้วย ทำไมฉันไม่แกร่งได้เหมือนเธอน้ำหวาน... ทำไมฉันไม่เด็ดขาดทิ้งผู้ชายเลว ๆ คนนี้ได้เหมือนเธอ

"พี่ที พอเถอะ อย่าให้หวานเกลียดพี่เลยนะ พี่ตั้งสตินะ" น้ำหวานพยายามสงบสติอารมณ์

"หวาน บอกหมอตรวจ DNA ให้พี่เถอะ..."

"ไม่ได้จริง ๆ ครับ..." หมอตอบเบา ๆ หมอดูเครียดเหมือนกัน

"ทำไมจะไม่ได้! " อยู่ ๆ พี่ทีก็ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อหมอ

น้ำหวานกระโดดเข้าไปห้ามทันที